Als mensen het hebben over gamen, wordt er vaak gedacht dat het over intense first person shooters gaat of over complexe rpg’s gaat. Als je denkt aan gamen, dan denk je misschien niet aan poëzie, maar Gris kan ik niet anders omschrijven dan pure poëzie. Het is visueel één van de mooiste spellen die ik tot nu toe heb gespeeld, maar je kan het spel ook op je eigen manier interpreteren.

In Gris ben je een meisje dat haar weg baant door verschillende werelden en daarbij kleine lichtjes moet verzamelen. Je krijgt die lichtjes door puzzels op te lossen en door je een weg door labyrinten te banen. Bij ieder nieuw hoofdstuk komt er een nieuwe kleur bij. In het begin speel je in grijstinten (gris), daarna komt er rood, blauw, groen en geel bij. Gaandeweg leer je ook nieuwe skills: springen, een sprong waarbij je verandert in een blok zodat je bepaalde zaken kapot kan doen, dubbel springen,… Al die skills moet je inzetten om de puzzels op te lossen.

Het klinkt misschien als een standaard game, maar je merkt al snel dat er meer is. Overal zie je kapotte beelden van een vrouwenlichaam opduiken. Je moet met je meisje vechten tegen de wind, maar ook tegen een grote vogel en wegvluchten van een aal. Zelf interpreteerde ik het spel als het meisje dat zichzelf kwijt was of iets ergs had meegemaakt en zichzelf en haar eigen stem terug moest vinden. Met dat in het achterhoofd was ik het meisje aan het aanmoedigen (en daarbij ook mezelf) om haar weg terug naar zichzelf te vinden. En uiteraard ging ik daardoor helemaal op in het spel.

Gris is dan ook een heel emotioneel geladen spel. Het is echt ongelofelijk hoe dit spel je meesleept als speler. Heb ik tranen met tuiten geweend op het einde van dit spel? Zijt maar zeker. En dat was ongetwijfeld de eerste keer dat ik heb moeten huilen bij een game.

De visuele stijl én de muziek draagt serieus bij aan dat emotionele aspect. Ik raakte niet uitgekeken op de prachtige decors en maakte bijzonder veel screenshots terwijl ik aan het spelen was. Jawel. Ik heb niet meteen plannen met die screenshots (buiten ze gebruiken in dit artikel), maar ik vermoed dat ik er af en toe nog eens naar zal kijken. Gewoon. Omdat het kan.

Nadat ik het spel uit had, heb ik even opgezocht wat de onderliggende boodschap is van het spel. Aangezien de hoofdstukken genoemd zijn naar de vijf stadia van rouw, gaat het wel degelijk om rouw en verlies, maar het blijft nog altijd wat open voor interpretatie. Er zijn stemmen online die zeggen dat het verhaal gaat over een dochter die haar moeder verliest of een moeder die haar dochter verliest, omdat er een geheim einde is waarin het meisje met haar moeder te zien is. Maar uiteindelijk kan iedereen het invullen zoals hij het ziet.

Ik ben zelf niet zo’n ervaren gamer (double jumpen is soms al een uitdaging voor mij… ahum), maar het lukte me om het spel te spelen. Sowieso leidt het spel de weg en kan je dus intuïtief altijd vooruit gaan zelfs al wordt er nooit uitdrukkelijk instructies gegeven of dialoog gebruikt. De puzzels waren uitdagend genoeg en sommige heb ik meerdere keren moeten proberen voor ik ze tot een goed einde wist te brengen. Sommige zelfs meer dan tien keer. Misschien zelfs twintig keer. Vooral de puzzels die op tijd stond vond ik moeilijk.

En soms waren er puzzels die ik absoluut niet opgelost kreeg. Dan legde ik het spel even opzij om het een week later terug op te pikken en loste ik de puzzels in kwestie op in een paar minuten tijd. Ha! Typisch. Ik nam dan ook mijn tijd om dit spel uit te spelen en deed er iets meer dan vijf uur over.

Op zich zijn er geen echt vijanden in het spel waarmee je moet vechten, maar hier en daar neemt het verdriet wel een fysieke vorm aan. Van deze vorm ga je dan moeten vluchten of je moet een puzzel oplossen om het te verslaan. Eén keer kwam zo’n vorm op een eerder onverwacht moment waardoor ik een gilletje sloeg. Er kwam een luide “aaargh!” uit mij. Zei ik al dat ik te hard opging in dit spel? Mjah. Misschien maar goed dat ik geen first person shooters speel. Ik zou hier heel het kot bij elkaar gillen.

Maar dit spel is zo’n dikke aanrader. Visueel, de muziek, de onderliggende boodschap,… Het is prachtig. Ik snap dat gamen niet altijd de beste reputatie heeft, maar spellen zoals Gris zouden iedereen z’n mening kunnen veranderen. Het is echt een meesterwerk en een must om te spelen.

Gris is verkrijgbaar op heel wat verschillende platformen van Nintendo tot Steam, maar ook via bijvoorbeeld Google Play zodat je het op je smartphone of tablet kan spelen.

Binnenkort komt het nieuwe spel van de studio achter Gris uit en ik kijk er alvast naar uit. Neva ziet er alvast even knap uit als Gris, dus de verwachtingen zijn bijzonder hoog.

1

De cozy games die ik tot nu toe heb gespeeld, waren vooral puzzelgames zoals A Little to the Left. Een tijdje terug zag ik op de Instagram van Team Confetti dat Olga Ooblets aan het spelen was, een game die ik ook al regelmatig was tegengekomen tijdens mijn zoektocht naar een nieuwe cosy game.

Ik had het nooit aangekocht omdat het me iets te veel aan Pokémon deed denken en ik had zoonlief dat spel al zien spelen. Vraag me niet welk Pokémon spel exact, want er zijn er veel, maar het leek gewoon niet mijn ding, zo om de beurt vechten en kleine wezentjes vangen. Eigenlijk is Ooblets zeer gelijkaardig alleen wordt er niet “gewoon” gevochten tussen de Ooblets in kwestie, maar doe je aan dance battles. Jawel. Het zijn vaak die vecht battles in zulke spellen waar ik helemaal op tilt sla, maar de dance battles in Ooblets zijn eigenlijk heel logisch (waarschijnlijk zijn ze dat ook in andere spellen hoor, maar kijk).

Iedere Ooblet heeft zijn eigen unieke dance moves. Bij iedere dance battle krijg je tijdens een beurt een aantal kaarten met daarop een aantal van die dance moves. Het is de bedoeling dat je met die dance moves een aantal punten behaalt, want iedere dance move kan je punten opleveren. De bedoeling van de dance battles is dat je als eerste het metertje dat het aantal punten bijhoudt vult. Iedere dance move van een Ooblet kost je een “beat” en je krijgt per beurt een aantal beats. Je moet dus eigenlijk goed kijken naar de kaarten die je krijgt, het aantal beats dat je kan inzetten en hoeveel iedere dance move je gaat kosten in beats. Logisch dus.

Uiteraard vertelde ik Het Vriendje over het spel en tijdens één of andere sale tikte hij het op de kop. Zoonlief was meteen verkocht. Ah ja, want het lijkt dus op Pokémon, maar in tegenstelling tot dat spel heb je in Ooblets ook een boerderij die je moet onderhouden (dat heb ik precies nog niet gezien in Pokémon), moet je je vriendschappen met de andere inwoners van Badgetown onderhouden en moet je de nodige missies uitvoeren (wat in zowat elk spel het geval is). De stijl van het spel spreekt ook ontzettend aan. Het is een kleurrijke bende en de Ooblets zelf zijn ontzettend schattig én grappig.

Wat zoonlief wél mist zijn de hilarische dialogen die je soms voert met de andere inwoners van Badgetown en omstreken. Er zitten daar een paar karaktertjes tussen. Ha! Het spel is in het Engels en hoewel we het zo goed en zo kwaad voor Het Meneertje proberen te vertalen, gaat er toch heel wat van de grappen verloren. Gelukkig is hij daar niet te hard mee bezig.

Onder lichte dwang van de zes-jarige Oobletsspecialist hier in huis, begon ik het spel uiteindelijk ook te spelen. Hij was tegen dan al level acht en kende alle gewassen die je kon planten uit zijn hoofd. Dus speelde ik op een avond nadat hij in bed lag een uurtje en ik was verkocht. Ik begreep helemaal waarom hij het keer op keer wilde spelen. Als je even geen zin hebt in dance battles met andere Ooblets, dan kan je missies uitvoeren voor de andere inwoners van Badgetown. Je hoofdmissie is om alle Oobnettorens terug aan te zetten. Daarmee connecteer je alle gebieden terug met het Oobnet (soort van internet) en ik vermoed dat je zelf ook via dat Oobnet leuke accessoires voor je boerderij, Ooblets en jezelf kan aanschaffen.

Als je geen zin hebt in een missie, dan kan je je uitleven op je boerderij. Je kan zaden kopen, deze planten en vervolgens zorgen dat je moestuin niet overwoekert met onkruid. Of je moet je gewassen water geven zodat ze niet verwelken. En uiteraard kan je met je oogst de nodige gerechten koken in je keukentje. Voor de tuiniers onder ons: er zijn geen slakken in deze moestuin. Ha!

Het is een heerlijke, kleurrijke wereld waarin je op je gemak je eigen ding kan doen. En het is geen moeilijk spel of een spel waarbij je lang je aandacht moet houden. Of waarbij je veel knopjes tegelijk moet induwen (work in progress bij mij… jikes). Ideaal dus voor beginnende gamers en het cozy game label meer dan waardig.

Wij spelen Ooblets hier thuis op de Switch, maar je kan het ook via Steam aanschaffen en zo op je computer spelen als dat meer je ding is.

2