Onlangs viel het me op hoe ik bij alles wat ik doe, extra achtergrondgeluid opzet. Koken? Ik zet een podcast of een YouTube video op. Fitness? Mijn favoriete playlist op Spotify staat standaard op. Naaien? Ik zet een documentaire op Netflix op. Schrijven? Ik zet mijn favoriete playlist op. Het lijkt alsof ik niets meer in stilte kan doen. Dat er altijd achtergrondgeluid nodig is.
0
Langzaam maar zeker ben ik terug meer en meer aan het lezen. Het lezen ging niet zo vlotjes de afgelopen maanden, waarschijnlijk door de vermoeidheid dankzij de niet-meer-zo-nieuwe job. Het begon met Better Left Unsent van Lia Louis, een romcom waarin e-mails die in draft stonden per ongeluk verzonden worden. Dat zet natuurlijk het één en het ander in gang.
Stiekem had ik gehoopt dat we meer van die mails te lezen zouden krijgen, maar ik bleef wat op mijn honger zitten. Na een tijdje werd het boek dan ook eentonig en langdradig. De laatste twintig procent las ik eerder diagonaal. Het was gewoon allemaal nogal meh.
Dus ging ik op zoek naar een romcom met nog meer briefroman elementen: mails, berichtjes, brieven,… Iets. Zo kwam ik uit bij Hate Mail van Donna Marchetti. Naomi en Luca zitten in de lagere school wanneer ze elkaars pennenvrienden worden. Ze kennen elkaar niet, wonen honderden kilometers van elkaar (zij in Oklahoma, hij in California) en hoewel Naomi haar best doet, heeft Luca absoluut geen nood aan een pennenvriend. Hij antwoordt nogal bot op haar eerste brief, maar zo raakt de bal aan het rollen. Doorheen de jaren schrijven ze brieven waarin ze elkaar het ene verwijt na het andere naar het hoofd gooien.
Nadat ze enkele jaren niets meer heeft gehoord van Luca, besluit Naomi op zoek te gaan naar hem. Ze begint bij zijn ouderlijke huis in California en ontdekt zo de nodige aanwijzigingen. Tijdens haar zoektocht leert Naomi haar bovenbuur Jake, een sympathieke dierenarts, beter en beter kennen. En hoewel hij haar hart sneller doet slaan, kan ze Luca niet uit haar hoofd zetten.
Ik denk dat dit zo’n boek is dat je ofwel fantastisch vindt ofwel helemaal niets vindt. Er zitten elementen in die héél snel héél fout kunnen opgevat worden. Zo vraag ik me af of hetgeen wat Naomi én andere personages doen zou kunnen opgevat worden als stalken. Ahum. En ja, het is allemaal heel voorspelbaar. Dat ook. Uit de korte inhoud kan je waarschijnlijk wel opmaken hoe het gaat eindigen.
En toch heb ik ontzettend genoten van dit boek. Het was gewoon leuk. Er zat veel dialoog in, wat zorgt dat het vlot leest, maar ook de humor wist me te bekoren. Soms is dat alles wat je nodig hebt om uit een leesdipje te komen. Een boek dat gewoon leuk is. Niets meer. Niets minder. Lezen is iets wat ik voor mijn plezier doe. Ja, ik zou zware literatuur kunnen lezen, maar het zijn net die voorspelbare romcom’s waar ik van geniet. Ze brengen me rust en doen me al eens grinniken. En lezen is lezen, zelfs al is het geen wereldliteratuur.
Soit. Meer van dat dus. Blijkbaar verschijnen er de komende tijd weer heel wat nieuwe boeken van mijn favoriete romcom auteurs, dus ik weet weer wat te lezen. Hoera!
0
Morgen is het voor mij de laatste dag van 40 Dagen Bloggen en mijn hoofd zit al bij de volgende challenge. Ik weet dat sommige mensen dan denken: “Ho maar, weer een challenge? Doe eens chill!”, maar zulke uitdagingen werken bij mij.
Neem nu 40 Dagen Bloggen. Voor mij was het doel van die challenge niet om persé iedere dag te bloggen. Mijn einddoel was om terug vaker te bloggen met als ultiem einddoel om eind dit jaar tweeduizend gepubliceerde blogberichten te hebben op deze site. Een uitdaging zoals 40 Dagen Bloggen kan dan een goed startpunt zijn om het terug in de vingers te krijgen en om de routine toch een beetje in je dagelijkse leven op te nemen. Er zijn hier de afgelopen tijd geen veertig blogberichten verschenen en er werd al helemaal geen veertig dagen aan één stuk geblogd, maar er verschenen meer blogberichten dan het afgelopen jaar in totaal! Kijk. Vooruitgang noemen ze dat.
Zo’n uitdaging zorgt ervoor dat de druk ook wat van de ketel wordt gehaald. Je neemt het perfectionisme weg. Voor één keer is het niet de kwaliteit die telt, maar de kwantiteit en dat neemt een serieuze drempel weg. Ik vermoed dat het daarom is dat ik wel fan ben van challenges.
Dus dacht ik al na over een volgende uitdagingen en er zijn momenteel een aantal mogelijkheden:
En er zijn nog wel wat mogelijke uitdagingen die in mijn hoofd rondspoken, maar dit de grootste kansmakers. Ik ga in de loop van volgende week een knoop doorhakken zodat ik weet waarop ik me de komende tijd op wil focussen en dan zien we wel weer.
To be continued en al!
0