In november had ik bijzonder weinig zin om te lezen. Ik vond gewoon geen boek dat me aansprak. Op zich niet erg, want ik was toch voornamelijk bezig met mijn eigen verhaal. Maar nu NaNoWriMo gedaan is, heb ik nog steeds geen boek gevonden waar ik dolenthousiast mijn tanden in wil zetten. Dus grijp ik met veel plezier naar wat graphic novels.

Een kind van klei

Vorige week maandag zakte ik af naar de plaatselijke bibliotheek om even op mijn gemak door het nieuwste Flow magazine te bladeren. Toen ik daarna langs de graphic novels wandelde, viel mijn oog op een nieuwe graphic novel. Ik denk dat ik intussen de graphic novel sectie van onze bibliotheek van buiten ken. Het is een relatief kleine collectie, maar het is een goeike. Van Een kind van klei van Benjamin Leroy had ik nog niet gehoord, maar het zag er veelbelovend uit. Dus nam ik het mee naar huis.

Een kind van klei gaat over Ben en Mina die al jaren gelukkig zijn en samen besluiten een kind te maken. Alleen loopt dat niet van een leien dakje. Ze starten een vruchtbaarheidstraject met de nodige ups, maar ook de nodige downs. Doorheen hun verhaal is het verhaal waaraan Ben werkt, verwerkt. Hij tekent een verhaal over hoe een koppel kleimensen in een wereld van klei een kind probeert te maken.

Zelf zijn wij niet door een vruchtbaarheidstraject moeten gaan om ons zoonlief te krijgen, maar er zijn genoeg mensen die ik ken waar zwanger worden niet zo evident was. Het verhaal van Ben en Mina was dus herkenbaar vanop een afstand. Ik denk dat het voor mensen die door een vruchtbaarheidstraject zijn gegaan nog herkenbaarder zal zijn. Misschien is het ook een hart onder de riem voor hen om te weten dat ze lang niet de enigste zijn die hiermee te kampen krijgen.

Ik vond dit een ontzettend mooie graphic novel niet alleen omwille van het verhaal (vloeiden er tranen? Verzekerst dat), maar ook de tekeningstijl vond ik heel fijn. Het is een heel gevoelig onderwerp dat wordt aangesneden, maar Leroy deed het op een ontroerende en kwetsbare manier.

Een kind van klei kan je, met wat geluk, in de plaatselijke bibliotheek uitlenen. Wil je liever een exemplaar kopen? Dan kan dat voor €34,99 in de stripwinkel of online via bv. Bol.com

Les Normaux

Toen ik onlangs in Leuven was voor een lunchke met een ex-collega, kon ik het niet laten om de stripwinkel binnen te stappen. Ik was net van plan om de deur uit te lopen toen mijn aandacht werd getrokken door de cover van Les Normaux. Eén blik op de achterflap en ik wist dat dit helemaal mijn meug zou zijn.

In een soort van parallele versie van Parijs wonen mensen, vampieren, heksen en nog heel wat andere magische wezens in harmonie samen. Seb is net verhuisd naar daar en komt op de eerste avond in de grote stad een knappe vampier tegen. De volgende dag blijkt die knappe vampier zijn buurman te zijn. Oeps. Gaandeweg leren ze elkaar beter kennen en groeien ze naar elkaar toe.

Les Normaux deed me eigenlijk vooral denken aan Heartstopper, maar dan een tikkeltje volwassener en met een tikkeltje meer magie. Aangezien ik de graphic novels van Heartstopper met heel veel plezier heb gelezen, viel Les Normaux uiteraard ook bijzonder hard in de smaak. En vooral dat boze konijntje wist mijn hart helemaal te stelen.

Blijkbaar is Les Normaux een Webtoon webcomic ding en ik moet dringend eens wat meer van die Webtoons beginnen volgen, want daar zitten blijkbaar serieuze pareltjes tussen (Heartstopper was oorspronkelijk ook een Webtoon). Les Normaux eindigde ook met een open einde en ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Het tweede deel staat al op Webtoons, dus wie weet lees ik daar binnenkort wel eens verder.

Je kan dus een papieren versie kopen van Les Normaux voor €19,99, maar je kan het ook online lezen op Webtoons. Aan jou de keuze. Ik vind het een mooie graphic novel voor in mijn verzameling.

0

Na The Pumpkin Spice Café wist ik niet goed wat lezen. Normaal gezien probeer ik af te wisselen qua genre en dus bijvoorbeeld geen twee fantasy boeken na elkaar te lezen. Dus ging ik op zoek naar een nieuw boek (hoewel ik er meer dan genoeg ongelezen in mijn kast heb staan… oeps). Uiteindelijk was het een romcom, Failure to match, die mijn aandacht trok.

Jamie werkt als matchmaker. Haar taak is om een match te vinden voor haar klanten en tot nu toe is ze daar altijd in geslaagd. Ze is een kei in haar vak. Tot ze Jackson Sinclair als klant krijgt. Al acht maanden probeert ze hem te koppelen en al acht maanden lukt het haar maar niet om hem te matchen. Vermoedelijk omdat de data die zij en haar collega’s van het Sinclair team hebben gekregen niet helemaal klopt. Dus besluit ze zelf op date te gaan met Jackson Sinclair om uit te zoeken wat hij zoekt in een partner. Dat loopt niet al te best af voor Jamie waardoor ze opeens heel nauw moet samenwerken met deze norse miljardair.

Mijn verwachtingen waar niet bepaald hoog te noemen na mijn ervaring met The Pumpkin Spice Café. Plus de achterflap (of hoe je de digitale versie daarvan ook mag noemen) was vreemd genoeg in de eerste persoon geschreven en dat voelde wat… vreemd aan. Maar er stonden ook een aantal tropes bij opgesomd: enemies to lovers, slow burn, opposites attract,… die me over de streep trokken om het toch te lezen.

De eerste paar hoofdstukken deden me vooral denken aan de K-drama’s waar ik de laatste tijd zoveel naar heb gekeken. Heel het verhaal was K-drama-waardig. Ik kon het allemaal zo voor mij zien. De dialogen zorgde ervoor dat het lekker vlot las en de humor wist ik ook te smaken. Het beloofde een fijne romcom te worden. Eéntje waar ik van zou genieten om daarna waarschijnlijk weer te vergeten.

En toen kwam de spice. En boy oh boy oh boy oh boy oh boy. 👀

Los van de spice viel het me op dat er geen miscommunicatie was tussen de twee hoofdpersonages, iets waar ik met mateloos aan kan ergeren in romcoms. Moesten er geen misverstanden zijn of duidelijker gecommuniceerd worden, dan zouden sommige romcoms gedaan zijn na twee of drie hoofdstukken. En hoewel Jackson niet open is over zijn gevoelens naar Jamie toe heb je dat als lezer uiteraard wel door. Hij laat genoeg uitschijnen dat hij geïnteresseerd is in haar, maar misschien niet om de redenen en op de manier dat zij zou willen.

Nog iets waar ik mij de laatste tijd wat aan erger in romcoms is de 80%-break up (third act breakup voor de vrienden). Rond de 75% à 80% gebeurt er altijd iets in een romcom, en ook andere boeken, waardoor de twee hoofdpersonages uit elkaar gaan. Dat probleem moet dan opgelost worden en nadat er een oplossing is, leven ze nog lang en gelukkig. In dit boek waren de twee hoofdpersonages rond de 80% nog niet samen, dus er was niet echt een break up. Er waren wel een paar zaken die uitgeklaard moesten worden tussen hen, de werkgever van Jamie en de tante van Jackson.

Long story short: ik heb dit boek verslonden. Ik heb er slaap voor gelaten. Het was alles wat ik zoek in een romcom en het was helemaal wat ik nodig had na de teleurstelling van The Pumpkin Spice Café. Yup. Ik hoop dat Kyla Parsi nog heel veel van dit soort boeken schrijft, want ik wil ze allemaal lezen. Yup yup.

Voor zover ik weet is het boek enkel verkrijgbaar in het Engels en ik vind het alleen maar terug op Amazon (waar ik het zelf ook kocht omdat het tussen de suggesties van mijn Kindle stond 🤷‍♀️).

0

Je hebt zo van die boeken die opeens overal lijken te zijn: in de boekenwinkel, online op verschillende platformen, in de bibliotheek,… Je kan er gewoon niet omheen. The Pumpkin Spice Café is er zo eentje van. Weken aan een stuk zag ik het overal opduiken. Het leek me wel te achtervolgen! Dus besloot ik het te lezen.

Jeanie neemt het café van haar tante over in het piepkleine dorpje Dream Harbor. Zo kan haar tante eindelijk op reis en kan Jeanie ontsnappen aan haar bureaujob in de grote stad. Maar het overnemen van het café loopt niet van een leien dakje. Er loopt van alles mis en ‘s nachts klinken er vreemde geluiden in de steeg achter het café. Gelukkig krijgt ze hulp van de lokale bevolking om alles verder op poten te zetten. Samen met Logan, de plaatselijke boer, zoekt ze uit wat de geluiden zijn.

Ik las en hoorde overal hoe geweldig dit boek was. Een heerlijk cozy, herfstig boek. Eentje waarin je je helemaal kan verliezen. En bwah… Ik heb precies al betere small town romances gelezen dan dit. Niet dat dit boek slecht was, maar het was gewoon ok. Nogal dertien in een dozijn met een redelijk standaardverhaallijn en een redelijk standaard cast aan personages. Het lijkt alsof de auteur een template heeft gevolgd. Er sprong niets in het bijzonder uit. Vraag mij over een jaar wat dit boek over ging en ik zou het begot niet meer weten. Zelfs deze recensie schrijven een week nadat ik het boek uitgelezen heb is moeilijk omdat ik me er al nauwelijks nog iets van herinner. Oeps.

Ik herinner me wel dat ik even met mijn ogen heb moeten rollen omdat Jeanie en Logan vanaf de eerste moment dat ze elkaar zien holderdebolder verliefd zijn op elkaar. Insta-love is nog altijd niet mijn favoriete ding. Ik zie personages liever naar elkaar toe groeien en langzaam maar zeker beseffen dat ze elkaar graag zien.

Dus ja. Niet helemaal mijn meug dit boek. Ik merkte dan ook doorheen het boek dat ik mijn aandacht er niet bij kon houden. Het was gewoon niet interessant genoeg, vrees ik.

Wat me wél is bijgebleven is dat er zaadjes worden gepland voor een tweede boek in dezelfde setting als dit boek, maar dan met andere personages. Je ziet in de achtergrond een visser en de eigenares van de boekenwinkel verliefd worden op elkaar. Dat trok dan wél weer mijn aandacht, waardoor ik twijfel of ik het tweede boek in de reeks wél wil lezen.

Is het herfstig? Ja. Is het een romance? Ja. Is het een boek waar je je helemaal kan in verliezen? Ik persoonlijk niet, maar als ik de recensies lees van mensen die laaiend enthousiast zijn hierover, dan wordt er vaak verwezen naar Gilmore Girls (toevallig heeft de auteur dezelfde achternaam), een reeks die ik zelf nooit keek. Dus misschien moet je die reeks hebben gekeken om dit boek te weten appreciëren? Wie weet.

Je kan dit boek momenteel overal vinden: in je plaatselijke boekhandel, de bibliotheek en vermoedelijk ook online bij Bol en aanverwanten. Het is vertaald naar het Nederlands, maar ze hebben dezelfde titel behouden. Het enige verschil is dat “The” vertaald is naar “Het”. Ha!

0