Veertig dagen bloggen

Ik weet het, ik weet het. Ik kom nauwelijks toe aan wekelijks bloggen momenteel, waarom zou ik dan zelfs beginnen over veertig dagen bloggen?

De information overload van de eerste weken op het nieuwe werk begint langzaam maar zeker verwerkt te raken in mijn bovenkamer. Daardoor is er terug wat meer tijd en ruimte om iets te doen met die vrije uren ‘s avonds. Dus tegen dat de vasten begint over een kleine maand, moet er wat meer ruimte zijn om wat vaker te bloggen. Denk ik. Of is dat te optimistisch?

Soit. Veertig dagen bloggen. In het verleden organiseerde ik deze uitdaging al een paar keer. Sommige jaren deden heel wat andere bloggers enthousiast mee. Andere jaren deed er een kleine groep mee. Als ik kijk naar de hoeveelheid bloggers die nog regelmatig iets post op hun blog, vermoed ik dat ik bij een nieuwe editie van Veertig Dagen Bloggen blij zal zijn als er twee mensen deelnemen. Ha!

Dus het komt hier op neer: ik ga veertig dagen bloggen. Op woensdag 5 maart, Aswoensdag, begin ik en dan hoop ik tegen Pasen veertig keer te hebben geblogd. Je mag zeker meedoen, maar voel je absoluut niet verplicht. En ja, uiteraard mag je meedoen ook al heb je je eigen blog misschien niet de nodige aandacht en liefde gegeven de afgelopen tijd. Het is misschien de ideale moment om er opnieuw wat leven in te blazen.

En hoewel Veertig Dagen Bloggen een uitdaging is, moet het niet nog een extra moetje worden. Vul het gerust in zoals jij het wil. Ik wil al langer experimenteren op deze blog met micro-blogberichten. Je weet wel, mini-updates die misschien het label “blogartikel” niet helemaal waardig zijn. Zo’n micro-blogbericht kan bestaan uit één enkele paragraaf and that’s it. De lat moet niet hoog liggen. Nope.

Schrijf gerust al wat blogberichten op voorhand en plan ze in. Schakel de hulp in van ChatGPT als je even niet weet waarover te schrijven of post gewoon een paar foto’s van de afgelopen week. Skip een paar dagen als het te veel wordt. Waarom ook niet? Er is geen Veertig Dagen Bloggen politie die je komt controleren. Het moet vooral leuk blijven.

Ik vroeg alvast aan ChatGPT om mij veertig schrijfprompts te geven voor deze blog. Er zaten een paar pareltjes tussen die het doen kriebelen om te schrijven. Welke rol speelt stilte in je leven? Wat betekent ‘aarden’ voor jou in deze fase van je leven? Wat betekent ‘genoeg’ voor jou? Wat maakt je trots op jezelf? Goeikes. Allemaal goeikes.

Heb je zin om mee te doen? Doe dan gewoon mee. Punt. Je moet je nergens inschrijven of iets dergelijks. Doe gewoon mee. Meer is er niet aan.

1
De regenboogvulpen

De regenboogvulpen

In een niet zo ver verleden vertelde ik hier over mijn pennencollectie en mijn fascinatie met pennen. Ik verwees toen naar een vulpen die ik nét had ontdekt: een prachtige regenboogvulpen. Officieel een TWSBi Diamond 580 Iris. Het was liefde op het eerste gezicht.

Ik heb mij proberen in te houden om ze niet meteen te kopen, want het was in mijn ogen een vrij prijzige pen. Maar toen was het opeens de internationale dag van de vulpen. Of iets dergelijks. En uiteraard werden daarvoor de nodige kortingen gegeven. Ik maakte me ook de bedenking dat, wanneer je ergens stopt met werken, je een afscheidskado krijgt. Dat kan gaan van een kadobon tot een dure Rolex (Ha! Da’s niet meer van deze tijd, lijkt me). Aangezien ik geen collega’s had omdat ik zelfstandige was, besloot ik dat die pen wel een heel mooi afscheidskado voor mezelf zou zijn.

En zo geschiedde.

Intussen ben ik al een paar maanden de trotse eigenaar van deze vulpen en de liefde is nog altijd even groot. Ze ligt vlak voor mijn neus, onder mijn computerscherm. De laatste weken schrijf ik wat minder in mijn dagboek wegens stikkapot aan het einde van de dag, maar als ik schrijf, dan is het altijd met de regenboogvulpen. Want ze schrijft echt heerlijk. Ze glijdt over het papier. Zoals ik eerder al een keer schreef, is mijn dagboek een spotgoedkoop notitieboekje van de The Flying Tiger, maar de pen heeft absoluut geen probleem met het papier. Doodgewoon printerpapier is een ander paar mouwen, maar bon.

Ik kocht samen met de pen ook een flesje inkt. Zo snel als ik de pen had gekozen, zo lang duurde het om een kleur inkt te kiezen. De hoeveelheid keuze is echt absurd. En blijkbaar moet je ook rekening houden met hoe snel de inkt droogt en hoe vloeibaar die is. Soit. Ik koos uiteindelijk Aurora Borealis van Diamine omdat ik dat een mooie kleur vond. En ook een mooie naam. Ahum. Er zou een rodige schijn kunnen doorkomen bij de inkt, maar volgens mij is dat vooral als je een vulpen gebruikt met een dikkere penpunt. Ik koos zelf voor een extra fijne penpunt omdat ik dat het aangenaamst vind om mee te schrijven.

Het was even prutsen en sukkelen om de inkt in de pen te krijgen. Er is een draaimechanisme waarmee je de inkt opzuigt in het reservoir van de pen, maar het lukte me de eerste keren niet. Vraag me niet exact wat ik verkeerd deed. Uiteindelijk is het me gelukt en kon ik ervoor zorgen dat de inkt er vlotjes uitvloeide, zodat ik zonder problemen kon schrijven. Oef.

Ergens had ik schrik dat ik niet blij zou zijn met deze pen. Dat ze toch niet helemaal zou schrijven zoals ik wilde. Dat het daardoor weggegooid geld zou zijn. Of erger nog, dat ik meteen een andere pen zou willen. Maar niets is minder waar. Ik zou de hele dag kunnen schrijven met de regenboogvulpen. Ze ligt goed in de hand en schrijft heel vlotjes. Plus ze is ontzettend mooi om naar te kijken. Ha! Ook niet onbelangrijk.

Ik begrijp nu trouwens waarom mensen vroeger precies allemaal zo’n mooi handschrift hadden. Hoe meer je schrijft, hoe mooier je handschrift wordt, maar een pen van kwaliteit zal daar ook wel bij helpen. Echt, ik heb intussen al overwogen om tien andere notitieboekjes te beginnen naast mijn dagboek, maar opnieuw: ik probeer me in te houden. Een commonplace book lijkt me nog wel interessant, maar dat is voor wanneer er terug wat meer tijd en vooral ruimte is in mijn bovenkamer. Of misschien is mijn dagboek eigenlijk al een soort van commonplace boek? Wie zal het zeggen.

0