Category: Gedacht

Zonsondergang in Oostende

Het eerste terrasje van het jaar

Kathleen6 Comments

Vorige week was ik een paar dagen in Oostende. Het lijkt een beetje een jaarlijkse traditie te worden, want vorig jaar was ik er rond dezelfde periode. Zelfde appartementje met fantastisch zicht op zee, zelfde weerverloop (aankomen in de gietende regen, dag drie lekker warm, vertrekken in regen,…), opnieuw een zeehond gezien,… En net zoals vorig jaar sprak ik opnieuw af met Heidi.

Het begon met een lunchdate bij Albrecht, die uitliep in een wandeling, die uiteindelijk eindigde in het eerste terrasje van het jaar. Hoera! We hadden blijkbaar veel te vertellen. Heel veel. Eén van de zaken die ter sprake kwam, was bloggen. Zowel Heidi als ikzelf bloggen al zeer lang. Zij zit dan ook nog eens in het hele PR verhaal waarbij ze samenwerkt met bloggers en influencers in het algemeen, dus het was interessant om die kant van het verhaal te horen.

Uiteraard is er de afgelopen jaren heel wat veranderd in de blogwereld. De komst van social media heeft een grote groep bloglezers naar social media platformen zoals Instagram laten gaan. En hoe leuk ik Instagram ook vind, het is niet hetzelfde als bloggen en het zal nooit hetzelfde zijn. Er zit een algoritme achter dat bepaalt wat jij te zien krijgt in plaats van dat je zelf beslist wat jij leest zoals bij een feedreader voor blogs.

Daarnaast ben ik niet meteen fan van de vluchtigheid van social media. Een blogbericht schrijven vergt best wel wat tijd en je moet er doorgaans wel even nadenken over wat je schrijft, toch als je een ietwat gestructureerde tekst wil publiceren. Het moet soms wat marineren. Op social media kan je een story posten en done.

En dat ene blogbericht dat je publiceerde, daar kan je over een paar jaar met een grote glimlach terug lezen. Dat ga je niet meteen met je Instagram stories doen, toch?

Ik zag onlangs een video op YouTube van een jonge dame (ergens begin twintig) die had besloten te stoppen met social media en een website op poten te zetten. Ze liet alles trots zien en vertelde hoe fijn het was om op een tragere manier content te posten. Ze moest wat meer over alles nadenken, mensen konden haar niet heel de tijd berichtjes sturen, de druk om likes te krijgen was er niet, er werd niet van haar verwacht dagelijks iets te posten,… Ik kon niet anders dan grijzend toekijken omdat ze eigenlijk gewoon aan het bloggen was.

Maar laten we eerlijk zijn, bloggen is ook niet meer wat het geweest was. Heel wat bloggers hebben afgehaakt (jammer) en heel wat bloggers lijken er toch iets uit te willen halen: een extra zakcentje, een interessante samenwerking, een paar gratis producten,… Ze zetten volop in op SEO en de fun zit niet meer in hun artikels. De handvol persoonlijke bloggers die ik nog volg, volg ik voornamelijk omdat ik ze ken of omdat onze paden zich in het verleden hebben gekruist.

En ik merk dat het voor mij zelf ook zoeken is. Is Verbeelding een hobby? Wat wil ik er mee bereiken? Wil ik er tant pis iets mee bereiken of is het gewoon een archief? Moet ik misschien een nieuwsbrief beginnen zoals ik andere die hard bloggers zag doen? Eén nieuwsbrief per maand?

Uiteindelijk heb ik Verbeelding altijd gezien als mijn online uitlaatklep en mijn virtuele speeltuin. Ik doe hier wat ik wil op een manier die goed voelt voor mij. Dat heb ik jaren gedaan en ik vind het geweldig om een archief te hebben om op terug te blikken. Soms vind ik het zelfs jammer dat ik de afgelopen jaren niet meer heb geschreven, want als ik het niet heb neergepend dan heb ik het ook niet onthouden (mijn geheugen is een zeef).

Dus de conclusie met Heidi daar op dat terrasje in Oostende was dat ik echt wel terug wat meer tijd wil vrij maken om hier te schrijven en om hier vooral veel te prutsen. Laat dat nu net twee dingen zijn die ik ontzettend graag doe: schrijven en prutsen.

5

Een bijberoep als zelfstandige in hoofdberoep?

Kathleen2 Comments

Ergens in het jaar onzes heeren 2011 begon ik als zelfstandige in bijberoep. Toen maakte ik geboortekaartjes en verkocht ik zelfgemaakte spulletjes. Mijn bijberoepavonturen heb ik hier genoeg gedeeld. Jaren later zette ik dan ook de stap naar zelfstandige in hoofdberoep, hetzij als grafisch vormgeefster en webbouwer.

Maar het kriebelt nog altijd om zelfgemaakte spulletjes te verkopen, vooral nu ik weer meer aan het naaien en het maken ben.

Alleen besef ik maar al te goed dat het niet iets is dat ik consequent kan doen. Je weet wel, iedere week X aantal items uitwerken. Nope. Daarvoor schommelt mijn energie nogal hard. En mijn goesting ook, laten we eerlijk zijn. Zo is het momenteel ijskoud op mijn naaiplekje en dat zorgt ervoor dat ik niet bepaald veel zin heb om verder te werken aan die naaiprojecten die ik onlangs ben begonnen. Jikes.

Uiteraard volg ik heel wat illustratoren en makers en wat ik tegenwoordig steeds vaker zie, is dat zij met “shoplaunches” werken. Dan kondigen ze op voorhand aan wanneer hun winkeltje de virtuele deuren zal openen en weten hun volgers dat ze dan nieuwe spulletjes kunnen kopen. De illustrator of maker zelf kan op die manier vooruit werken of zelfs rond een bepaald thema werken.

Die manier van werken spreekt me wel aan. Zo kan ik zelf zaken uitwerken die ik leuk vind, wanneer ik er tijd en energie voor heb. Al die zaken hou ik dan bij en op een bepaald moment zeg ik “de winkel is open”. Die blijft dan bijvoorbeeld een weekje open en daarna sluiten de deuren zich terug.

Het idee speelt al een tijdje om dus opnieuw een bijberoep te starten naast een hoofdberoep. Niemand houdt me natuurlijk tegen om dat te doen, want ik ben toch al zelfstandige en mag zulke activiteiten uitvoeren. Dus… Why not?

2

Tijd is één ding // Deel 2

Kathleen4 Comments

Om nog even terug te komen op die: “aaaah, ik heb te weinig tijd voor mijn hobby’s” uit mijn vorig bericht. Ik was er deze week nog wat verder op aan het kauwen, want er is meer dan enkel tijd en energie. Sowieso zijn die twee zaken de elementen die mij het meest tegenhouden, maar het gaat verder dan “ik heb geen tijd en/of energie”.

Zij die mij hier al heel lang volgen, weten dat ik een zwak heb voor animatiefilm en dat ik de kunst van het animeren maar al te graag zou kunnen. Nu bracht Procreate, de app die ik gebruik om te tekenen op de tablet, een nieuwe app uit, Procreate Dreams. Een app die animeren toegankelijker en makkelijker maakt. Dat stukje software kost nog niet eens €25. Eénmalig en al. Te gek voor woorden, maar kijk, in een wereld van maandabonnementen kan het dus toch nog altijd.

En het ziet er goed uit. Het ziet er leuk uit. En mijn hoofd krijgt meteen tienduust ideeën als ik zie wat er allemaal mogelijk is.

Maar dan duikt er een ander stemmetje op. Eéntje dat zachtjes fluistert: “Jamaar, je gaat daar heel veel tijd in moeten steken. Als je dat doet, dan ga je geen tijd meer overhouden voor al die andere dingen dat je moet én wil doen. Dat wordt een project van maaaaaaaanden,”.

Dat stemmetje steekt ook zijn kop op als ik een quilt wil maken of als ik aan mijn patroon op maat voor een bloes wil verder werken. Het lijkt alsof ik enkel nog korte, snelle instant satisfaction projecten wil. Kwantiteit boven kwaliteit. Kiezen is verliezen en al. Dat stemmetje hoorde ik vroeger niet. Toen dook ik in alles wat me maar enigszins interesseerde en als het niet afgeraakte of als het me niet langer interesseerde, tant pis.

En ik weet niet goed waar dat stemmetje vandaan komt, want ik wil al leren animatiefilms maken sinds ik de Kleine Zeemeermin voor het eerst zag toen ik zes was. Ik heb zelfs al personages uitgewerkt waarmee ik aan de slag wil gaan, i kid you not, maar Procreate Dreams heb ik dus nog steeds niet aangeschaft, omdat dat stemmetje dus te luid roept.

Boe. Stom stemmetje.

1