Ik liet het hier vorige week al ergens terloops vallen, maar ik zeg binnenkort het leven als zelfstandige in hoofdberoep vaarwel en ga terug in loondienst werken. Eerder kondigde ik dat nieuws al aan in mijn nieuwsbrief en op mijn professionele Instagram. Tijd om het hier dus ook even uit de doeken te doen. 

Ergens begin mei zag ik een vacature passeren in mijn Facebook feed. Een vacature waarvan ik dacht: “Dit is op mijn lijf geschreven!”. Een vacature waarvan Het Vriendje dacht: “Dit is op jouw lijf geschreven!”. Een vacature bij voor een job op vijf minuten wandelen van waar ik woon. Een vacature voor een job die in mijn top drie stond toen ik afstudeerde. Een vacature waar ik dolenthousiast over was voor een job waar ik meteen mijn tanden in wilde zetten.

Ik twijfelde heel hard of ik zou solliciteren, ik had per slot van rekening niet veel te klagen over mijn huidige job als zelfstandige. Uiteindelijk besloot ik het aan het lot over te laten en stuurde ik mijn CV en motivatiebrief in. Als de job écht voor mij was, dan zou ik die ook krijgen. Er waren ongetwijfeld genoeg andere getalenteerde kandidaten die stonden te trappelen om er aan de slag te kunnen gaan.

Er bleek een heuse selectieproef te volgen. Het leek wel een soort van afvalrace te zijn voor een televisieprogramma met tal van opdrachten die je tot een goed einde moest brengen: een schriftelijke proef, een praktische proef, een mondelinge proef, wat intelligentie- en persoonlijkheidstesten tussendoor. My god. Na iedere proef bleven er minder en minder kandidaten over.

Om een lang verhaal kort te maken: ik kreeg de job aangeboden en nam die uiteindelijk ook aan.

Dat wil zeggen dat ik dus terug in loondienst ga vanaf januari 2025. Jawel. Ik ga dus van zelfstandige in hoofdberoep terug naar bijberoep.

Eerlijk is eerlijk, ik heb tot een paar maanden geleden bij hoog en bij laag beweerd dat ik nooit nog voor een baas zou werken. Werken voor mezelf beviel me te goed, maar soms komt er een kans op je pad die je niet kan laten liggen. Het is een voltijdse job in loondienst, dus het gaat effe wennen zijn en effe zoeken zijn naar een nieuw ritme, maar ik heb er zin in.

En ik denk dat deze kans net op de juiste moment komt. De goesting om te ondernemen, om te gaan met die banaan, om mij de volle honderd procent te geven, is al eventjes zoek. Ik heb de drive en het enthousiasme tijdelijk misplaatst. En die drive en dat enthousiasme heb je nodig als zelfstandige, anders lukt het niet. Anders blijf je maar wat aanmodderen, zoals ik de afgelopen maanden deed.

De afgelopen maanden sprak ik een aantal mensen die recent of in een verder verleden de stap van zelfstandige in hoofdberoep terug naar loondienst hadden gemaakt en de conclusie was steeds dat er aan beide manieren van werken de nodige voor- en nadelen verbonden zijn. Voor sommige mensen is het zelfstandige leven meer weggelegd, andere floreren dan weer in loondienst. Ik heb momenteel wat meer nood aan zekerheid en aan wat meer mensen rondom mij, want na zes jaar alleen te werken, heeft zelfs deze mega-introvert er genoeg van. Ha!

Dus ja. Het nieuwe jaar gaat een beetje anders worden dan verwacht, maar ik kijk er naar uit. Het kriebelt. En ik ben benieuwd wat het me allemaal gaat brengen.

Ik dacht niet dat ik ooit nog op een vacature zou reageren (het was trouwens de eerste keer dat ik écht solliciteerde voor een job, daarvoor moet je dan 39 zijn, andere keren kreeg ik jobs via via aangeboden), maar kijk, soms heeft het leven andere dingen in petto.

0

Ik denk dat ik me die vraag ieder jaar wel stel ergens in oktober. De afgelopen jaren was het absoluut geen optie wegens véél te weinig tijd, maar nu ik als zelfstandige aan het uitbollen ben (long story short: in januari start ik terug in loondienst) is er dit najaar tijd om deel te nemen aan NaNoWriMo.

En het kriebelt. Het kriebelt ontzettend hard.

NaNoWriMo staat voor National Novel Writing Month. Het is een challenge waarbij je in de maand november een boek van vijftigduizend woorden schrijft. Ik deed al een paar keer mee in een ver ver verleden. Vijf keer om exact te zijn. Er zijn twee verhalen die ik me nog herinner en ééntje daarvan kan je voor een stuk hier lezen. De andere… Die herinner ik me zelfs niet meer. Jikes. Waarschijnlijk waren ze niet de moeite en heeft mijn brein ze gewoon gewist eens ze geschreven waren. Ha!

Vijftigduizend woorden schrijven is natuurlijk niet niets, vooral niet als je dat naast een job, een huishouden, een kind,… doet. Het is en blijft een challenge. Als je het doel wil halen, komt het neer om 1666 woorden per dag schrijven en dat dertig dagen aan een stuk. Dat is best stevig.

Maar er is een verhaal dat al een tijdje rondspookt in mijn hoofd. Iets met piraten, zeemeerminnen, koninginnen,… Een sprookje voor volwassenen, zeg maar. Laat ik nu net Tress of the Emerald Sea van Brandon Sanderson hebben gelezen. Dat boek was geweldig. Piraten, sprookje voor volwassenen, een vleugje romantiek, een hilarische alwetende verteller die tegelijk ook één van de personages is,… Het deed mijn goesting om dat ene verhaal te schrijven alleen maar toenemen.

Toen ik vorige week met de trein naar Oostende trok, besloot ik voorzichtig een paar personages uit te werken en het verhaal in korte puntjes uit te schrijven. Je weet wel, voorbereidend werk en zo. Dat gaf me uiteraard alleen nog maar meer zin. Maar in Oostende zelf stak er dan opeens een idee voor nog een ander verhaal de kop op. En aaargh… Nu moet ik kiezen.

Niet alleen moet ik beslissen of ik de NaNoWriMo ga doen of niet, maar nu moet ik ook een knoop doorhakken als het aankomt op welk verhaal ik wil uitwerken. Stiekem denk ik dat ik toch voor de piraten ga. Dat ander verhaal kan gerust nog een jaartje marineren.

Dus ja, to NaNoWriMo or not to NaNoWriMo? Ik denk dat ik het gewoon ga proberen dit jaar en we zien wel hoe ver we geraken. Een aanzet hebben voor dat verhaal zou op zich al geweldig zijn.

0