Die titel klinkt misschien een tikkeltje dramatischer dan dat het is, maar zoonlief is niet bepaald een lezer. Hij kan lezen, maar kiest ervoor om het thuis niet te doen. In de klas zijn er vaste leesmomenten en dan leest hij gelukkig wel.

En het verbaast mij ietwat dat hij niet zo’n grote lezer is. Niet omdat ik dat zelf wél ben, maar vooral omdat hij oprecht geïnteresseerd is in verhalen. Hij is ook vaak mee met verhalen. Dat had hij al van toen hij heel jong was. Ik herinner me dat hij op een bepaald moment voor de eerste keer een aflevering van Noddy keek op Netflix. Noddy is een poppetje dat detectivegewijs mysteries probeert op te lossen in een speelgoedland. De oplossingen zijn niet altijd voor de hand liggend. Gaandeweg kom je meer details te weten waardoor je, als je goed oplet, samen met Noddy kan raden wie het gedaan heeft. Geweldige show voor peuters en kleuters. Dikke aanrader.

Het was dus één van de eerste keren dat zoonlief als klein ukkie naar zo’n aflevering keek en ik was ondertussen in de buurt iets anders aan het doen. Opeens hoorde ik hem “panda” zeggen, waarop ik besloot verder mee te kijken. En jawel hoor, zoonlief had gelijk. Het waren inderdaad de panda’s die iets hadden uitgespookt. Ik viel net niet uit de zetel van verbazing. Zoonlief was toen twee of tweeënhalf en hij had duidelijk goed genoeg opgelet om te weten wie de daders waren. Zotjes gewoon.

Het Vriendje begon vorig jaar Lord of the Rings voor te lezen voor het slapengaan aan zoonlief. Ik weet het, misschien niet bepaald het meest geschikte leesvoer voor de zevenjarige zoon, maar kijk, hij vond het ontzettend boeiend. Tijdens het lezen van die boeken deelde zoonlief blijkbaar ook veel inzichten met zijn papa waardoor die net niet van verbazing uit het bed rolde. Het feit dat Het Meneertje tienduust keer heeft gevraagd wie Boromir is, dat gaan we even vergeten. Ahum.

Gisteren keken we voor het eerst met zoonlief naar The Neverending Story (classic!). Hij was volledig gefascineerd door die film. Op een bepaald moment krijgt Atreyu te horen dat een mensenkind een nieuwe naam moet kiezen voor de keizerin van Fantasia. In een volgende scène zie je Bastian die uit een raam staart en iets zegt in de aard van: “Ach, mijn mama had zo’n mooie naam”. Naast mij in de zetel begon zoonlief meteen: “Aaah!” te mompelen en ik wist dat hij doorhad wat er zou gebeuren.

Om maar te zeggen: inzicht in verhalen, geen enkel probleem. En laten we eerlijk zijn: smaak is ook niet meteen een probleem. Alleen zijn er maar weinig echt epische fantasieverhalen op zijn leesniveau en dat is nu eenmaal het soort verhalen waarin hij het meest geïnteresseerd is. Als ik thuiskom van de bib met een boek over een kat die zijn weg naar huis probeert te vinden, wordt dat boek zelfs niet bekeken. Als ik voor hem een bestseller koop die door twee miljoen kinderen wereldwijd met veel plezier werd gelezen, dan wordt er een keer door gebladerd en leest moederlief het maar (met veel gegniffel en gegiechel, mind you).

Zoonlief zegt zelf dat hij thuis niet kan lezen, omdat er dan geen geroezemoes is zoals in de klas, maar I call bullshit.

Thuis zijn er gewoon teveel andere dingen die voor afleiding zorgen. Schermen. Zoveel schermen. Zucht. Het is een strijd tegen de schermen. Maar het feit dat hij thuis niet leest, houdt me niet tegen om geen mini-bibliotheek voor hem aan te leggen. Ik ga op zoek naar die epische fantasieverhalen op zijn leesniveau, ik pik er strips en graphic novels uit die interessant kunnen zijn (lezen is lezen), ik lees boeken voor hij ze in handen krijgt zodat ik lachend kan verwijzen naar dat ene hoofdstuk over Blaf de Blaffende Hond, ik zoek boeken uit met illustraties in full colour (serieus, waar waren die in mijn tijd?!),…

Maar uiteindelijk kan ik het niet forceren. Tijdens de zomervakantie gaan we sowieso opnieuw de platte rust invoeren en hopelijk grijpt hij dan al eens wat vaker naar een boek. Maar het komt erop neer dat ik misschien moet accepteren dat mijn kind (nog) geen lezer is. Wie weet komt dat nog, wie weet ook niet. It is what it is. Ik ben al blij dat hij een goed verhaal op prijs weet te stellen. Dat is al veel.

0

Slaap is hier altijd heilig geweest. Het is niet altijd evident en dat ligt lang niet altijd aan zoonlief en zijn nachtelijke escapades. Nope. Ik ben een ontzettend lichte slaper. Er zijn dan ook heel veel factoren die mee bepalen hoe goed mijn nachtrust is. Dat gaat van de kamertemperatuur tot de geluiden die mijn bedgenoot produceert. Of katten die buiten in de tuin opeens aan hun nachtelijk gezang beginnen. Of ekster die besluiten om vijf uur ‘s ochtends in de dakgoot hysterisch te lachen. Ahum.

Eén ding is gelukkig een constante en dat is licht. Of eerder het ontbreken ervan. We hebben een huis met rolluiken en ik snap oprecht niet dat er mensen zijn die rolluikloos door het leven kunnen gaan. Er zijn geen spleetjes waar licht door naar binnen kan glippen. De wind door het open raam kan geen gordijnen laten opbollen waardoor het vroege ochtendlicht je half verblind. Niets. Nada. Noppes. Heerlijk! Black out all the way.

Ik heb een jaar in IJsland gewoond en maakte daar ook de nodige middernachtzon mee. De zon dook er tijdens nauwelijks onder de horizon en er was altijd licht. In mijn IJslandse slaapkamer hingen er gewoon enkele kleine lamellen en dat was het. Absurd, maar kijk. Slechter dan in die periode heb ik nooit geslapen. Misschien toen zoonlief pas geboren was, maar het scheelde toch niet veel. Tijdens die periode ontdekte ik dus dat ik niet kan slapen als er te veel licht binnenkomt.

Het is dan ook zover gekomen dat wij, wanneer we op vakantie gaan, eigenlijk graag op voorhand zouden weten hoe het zit met de raamdecoratie van de slaapkamer. Yup. We zijn dus zo’n mensen geworden. En ik denk dat we daar lang niet de enige in zijn. Een tijdje terug zag ik een kennis vragen wat absoluut niet mocht ontbreken in het vakantiehuisje dat ze te huur gingen aanbieden. Mijn eerste reactie was meteen “gordijnen die écht verduisteren”. Een aantal andere mensen had hetzelfde geantwoord op haar vraag. Ha! Slaap is heilig en we zijn lang niet de enigen die het beste slapen in het pikdonker.

Er zijn tegenwoordig genoeg oplossingen te vinden die aansluiten bij tal van interieurs. Je weet wel, beige-interieurs, cosy cottage core toestanden, strakke, moderne interieurs, voor slaapkamer met kleine ramen, maar ook voor slaapkamer met grote ramen kan je bijvoorbeeld rolgordijnen van 260cm breed kopen. De sky is the limit en al. Rolluiken zijn dan misschien een stevige investering, maar er zijn gelukkig alternatieven om je slaapkamer volledig te verduisteren en zo te genieten van een deugddoende en verkwikkende nachtrust.

0

Vlak nadat de oorlog in Gaza was gestart, had ik het mentaal ontzettend moeilijk. Ik trok het leed dat ik zag op mijn smartphone ontzettend aan. Nog steeds eigenlijk, maar die eerste weken en maanden kwamen de beelden echt binnen. Iedere ochtend scrolde ik door Instagram en stroomden tranen over mijn wangen.

Ik kon het moeilijk vatten dat mensen zoiets andere mensen konden aandoen en dat niemand ingreep. En nog steeds niemand ingrijpt. Het gebeurt onder onze ogen en er lijkt geen einde aan te komen. Intussen is mijn Instagramgebruik drastisch geminderd en word ik minder geconfronteerd met beelden van die genocide. Natuurlijk volg ik het nieuws nog steeds via andere kanalen en kunnen beelden nog steeds heel hard binnenkomen. Zo was er vanavond in de uitzending van Karrewiet een stukje over de voedselbedeling in Gaza. Zowel Het Vriendje als ik barstten in tranen uit.

Maar tijdens die periode vlak na de start van de oorlog in Gaza liepen we door de IKEA. En daar spotte ik opeens een groene alien met grote, zwarte ogen en twee voelsprieten. Zodra ik die knuffel zag, wist ik dat ik hem mee naar huis moest nemen. Ik voelde dat ik nood had aan iets om me aan vast te houden. Figuurlijk, maar ook letterlijk.

Ja, ik had een aantal huisgenoten die ik zeker ook mocht vasthouden en knuffelen, maar ik wilde iets dicht bij mij houden. Iets relatief klein. Iets zacht. Een knuffel. Mijn oude teddybeer hangt met haken en ogen aan elkaar, dus die kon ik niet bij mij in bed nemen en knuffelen. Binnen de kortste keren zou hij dan helemaal uit elkaar vallen. En hij is gemaakt uit een bijzonder fragiel stofje dat niet zomaar te repareren valt. Een andere optie was om een knuffel te adopteren uit de berg knuffels van zoonlief, maar het was pas bij het zien van die alien daar in de IKEA dat ik de nood voelde. Ik had er nooit eerder bij stilgestaan.

Dus adopteerde ik een Aftonsparv. Ik doopte haar ESA, want ja, het is een meisje. ESA is kort voor Emotional Support Alien. Het moet niet altijd een Emotional Support Animal zijn. Ha!

Ik herinner me dat ik op een bepaald moment vertelde over ESA aan een mama aan de schoolpoort. Long story short: de klaspop van de klas waar zoonlief in zit is ook zo’n Aftonsparv. De knuffel kwam ter sprake en ik legde uit waarom ik zo’n alien in huis had. De mama keek me ietwat verbaasd aan, maar zonder enig oordeel in haar stem vroeg ze of dat hielp, zo slapen met een knuffel. En ja, dat helpt. Toch bij mij.

Die eerste weken heb ik heel vaak met ESA in mijn armen geslapen. Eens ik me wat beter begon te voelen, was de nood wat minder en zat ze gewoon naast mijn hoofdkussen. Maar wanneer er een moeilijke dag is, dan eindigt ze al eens dicht bij mij.

En blijkbaar ben ik lang niet de enige waarbij het helpt. Onlangs stootte ik op dit artikel van een tijdje terug in The New York Times. Daarin wordt verwezen naar een aantal onderzoeken rond slapen met een knuffel als volwassenen. Die onderzoeken tonen aan dat het eigenlijk echt wel interessant is om met een knuffel te slapen, zelfs al ben je al lang geen kind meer. Het draagt bij aan een “en nu gaan we slapen” ritueel en zorgt ervoor dat je stress vermindert.

Dus pro-tip voor mijn mede-slechte-slapers: haal eens een knuffel in huis. Of duik je oude knuffel op. En druk die beer, zeehond, krokodil of dat groene, buitenaardse wezentje eens dicht tegen je aan tijdens je slaap. Misschien werkt het ook bij jou om wat stress te minderen en om een betere nachtrust te bekomen. Baat het niet, dan schaadt het niet.

En nee, je ziet niet dubbel. Op de foto zie je ESA samen met Boba, de klaspop, toen die op bezoek kwam. 

1