Als Abby Jimenez een nieuw boek uitbrengt, dan ben ik er als de kippen bij om het te lezen. Er was één boek tot nu toe dat niet helemaal mijn ding was, maar alle andere boeken en kortverhalen die ik las van haar, vond ik helemaal geweldig. Dus toen ik ontdekte dat haar laatste nieuwe boek Say You’ll Remember Me enkele maanden geleden was verschenen, kocht ik het meteen.
Samantha ontmoet Xavier wanneer ze met haar kitten op controle gaat bij de dierenarts. Hij onderzoekt de kitten in kwestie en vraagt Samantha uit op een date. Die date is de beste date van beide hun leven en er is een klik. Alleen vertrekt Samantha de volgende dag naar California. Haar moeder heeft jong dementie en zij gaat samen met haar andere gezinsleden voor haar zorgen. Samantha en Xavier proberen de lat-relatie te laten werken, maar het is moeilijker dan ze hadden verwacht.
Ik kan je niet exact zeggen wat me zo tegenstak aan dit boek, maar iets stak me serieus tegen. Het begin was helemaal op z’n Abby’s. Het was lief, het was grappig. Alles wat je nodig hebt in een romcom. En dan was er natuurlijk ook het serieuzere aspect van de jong dementie wat het verhaal wat extra diepte geeft. Dus de eerste 40% van het boek waren helemaal ok, maar ergens halverwege begon het mis te lopen.
Dat een lat-relatie de nodige struggles met zich meebrengt, daar kan ik helemaal inkomen, maar de manier waarop Samantha en Xavier ermee omgingen leek me niet heel realistisch. Ze waren zo gefixeerd op elkaar zien in het echt dat het wel het enige leek waar ze mee bezig waren. Het lijkt mij dat, als je besluit om voor een lat-relatie te gaan, dat je dan probeert op andere manieren tijd met elkaar door te brengen, toch? Je begrijpt als koppel waar je aan begint als je beslist voor een lat-relatie te gaan, toch?!
Het stoorde me dat deze twee personages daar precies niet bij hadden stilgestaan, dat de auteur hen nooit dat gesprek had laten voeren. Het is nogal een cruciaal gesprek in hun geval. “Als we aan zo’n relatie beginnen, hoe pakken we het aan? Hoe zorgen we ervoor dat we vanop afstand toch quality time met elkaar kunnen doorbrengen? Hoe kunnen we blijven communiceren met elkaar?” Ja, je kan iemand graag zien, maar een mens moet ook af en toe praktisch nadenken. Ik denk dat het daar wat botste met mij.
Dus ergens rond de 75% kon het boek me niet meer boeien. Het was teveel van dezelfde struggles heel de tijd, waardoor ik zoiets had van: “Ofwel beëindigen jullie jullie relatie ofwel nemen jullie concrete stappen ofwel leg ik dit boek opzij”. Maar ik zat toen al aan 75% en het is zonde om een boek niet verder uit te lezen als je al drie kwart hebt gelezen op, toch? Soit. Ik was blij om te zien dat het dankwoord en nog een bonushoofdstuk begon van 94%.
Dus nee, niet mijn favoriete boek van Abby Jimenez. Dat blijft Just for the Summer. Ik denk dat ik ook wat minder romcoms moet lezen, want de laatste tijd doen ze me niet zoveel. Misschien moet ik de zomer maar weer een keertje uitroepen tot “de zomer van het kinderboek” en eindeloze hoeveelheden kinderboeken lezen. Want serieus, ik heb wat meer vriendschap en daadkracht nodig van de personages en dat vind je nog het meest terug in kinderboeken. Of als jullie tips hebben voor feel good volwassen boeken die daarom niet persé romantisch getint zijn, laat het me gerust weten.
Also: Lees ik de titel van dit boek altijd en vul ik het in mijn hoofd automatisch aan met “standing in a nice dress, staring at the sunset, babe”? Misschien wel ja.
1
