Vorig jaar toen de eerste warme dagen werden aangekondigd, besloot ik toch maar een shortje te kopen voor in de fitness. De plaatselijke fitness is namelijk niet voorzien van een airco. Er zijn enkele ventilators, maar dan nog is het nóg meer zweten en puffen dan anders als het wat warmer wordt.
Ik paste verschillende sportshortjes en aanverwanten om uiteindelijk te kiezen voor de biker short van de H&M. I know, fast fashion en al, maar het zat nu eenmaal het beste en ik zie mezelf niet meteen dit soort kledingstuk naaien.
De eerste keren dat ik het aandeed, voelde ik me nogal ongemakkelijk. Ik heb niet de mooiste benen. Ze zijn niet rank en slank of sterk afgelijnd. Laat staan dat ze lang zijn. Ze zijn kort en stevig. En wit. Oh zo wit. Doorgaans maak ik me er niet al te veel zorgen om, maar als je je zoontje moet afzetten in zo’n kort shortje omdat je daarna rechtstreeks doorgaat naar de fitness… Sja. Dan sta je toch even stil bij die twee bijzonder witte melkflessen die ik mijn benen noemen.
Maar het shortje en ik, wij begonnen steeds betere en betere vrienden te worden. Ik merkte al snel dat de legging die ik anders droeg ervoor zorgde dat ik oververhitte in de fitness (hallo, mijn naam is Kathleen en ik oververhit nogal snel). Nu de warmte makkelijk weg kon langs mijn benen, lukte het mij precies beter om te sporten. Ha! En het shortje was ook bijzonder fijn om tijdens lange wandelingen onder een kleedje of een rokje te dragen.
Deze zomer werd het shortje opnieuw boven gehaald. Er waren iets minder warme dagen dan vorig jaar, maar toch droeg ik het zoveel meer. Vaak trok ik het aan om een avondwandeling te maken en ook tijdens mijn langere wandelingen zoals de treinstapper van vorige week, droeg ik iedere keer opnieuw dat ene shortje. Of het tweede paar dat ik intussen kocht. Exact hetzelfde shortje. En ja, op mijn bovenbenen is een duidelijk zichtbare, bruinere lijn tot waar het shortje komt. Zo vaak werd het intussen buiten gedragen. Mijn benen zijn dan toch niet meer die extreem witte melkflessen die ze vorig jaar waren. Hoppa!
Af en toe krijg ik wel een keer een vreemde blik als ik op wandel ben in mijn shortje. Het is misschien niet de beste wandelbroek volgens de gemiddelde wandelaar, maar het werkt voor mij. Ik vind het leuk om de wind, het natte gras en zelfs de modder tegen mijn benen te voelen. Ik vind het fijn om mijn benen hard te zien werken tijdens een squat of god weet welke andere beenoefening (ik ken de oefeningen, maar vraag me de namen niet). Ik vind het interessant om de vorm van mijn benen te zien veranderen doorheen de afgelopen maanden. Ze zijn nog altijd kort en stevig, maar ze beginnen duidelijk wat afgelijnder te worden door als het wandelen en door die oefeningen waarvan ik de namen niet weet.
Nu de koudere maanden er zitten aan te komen, ga ik weer wat vaker de legging dragen, zowel naar de fitness als tijdens andere wandelingen. Het shortje gaat wat vaker in de kast blijven liggen en stiekem, heel stiekem, ga ik het toch een beetje missen.
1