Uiteraard had ik gehoord over de Kickstarter die Brandon Sanderson op poten had gezet. Uiteraard. In het geheim had hij tijdens de lockdowns vier boeken geschreven en via een Kickstarter campagne heeft hij hiervoor geld in gezameld om de boeken uiteindelijk uit te geven. Eén van die boeken is Tress of the Emerald Sea.

Tress woont op een piepkleine eiland in de Emerald Sea (Smaragdgroene Zee). Haar leven gaat het normale gangetje: ze verzamelt theekopjes die ze krijgt van bemanningsleden van boten die aanmeren en luistert met veel plezier naar de verhalen van haar vriend Charlie. Wanneer Charlie verdwijnt, besluit ze hem te zoeken. Zo komt ze terecht op de Crow’s Song, een piratenschip met een bijzonder kleurrijke bemanning. Tress probeert hen te overtuigen om naar de Sorceress te varen, want zij houdt Charlie gegijzeld. Om bij de Sorceress te geraken moeten ze niet alleen over de gevaarlijke Emerald Sea varen, maar ook over de Crimson Sea en uiteindelijk de Midnight Sea.

In het nawoord vertelt Brandon Sanderson dat hij zijn inspiratie haalde bij The Princess Bride. Zelf heb ik dat boek nooit gelezen, maar de film heb ik meerdere malen gekeken en staat hoog in mijn top tien met favoriete films. Ik snap heel goed dat dat verhaal aan de basis ligt van dit boek, maar toch is dit boek iets helemaal anders.

Zo is het systeem met de zeeën en de sporen iets heel unieks. Laat een magic system uitwerken nu één van de supertalenten zijn van Sanderson. Het zorgt ervoor dat de wereld desondanks die vreemde magie, toch heel echt aanvoelt. Hij gebruikt een paar elementen die heel eigen zijn aan sprookjes, wat voor een heel herkenbare en vertrouwde opbouw van het verhaal zorgt.

Maar ook zijn personages zijn helemaal geweldig. Tress is waarschijnlijk het enige ietwat normale personage. Alle andere piraten op het schip hebben allemaal wel zo hun specifieke trekjes. Je hebt Ann, die heel graag met kanonnen wil schieten, maar niet zo heel goed kan richten (oeps). Je hebt Ulaam, de scheepsdokter, die bijzonder geïnteresseerd is in de hersenen en andere ledematen van Tress. Een beetje té geïnteresseerd, zeg maar. Om nog maar te zwijgen van Huck, de pratende rat. Ik kom tegenwoordig precies heel wat pratende ratten tegen in boeken.

En dan heb je nog Hoid. Good ol’ Hoid.

Hoid was voor mij de ster van dit verhaal. Ja, Tress is het hoofdpersonages, maar Hoid is fantastisch. Hij is niet alleen een personage, maar ook de alwetende verteller wat een zeer interessante combinatie is. Vooral zijn vertelstijl is hilarisch en heeft me meerdere keren luidop doen grinniken. Ik ben doorgaans niet iemand die luidop lacht met boeken. Een keertje glimlachen hier en daar ok, maar luidop lachen? Nope. Brandon Sanderson is er met dit boek dus meermaals in geslaagd mij luidop te laten grinniken. Dat zegt genoeg.

Het is gewoon een topboek. Helemaal mijn ding. Een sprookje voor volwassenen, piraten, magie, een vleugje romantiek, humor, kleurrijke personages,… Heerlijk gewoon. Een dikke aanrader dus.

0

Ik las de laatste tijd bijzonder veel romcoms en hoewel ik dat genre ontzettend graag lees, moet je af en toe ook eens je tanden in iets anders zetten. Verandering van spijs doet eten en al. Een boek dat al een paar keer mijn weg had gekruist was Legends & Lattes van Travis Baldree. Het werd omschreven als een “cosy read”, een gezellig boek en ik was wel benieuwd wat ze daarmee bedoelden.

Viv wil haar oude leven achter zich laten en haar strijdbijl ophangen. Letterlijk. Ze heeft genoeg van het bestaan als huurmoordenaar en is klaar voor iets anders. Een koffiebar openen blijkt helemaal haar ding te zijn. Dus ze zoekt én vindt een locatie, schakelt wat hulp in en binnen de kortste keren serveert ze het heerlijke, bruine goedje aan de inwoners van de stad. Via die weg leert ze heel wat nieuwe individuen kennen, maar ook oude bekenden steken hun kop hier en daar op. Hoewel de meesten alleen maar de beste bedoelingen hebben, zijn er toch enkelen die van kwade wil zijn.

En ja, het was best een gezellig boek om te lezen. Het is een boek dat vlotjes leest omdat de hoofdstukken in korte stukken zijn opgedeeld. De opbouw en uitbreiding van de koffiebar en alles wat daarbij komt kijken, vormt een rode draad doorheen het boek. En de personages maken het boek helemaal af: van een reusachtige kat tot een bard die een nogal alternatieve muzieksmaak heeft.

Maar… Hoewel het fijn vond dat het boek zo vlotjes weglas, had ik soms wel het gevoel dat het allemaal iets te simpel was. Het verhaal was niet bijzonder hoogstaand, de personages misten nogal wat diepgang en de korte hoofdstukken zorgden er soms voor dat er precies informatie miste. Er klopte iets niet helemaal aan dit boek en ik kon er terwijl ik het aan het lezen was, niet helemaal mijn vinger op leggen.

Pas toen ik het dankwoord op het einde las, werd het me duidelijk. Het boek is een NaNoWriMo schrijfsel van de auteur. Je weet wel, National Novel Writing Month, de uitdaging waarbij je in de maand november een verhaal schrijft van vijftigduizend woorden, een uitdaging waar ik in het verleden ook aan heb deelgenomen. Het verklaarde die korte stukken en het tempo van het boek. Het verklaarde de diepgang die ik wat miste.

Op zich is er niets mis met NaNoWriMo of verhalen die dan geschreven worden, maar volgens mij had dit boek beter geweest als het wat langer was geweest zodat bepaalde zaken wat meer aandacht had kunnen krijgen.

Soit. Het is nog altijd een heel gezellig boek om te lezen en ik denk dat vooral koffiedrinkers en -liefhebbers het een warm hart zullen toedragen. Zelf kreeg ik vooral veel bakgoesting door het boek, want er is een personage dat het lekkerste gebak maakt, van kaneelbroodjes tot croissants. Het zorgde voor de nodige kriebels om zelf aan het experimenteren te gaan met allerhande soorten deeg. Ha!

Het boek is zowel in het Engels als in het Nederlands verkrijgbaar. In het Nederlands heeft het boek bijna dezelfde titel, Legendes & lattes (een e extra), dus dubbelcheck zeker even of je de juiste versie koopt.

0

David Nicholls is geen vreemde voor mij, dus toen zijn nieuwe boek werd aangekondigd, kreeg dat meteen een plaatsje op mijn te-lezen-lijst. Het duurde wel even voor ik er mijn tanden in zette, maar soms moet je gewoon wachten tot het juiste moment er is voor het juiste boek. Ik had net de film Wild met Reese Witherspoon gekeken (waarvan ik ook het boek een paar jaar geleden las) en had nog meer zin in wandelgerelateerde content, want ik ben nu eenmaal in mijn wandel era. En daar was dan You Are Here.

Marnie en Michael hebben allebei een langere relatie achter de rug (niet met elkaar) en zijn intussen een aantal jaren single. Op zich vinden ze dat niet erg, maar hun gemeenschappelijke vriendin Cleo wil daar iets aan doen. Ze organiseert een wandelvakantie met een aantal mensen waaronder Marnie en Michael. Hoewel Cleo andere mensen voor zowel Marnie als Michael in gedachte heeft, groeien de twee tijdens hun wandelingen langs de coast to coast wandelroute, langzaam maar zeker naar elkaar toe.

In principe is dit boek een romcom en ik lees véél romcoms. Toch sprong deze er wat uit voor mij net omdat de wandeling centraal staat. Een romcom waarin wandelen zo’n grote rol speelt, dat was ik precies nog niet tegengekomen. De omschrijvingen van het landschap en de weg die Michael en Marnie afleggen, gaven een extra dimensie aan het verhaal. Uiteraard ging ik ook regelmatig eens wat foto’s opzoeken van de omgeving waar ze zich bevonden. Daardoor kreeg ik alleen maar meer zin om in de voetsporen van de hoofdpersonages te treden en dezelfde wandelroute af te leggen.

Daarnaast was het mooi om te zien hoe deze twee personages langzaam maar zeker naar elkaar toe groeien. Heel voorzichtig, omdat ze allebei serieus gekwetst werden in het verleden, maar uiteindelijk vol overtuiging. De dialogen tussen Marnie en Michael voelden ontzettend realistisch aan én ze zijn ook grappig. Als er nu één ding is wat voor mij een romcom kan maken of kraken, dan zijn het wel de dialogen. Een beetje banter moet kunnen.

Het enige waar ik wat problemen mee had, één van de zaken waar ik bij veel romcoms problemen mee heb, is de miscommunicatie. Rond de 80% gaat het in een romcom altijd even mis tussen de hoofdpersonages. Er is een misverstand waardoor er een conflict ontstaat tussen de personages die al die tijd al naar elkaar aan het toe groeien zijn. En iedere keer opnieuw bedenk ik me: “Moesten die er nu eens gewoon over praten, dan zou het allemaal wat sneller opgelost zijn,”. Dat is ook het geval in dit boek.

Soit. Een fijn boek om mee te nemen op vakantie of je nu aan de rand van een zwembad gaat liggen vegeteren of een actieve wandelvakantie gaat maken. En mark my words, dit boek schreeuwt om verfilmd te worden, net zoals Wild.

2