Tegenwoordig wisselen Het Vriendje en ik af wie er mee opstaat met Het Meneertje in het weekend. Zo kan de ander toch even uitslapen. Niet dat Het Meneertje ongelofelijk vroeg opstaat, maar kwart voor zeven is soms gewoon te vroeg in het weekend.
Toen ik zondag met Het Meneertje beneden kwam en naast hem in de zetel ging zitten, zag ik dat hij aan zijn neus aan het krabben was. Net als iedere peuter en kleuter heeft hij regelmatig van die kleine wondjes waarvan je je afvraagt waar in godsnaam hij die heeft opgelopen. En net als iedere peuter en kleuter pulkt hij maar al te graag aan de korstjes. Uiteraard.
“Heb je daar een wondje?” vroeg ik terwijl ik probeerde te zien waaraan hij krabde.
“Nee,” zei hij terwijl hij verder pulkte aan de zijn neusbrug, “Het is een zaadje van mijn oog”
“Oooh ja, die kunnen soms vervelend zijn. Wrijf die maar weg.” zei ik terwijl ik bij mezelf bedacht wat een fantastische omschrijving ‘zaadjes van het oog’ eigenlijk is. En hoe geweldig het wel niet is dat Het Meneertje desondanks zijn ietwat beperkte woordenschat toch weet uit te leggen wat hij bedoelt. Schitterend!
Zullen we dan in het vervolg oogprut gewoon ‘zaadjes van het oog’ noemen. Of oogzaadjes. Da’s veel mooier, toch? Ik ben alvast fan.
2
