Out on a Limb

Out on a LimbIedere keer wanneer ik in Leuven kom, ga ik even naar de kelder van de Standaard Boekhandel. Daar hebben ze nu al enige tijd een Young Adult kelder, maar je kan er zoveel meer vinden dan enkel Young Adult. Ook de fantasyboeken en de romcommetjes zijn verbannen naar de kelder. Geen wonder dat dat dan ook in sneltempo mijn favoriete plekje van de winkel is geworden.

De afgelopen paar keren dat ik er was, waren er steeds een paar boeken die mijn aandacht trokken. Uiteraard. Normaal gezien zijn het iedere keer andere boeken, maar deze keer was er ééntje waar ik bleef naar grijpen: Out on a Limb van Hannah Bonam-Young. Was het de cover? Was het de korte inhoud? Wie zal het zeggen, maar het kriebelde om het te lezen. Dus zo geschiedde.

Wanneer Winnifred “Win” McNulty verkleed als piraat naar het halloweenfeestje van haar beste vriendin gaat, verwacht ze niet dat ze daar nog een piraat zal tegenkomen. En vooral geen piraat die ook een échte beperking heeft. Zij heeft een hand dat kleiner is dan haar andere hand en de vingers zijn niet helemaal gevormd zoals haar andere vingers. Hij heeft een beenprothese. De vonken slaan over en het halloweenfeestje eindigt in een one night stand. En die one night stand eindigt in een zwangerschap. Shit happens en al. Win besluit het kindje te houden en wanneer ze de piraat, Bo, hierover inlicht, besluit hij dat het beter is dat zij bij hem intrekt zodat ze zich voor de rest niet teveel moet aantrekken van financiën en aanverwanten.

Het boek had zijn charmes, maar tegelijk heb ik mij best wel wat vragen gesteld. Het gaat allemaal nogal snel. Zou jij zomaar gaan samenwonen met een wildvreemde omdat je zijn kind draagt? Hij mag het dan nog zo lief vragen, ik zou er wel twee keer over nadenken. Eens Win bij hem woont, blijkt hij een hele fijne man te zijn en valt ze voor zijn charmes. Hij zorgt ervoor dat ze zich geen financiële zorgen moet maken, hij kookt, hij laat een bad plaatsen omdat hij weet dat zij dat mist,… Ik kreeg met momenten een beetje Stockholmsyndroom vibes. Normaal gezien zitten zulke vibes me niet dwars, Belle en het Beest is per slot van rekening mijn favoriete sprookje, maar ik weet niet, het klopte niet helemaal voor mij. Het was te mooi om waar te zijn.

Het laatste hoofdstuk heb ik diagonaal gelezen. Spoiler alert incoming. Als je het einde niet wil weten skip dan alvast naar de volgende paragraaf. Ik weet niet waarom, maar ik heb een bloedhekel aan hoofdstukken die zich x aantal tijd later afspelen waarbij de hoofdpersonages trouwen. Uuugh. Het verhaal is af wanneer het af is. Het kan mij niet schelen of ze trouwen of niet. In mijn hoofd leven ze sowieso nog lang en gelukkig (definitely teveel sprookjes gelezen).

Wat ik wel interessant vond, is dat de auteur van dit boek dezelfde beperking heeft als het hoofdpersonage. Af en toe twijfelt Win over haar zwangerschap en vooral het moederschap. Gaat ze alles kunnen doen als één van haar twee handen niet helemaal naar behoren werkt? De auteur schrijft in het voorwoord dat ze het boek vooral voor zichzelf heeft geschreven nadat ze zelf door een zwangerschap is gegaan. En de stukken waarin Win twijfelt of werkt aan haar droomproject, dat vond ik zelf de sterkste stukken van het boek, de stukken die me zullen bijblijven. Die stukken klopten.

Soit. Het boek is zeker niet slecht. Het is lief en heel wat mannelijke romcom personages kunnen nog heel wat leren van Bo. Ik vond het alleen met momenten wat saai. Wat ik wel zag is dat er een tweede boek in deze reeks is, waarin je de beste vriendin van Win volgt. Zij is al een kleine eeuwigheid samen met haar echtgenoot en in dat tweede boek ligt de focus op hun relatie die even door een moeilijkere periode gaat. Daarom gaan ze samen een lange wandeltrektocht maken en dat klinkt dan wel weer als meer mijn ding. Misschien dat ik dat boek toch ook lees, want op zich was Out on a Limb geen slecht boek. Gewoon niet helemaal mijn ding, denk ik dan.

0

Lord of the Flies

Lord of the FliesErgens in het middelbaar moest ik Lord of the Flies lezen voor Engels. Ik herinner me hoe beklijvend ik het vond en hoe ik me afvroeg hoe ikzelf zou reageren in zo’n situatie. Het was fascinerend om te lezen hoe snel regels opzij werden geschoven en plaats maakten voor chaos. Uiteraard is het fictie, dus de vraag is hoe het in werkelijkheid zou gaan natuurlijk.

Dus toen ik zag dat Aimée de Jongh een graphic novel had gemaakt van het boek kwam dat meteen bijzonder hoog op mijn te-lezen-lijstje te staan. Aimée de Jongh is zo goed in het maken van graphic novels. Ze weet het perfecte evenwicht te vinden tussen prachtige illustraties die je weten te raken en een vlotte vertelstijl zonder daarbij té snel te gaan waardoor er details verloren gaan of té traag te gaan waardoor het te saai wordt. Dat is een heel fragiel evenwicht, ééntje dat een graphic novel kan maken of kraken.

Ik stond net op het punt om de graphic novel te kopen toen ik het samen met nog wat interessante graphic novels in de plaatselijke bib vond. En het stelde absoluut niet teleur. Alles behalve. Er wordt vaak nog neergekeken op het medium “strip”, maar dit is zoveel meer dan gewoon een “strip”. Dit is geen Jommeke of Suske en Wiske (waar ook absoluut niets mis mee is, don’t get me wrong). Dit is zoveel meer. Dit is visueel prachtig gebracht, maar de Jongh is er ook in geslaagd om de essentie van Lord of the Flies samen te vatten in die tekeningen en dialogen.

Het is een pareltje. Zo één van die graphic novels waarvan ik weet dat ik het ga aanraden wanneer mensen me vragen om tips, want het past helemaal in het rijtje van een Habibi, Maus of Burn-out Dagboek. Dikke aanrader dus!

Lord of the Flies is verkrijgbaar in de betere stripwinkel zoals de StripkeverGobelijn of Het Besloten Land of misschien zelfs in je plaatselijke bibliotheek.

1
Wanneer het lezen niet wil lukken

Als het lezen even niet wil lukken

Sinds begin dit jaar wil het lezen niet zo vlotten. Daar waar ik anders het ene na het andere boek verslind, leg ik nu boeken opzij nadat ik één derde heb gelezen. Meestal lees ik nog een halfuur voor ik ga slapen, maar sinds ik terug in loondienst ben begonnen val ik doorgaans als een blok in slaap na vijf à tien minuten.

Het is zeker niet de eerste keer dat er zo’n periode is dat het lezen niet lukt. Tijdens de pandemie en lockdowns waren er ook meerdere maanden dat ik nauwelijks iets las. Uiteindelijk is dat ook weer goed gekomen, dus ik ga me zeker niet forceren om te lezen. Als er geen headspace is, dan is het zo. Het is duidelijk dat ik nog altijd aan het wennen ben aan het nieuwe ritme en dat mijn lijf aan het einde van de dag nog nauwelijks energie over heeft. En dat komt wel weer in orde.

Maar ergens wil ik toch wel een beetje blijven lezen, want het blijft iets waardoor ik mijn batterijen oplaad en even kan ontspannen. Aangezien het niet de eerste keer is dat ik door zo’n periode ga, weet ik nu waar ik naar moet grijpen.

  • Kortverhalen. Ik heb het in het verleden wel vaker gezegd, maar ik ga het opnieuw zeggen: Vlaamsche filmpjes voor volwassenen is een gat in de markt. Serieus. Goede kortverhalen schrijven is een kunst en het is voor mij nog niet heel evident om ze te vinden. Ik weet dat er dikke bundels vol kortverhalen zijn, maar doorgaans zijn die van een bepaald literair niveau waar ik mij momenteel niet op kan concentreren. Ik wil kortverhalen waarbij ik niet teveel moet nadenken. Onlangs las ik The Fall Risk van Abby Jimenez, een romcom kortverhaal van een auteur waarvan de boeken best wel in de smaak vallen bij mij. Dat was exact wat ik nodig had. Ik ben dus volop op zoek naar meer van dat. Wie tips heeft, mag ze me altijd doorspelen.
  • Graphic novels. Vorige week las ik Mannenhuid op een uurtje tijd uit in de zetel terwijl zoonlief aan het spelen was op de mat. Hij stond er van versteld hoe snel ik lees, maar dat is het voordeel aan graphic novels: ze staan vol prentjes waardoor je aan een sneltempo kan lezen. Toch heb je het gevoel dat je een goed boek hebt gelezen: een boeiend verhaal, interessante personages,
  • Jeugdboeken. Voorlopig heb ik mijn tanden tijdens dit leesdipje nog niet in jeugdboeken gezet, maar dat heeft me in het verleden wel serieus uit verschillende leesdipjes gekregen. Het zijn vaak kortere boeken boordenvol avontuur met grappige personages en zonder al te veel moeilijke zinnen. Daardoor moet je je er niet te hard op concentreren, maar heb je wel nog altijd een hele fijne leeservaring.

Lezen is eigenlijk ook een spier die je moet trainen. Hoe meer je leest, hoe vlotter het lezen gaat. Dus ik wil mijn leesspier niet helemaal laten verslappen. En ik weet dat er weer een tijd komt dat ik het ene boek na het andere zal verslinden, maar nu gaat mijn energie duidelijk naar andere dingen.

Hoe ga jij om met leesdipjes? Wat zijn jouw trukjes om terug wat meer leesenergie te krijgen?

0