Dat we hier ten huize Verbeelding fan zijn van Loco Bambino, daar schreef ik eerder al een stukje over. Toen lockdown twee werd aangekondigd, stuurde ik snel een berichtje naar mijn zus met de vraag of ze nog wat speelgoed voor Het Meneertje hadden dat we mochten lenen. Tussen haar selectie zat een Mini Loco.

Voor Loco Bambino is de aanbevolen leeftijd 3 tot 5 jaar. Voor Mini Loco is dat 4 tot 6 jaar. In sommige boekjes van Loco Bambino staan er puzzels die nog te moeilijk zijn voor Het Meneertje, maar evengoed staan er in sommige Mini Loco boekjes puzzels die Het Meneertje bij wijze van spreken met mijn zijn ogen dicht kan oplossen.

Zo is er één puzzel in een Mini Loco boekje met de figuurtjes van Sesamstraat. Op de bovenste plaat staan ze gekanteld, op de onderste plaat staan ze recht. Zoonlief moet dan het juiste nummertje (daarmee helpen we hem natuurlijk nog) leggen op het onderste prentje dat bij het bovenste past. Onlangs hadden we even de namen van alle personages moeten opzoeken, want verder dan Bert, Ernie, Cookiemonster, The Count en Pino geraakten we niet. Oeps. Zo kunnen we dus nu als we die puzzel doen ieder personage bij naam noemen.

Eerder deze week werd die puzzel terug gekozen door Het Meneertje. Het Vriendje zette zich al schrap en begon namen te noemen:

“Dit is Bert. Dit is Ernie,…”

Nog voor hij aan het volgende personage toe kwam, wees Het Meneertje naar Tommy, de hond, en zei: “Dit is Karel!”

En ik kon niet anders dan luidop lachen, want hoe random is Karel wel niet?! Van waar kwam die naam zelfs? En zo spontaan dat het er uit kwam. Schitterend gewoon!

Een paar dagen later, toen we hem gingen oppikken na school, kruisten we een ander, ouder kindje met de fiets. Dat kindje begroette zoonlief heel enthousiast en reed toen verder. Uiteraard wilde ik, als nieuwsgierige moeder, graag weten wie dat kindje was. Het bleek een jongen te zijn die af en toe ook naar de naschoolse opvang ging en dan bij hem in het groepje zat.

“Dat is Karel,” vervolgde Het Meneertje zijn uitleg terwijl hij het kindje nog nazwaaide. Karel! Aaah!

En opeens was alles duidelijk. Soms is het leven van een ouder blijkbaar ook een soort van Mini Loco puzzel waarbij de puzzelstukjes al een keertje vanzelf op z’n plaats vallen. Yup.

2

De ochtendlijke capriolen worden hier verder gezet, hetzij nét iets minder vroeg dan vorige week. Het Meneertje wordt terug wakker op zijn “normale” uur dus ergens tussen 6u15 en 6u45. Maar er zijn wel een aantal zaken veranderd.

Zo gaat hij zelf naar de badkamer om pipi te doen als hij wakker wordt. Dat wordt natuurlijk luidkeels aangekondigd met “Ik moet pipi doen!”, een deur die wordt opengegooid en voetjes die naar de badkamer trippelen. Vervolgens wordt er dan vanuit de badkamer: “Ga je mijn pipi wegkappen?!” geroepen (uit zijn potje). Waarop ofwel ik ofwel Het Vriendje terugroepen dat we dat straks wel zullen doen. Daarna loopt hij terug naar zijn eigen kamertje en begint hij te spelen met zijn Timio. Deze ochtend zette hij het verhaaltje van Pinokkio op, maar meestal is het nog altijd het schijfje met de kerstliedjes dat zijn voorkeur heeft.

En ik mij maar afvragen waarom er heel de dag: “Jeeeezus is geboooooreeen!” door mijn hoofd weergalmt. Yup.

De laatste dagen komt hij enkele tellen later met zijn Timio onze kamer binnen en kruipt hij nog even bij ons in bed. Er zijn leukere dingen dan wakker worden met kerstliedjes die op z’n mega-Hollands worden gezongen (soms verstaan we de tekst gewoon niet), maar kijk, het kan ook erger. Veel erger. Daar zijn we ons van bewust. Ondertussen springt Het Meneertje dan wat op het bed, kruipt hij er af om nog eens te dubbelchecken of Sam (je weet wel, zijn schaapwekker) écht niet wakker is en laat hij ook nog even weten dat papa stinkt. Ha!

Deze ochtend was hij net bij ons in bed gekropen en stond er een koor mini-Nederlandertjes “Jeeeezus is gebooooooren!” te blèren, toen Het Meneertje rechtop ging zitten.

“Zes. Drie. Acht” hoorden we hem zeggen. Het Meneertje kan tellen tot drie, maar na drie wordt het allemaal nog een beetje vaag. Meestal telt hij één, twee, drie en dan volgt zes. Standaard. We vragen ons stiekem af of hij dat doet om ons te plagen of omdat hij het echt niet weet. Ik vermoed dus eerder het eerste. Maar deze opsomming van cijfers, zes, drie en acht, was specifiek. Zeer specifiek.

“Hoe laat is het?” vroeg ik meteen aan Het Vriendje. Ik ben stekeblind en kan met de beste wil ter wereld de wekker niet lezen, maar er klikte iets in mijn nog half slapende hersenpan.

“6u38” mompelde Het Vriendje. Vermoeden bevestigd.

“Jij hebt het uur gelezen!” riep ik verbaasd uit “Jij kan lezen!”. Waarop ook Het Vriendje iets mompelde van verbazing. Ondertussen vroeg ik mij in stilte af of dit normaal is voor kinderen van zijn leeftijd of dat hij een genie is of zo. Waarschijnlijk vraagt iedere ouder zich dat af bij iedere scheet die z’n kind laat, maar soit.

“Ik heb dat juist gelezen!” zei Het Meneertje nog blij waarna hij een ander kerstliedje koos en me nog een kniestoot gaf in mijn blaas.

Ochtenden ten huize Verbeelding, dolle pret.

5