Het Meneertje gaat naar bed en vraagt of ik nog even bij hem wil blijven liggen. Ik neem de Timio erbij en we zetten een kerstliedje op, want die vindt hij nog altijd helemaal geweldig. Toen het onlangs aan het sneeuwen was, was zijn eerste reactie dan ook “KERSTMIS!”.

We liggen al enkele tellen in bed als hij zich over mij buigt en vraagt: “Heb jij komkommers op jouw ogen?”

Uiteraard schiet ik keihard in de lach, want wat een vraag. En waar komt die zelfs vandaan?

“Waar heb je dat gezien, dat mensen komkommers op hun ogen leggen?” probeer ik zo serieus mogelijk te vragen.

Ik heb dat letterlijk nog nooit gedaan, zo van die komkommerschijfjes op mijn ogen leggen. Dus mij heeft hij dat nog nooit zien doen. Dat kan ik met zekerheid zeggen.

“Bij Barbie,” antwoordt hij nonchalant terwijl hij terug gaat liggen.

En ja, we hebben de afgelopen tijd af en toe naar Barbie gekeken op Netflix. “Barbie, Life in the dreamhouse” om exact te zijn. Op een bepaald moment had hij dat gekozen en was ik met een half oog aan het meekijken. Al snel moest ik luidop lachen met de onnozele grappen in die animiatiereeks en uiteindelijk ging het zover dat ik aan Het Vriendje zei dat hij ook moest komen meekijken. Echt. Hilarisch. Helemaal ons soort humor.

We zijn blijkbaar niet de enige ouders die die reeks op prijs wisten te stellen, want toen ik snel IMDB checkte om te zien wat andere mensen te zeggen hadden over Barbie, Life in the dreamhouse, was dat de algemene tendens. De reeks krijgt een whopping 7,3 op 10. Er zitten knipogen in naar films, naar games, naar van alles en nog wat dat kinderen niet door hebben, maar wat ouders wel op prijs stellen. Plus zelfspot. Zoveel zelfspot. Heerlijk gewoon.

Dus ja, terwijl moeder en vader zaten te grinniken met het zoveelste onnozele grapje, heeft zoonlief blijkbaar gezien hoe Barbie komkommers op haar ogen legde en is dat blijven plakken. Sja.

Ik heb hem dan maar gezegd dat we dat ook wel een keer zullen proberen met die komkommers. Ooit.

8

Sinds kort hou ik de uitspraken van Het Meneertje bij in Notion. Zo kan ik er makkelijk op terugblikken en staan ze allemaal op één plaats. Een ander voordeel van het bijhouden van al die uitspraken op één centrale plaats, is dat ik ze makkelijk hier op “den blog” kan copy-pasten. Dus hierbij de eerste editie van “Het Meneertje spreekt”.

29.12 // Dat zou ik niet erg vinden

Het Meneertje kijkt filmpjes op YouTube Kids. Hij roept mij er even bij, want hij wil graag iets laten zien.

“Oooh! Dat is een rollercoaster!” lach ik terwijl ik naast hem ga zitten. “Als het virus voorbij is gaan we dat ook eens doen. Ik denk dat je dat leuk zou vinden. Dat geeft zo kriebels in je buik,”

Ik kriebel een beetje op zijn buik en hij moet lachen. Daarna zie ik hem even denken.

“Je mag dan heel luid gillen als je in zo’n rollercoaster zit. Mama doet dat ook graag,”

“Dat zou ik niet erg vinden,” zegt hij met een glimlach op zijn gezicht en ik zie hem al helemaal wegdromen.

Ooit als deze pandemie voorbij is, trekken we naar de Efteling en gaan wij heel luid gillen op een rollercoaster. Ooit. Mark my words.

06.01 // Niet genoeg water voor de eendjes

Het Meneertje komt thuis van school. Ik zie hem al trappelen en dansen en weet dat hij hoognodig op het potje moet. Hij zal dat zelf ook wel op tijd beseffen en kan zelf zijn broek uitdoen en zo. Dus ik begin verder pannenkoeken te bakken.

Enkele tellen later hoor ik hem “Pipi!” roepen en naar zijn potje in de woonkamer spurten. Zijn papa loopt daar rond en die houdt wel een oogje in het zeil terwijl ik in de keuken verder rommel.

Een paar minuten later komt Het Vriendje binnen.

“Nog zo’n uitspraak om op te schrijven” grinnikt hij.

“Het Meneertje had echt een gigantische plas gedaan en ik zeg: amaai, da’s precies een vijver. En hij daarop doodserieus: nee, papa, dat is niet genoeg water voor de eendjes”.

Mijn kind is kurkdroog. Jawel.

06.01 // Meneer de mevrouw de mama

Het was nogal moeilijk om Het Meneertje in bed te krijgen. Hij wilde alles zelf doen, maar kon niet zeggen wat hij net wilde doen en kreeg niet gedaan wat hij wilde doen. Soit, een heel gedoe. Uiteindelijk kregen we hem na veel gebrul en de nodige tranen in zijn bedje. Oef.

Ik geef hem nog een dikke zoen en loop naar de deuropening. Daar draai ik me nog één keer om en roep “I love you, mister” zoals ik iedere avond doe.

“I love you, mister mama” roept een klein stemmetje terug. En mijn hart smelt.

#kulderzipkenisernikstegen

14.01 // Survival Kid

Deze ochtend toen we Het Meneertje eindelijk tot bij Juf hadden gekregen (hij was nogal afgeleid door de sneeuw), liet zij weten dat Het Meneertje dinsdag had gezegd dat hij in de klas wilde blijven.

“Ga je dan hier slapen?” had de juf gevraagd.

“Ja,” had hij geantwoord. “Op de grond”

“En wat ga je dan eten?” had ze gevraagd.

“Ik heb nog koekjes over” had hij gezegd.

Hallo, mijn zelfredzaam kind.

Er moet die dag iets geweest zijn, want toen we hem dinsdag gingen oppikken bij de naschoolse opvang, wilde hij ook liever daar blijven. Misschien is hij ons gewoon een beetje beu na deze tienduust maanden lockdown.

Ik geef hem geen ongelijk.

7

Na een fijne wandeling met broer, schoonzus en babyneefje gisterenmiddag zaten we in de auto terug naar huis. Uiteraard waren we te lang blijven babbelen en was het al donker toen we huiswaarts keerden. Maar in het donker is het natuurlijk zoveel leuker om naar al die mooie kerstversieringen te kijken. En Het Meneertje kijkt maar al te graag uit het raam als hij in de auto zit.

“Dat is mijn naam!” klonk het opeens vanop de achterbank toen we de autostrade afreden. Ik wist even niet goed wat hij bedoelde. Het Meneertje wees naar de rode letters boven het tankstation. Ik zag ze in de verte verdwijnen. Total.

“Dat is mijn naam!” zei hij opnieuw. Ik vermoed dat ze letters aan het leren zijn op school of namen aan het leren schrijven zijn of zo, want het feit dat hij de eerste twee letters van zijn naam herkende, was volledig nieuw voor mij. En mind blowing, dat ook. Het Meneertje laat altijd zijn nieuwe trucjes zien als je het het minst verwacht. Ergens in de auto. In het donker. Op een willekeurige steenweg.

“Het is niet jouw naam, maar het lijkt er wel een beetje op hé?” zei ik terwijl ik naar hem keek in zijn autostoel op de achterbank. Uiteraard wou de drie-jarige niet geloven dat het niet zijn naam was die in grote koeien van letters bovenop het tankstation stond te blinken. Dus probeerde ik hem opnieuw uit te leggen dat het niet zijn naam was, maar dat er wel een paar letters hetzelfde waren en dat er nog veel andere letters waren. Hij luisterde gefascineerd, maar kwam toch terug tot dezelfde conclusie:

“Dat is mijn naam!”

Een paar meters verder vielen zijn ogen dicht en hield de discussie ook op. Alleen vraag ik mij af hoe vaak ik hem nog ga moeten uitleggen dat het tankstation niet naar hem is vernoemd. Tenzij Total opeens een hele rebranding wil doen, maar ik betwijfel het. Dus waarschijnlijk duurt het tot… ergens in het tweede kleuterklasje of zo? Of tot het eerste leerjaar wanneer hij echt leert lezen? Wie zal het zeggen.

2