Na The Pumpkin Spice Café wist ik niet goed wat lezen. Normaal gezien probeer ik af te wisselen qua genre en dus bijvoorbeeld geen twee fantasy boeken na elkaar te lezen. Dus ging ik op zoek naar een nieuw boek (hoewel ik er meer dan genoeg ongelezen in mijn kast heb staan… oeps). Uiteindelijk was het een romcom, Failure to match, die mijn aandacht trok.

Jamie werkt als matchmaker. Haar taak is om een match te vinden voor haar klanten en tot nu toe is ze daar altijd in geslaagd. Ze is een kei in haar vak. Tot ze Jackson Sinclair als klant krijgt. Al acht maanden probeert ze hem te koppelen en al acht maanden lukt het haar maar niet om hem te matchen. Vermoedelijk omdat de data die zij en haar collega’s van het Sinclair team hebben gekregen niet helemaal klopt. Dus besluit ze zelf op date te gaan met Jackson Sinclair om uit te zoeken wat hij zoekt in een partner. Dat loopt niet al te best af voor Jamie waardoor ze opeens heel nauw moet samenwerken met deze norse miljardair.

Mijn verwachtingen waar niet bepaald hoog te noemen na mijn ervaring met The Pumpkin Spice Café. Plus de achterflap (of hoe je de digitale versie daarvan ook mag noemen) was vreemd genoeg in de eerste persoon geschreven en dat voelde wat… vreemd aan. Maar er stonden ook een aantal tropes bij opgesomd: enemies to lovers, slow burn, opposites attract,… die me over de streep trokken om het toch te lezen.

De eerste paar hoofdstukken deden me vooral denken aan de K-drama’s waar ik de laatste tijd zoveel naar heb gekeken. Heel het verhaal was K-drama-waardig. Ik kon het allemaal zo voor mij zien. De dialogen zorgde ervoor dat het lekker vlot las en de humor wist ik ook te smaken. Het beloofde een fijne romcom te worden. Eéntje waar ik van zou genieten om daarna waarschijnlijk weer te vergeten.

En toen kwam de spice. En boy oh boy oh boy oh boy oh boy. 👀

Los van de spice viel het me op dat er geen miscommunicatie was tussen de twee hoofdpersonages, iets waar ik met mateloos aan kan ergeren in romcoms. Moesten er geen misverstanden zijn of duidelijker gecommuniceerd worden, dan zouden sommige romcoms gedaan zijn na twee of drie hoofdstukken. En hoewel Jackson niet open is over zijn gevoelens naar Jamie toe heb je dat als lezer uiteraard wel door. Hij laat genoeg uitschijnen dat hij geïnteresseerd is in haar, maar misschien niet om de redenen en op de manier dat zij zou willen.

Nog iets waar ik mij de laatste tijd wat aan erger in romcoms is de 80%-break up (third act breakup voor de vrienden). Rond de 75% à 80% gebeurt er altijd iets in een romcom, en ook andere boeken, waardoor de twee hoofdpersonages uit elkaar gaan. Dat probleem moet dan opgelost worden en nadat er een oplossing is, leven ze nog lang en gelukkig. In dit boek waren de twee hoofdpersonages rond de 80% nog niet samen, dus er was niet echt een break up. Er waren wel een paar zaken die uitgeklaard moesten worden tussen hen, de werkgever van Jamie en de tante van Jackson.

Long story short: ik heb dit boek verslonden. Ik heb er slaap voor gelaten. Het was alles wat ik zoek in een romcom en het was helemaal wat ik nodig had na de teleurstelling van The Pumpkin Spice Café. Yup. Ik hoop dat Kyla Parsi nog heel veel van dit soort boeken schrijft, want ik wil ze allemaal lezen. Yup yup.

Voor zover ik weet is het boek enkel verkrijgbaar in het Engels en ik vind het alleen maar terug op Amazon (waar ik het zelf ook kocht omdat het tussen de suggesties van mijn Kindle stond 🤷‍♀️).

0

Je hebt zo van die boeken die opeens overal lijken te zijn: in de boekenwinkel, online op verschillende platformen, in de bibliotheek,… Je kan er gewoon niet omheen. The Pumpkin Spice Café is er zo eentje van. Weken aan een stuk zag ik het overal opduiken. Het leek me wel te achtervolgen! Dus besloot ik het te lezen.

Jeanie neemt het café van haar tante over in het piepkleine dorpje Dream Harbor. Zo kan haar tante eindelijk op reis en kan Jeanie ontsnappen aan haar bureaujob in de grote stad. Maar het overnemen van het café loopt niet van een leien dakje. Er loopt van alles mis en ‘s nachts klinken er vreemde geluiden in de steeg achter het café. Gelukkig krijgt ze hulp van de lokale bevolking om alles verder op poten te zetten. Samen met Logan, de plaatselijke boer, zoekt ze uit wat de geluiden zijn.

Ik las en hoorde overal hoe geweldig dit boek was. Een heerlijk cozy, herfstig boek. Eentje waarin je je helemaal kan verliezen. En bwah… Ik heb precies al betere small town romances gelezen dan dit. Niet dat dit boek slecht was, maar het was gewoon ok. Nogal dertien in een dozijn met een redelijk standaardverhaallijn en een redelijk standaard cast aan personages. Het lijkt alsof de auteur een template heeft gevolgd. Er sprong niets in het bijzonder uit. Vraag mij over een jaar wat dit boek over ging en ik zou het begot niet meer weten. Zelfs deze recensie schrijven een week nadat ik het boek uitgelezen heb is moeilijk omdat ik me er al nauwelijks nog iets van herinner. Oeps.

Ik herinner me wel dat ik even met mijn ogen heb moeten rollen omdat Jeanie en Logan vanaf de eerste moment dat ze elkaar zien holderdebolder verliefd zijn op elkaar. Insta-love is nog altijd niet mijn favoriete ding. Ik zie personages liever naar elkaar toe groeien en langzaam maar zeker beseffen dat ze elkaar graag zien.

Dus ja. Niet helemaal mijn meug dit boek. Ik merkte dan ook doorheen het boek dat ik mijn aandacht er niet bij kon houden. Het was gewoon niet interessant genoeg, vrees ik.

Wat me wél is bijgebleven is dat er zaadjes worden gepland voor een tweede boek in dezelfde setting als dit boek, maar dan met andere personages. Je ziet in de achtergrond een visser en de eigenares van de boekenwinkel verliefd worden op elkaar. Dat trok dan wél weer mijn aandacht, waardoor ik twijfel of ik het tweede boek in de reeks wél wil lezen.

Is het herfstig? Ja. Is het een romance? Ja. Is het een boek waar je je helemaal kan in verliezen? Ik persoonlijk niet, maar als ik de recensies lees van mensen die laaiend enthousiast zijn hierover, dan wordt er vaak verwezen naar Gilmore Girls (toevallig heeft de auteur dezelfde achternaam), een reeks die ik zelf nooit keek. Dus misschien moet je die reeks hebben gekeken om dit boek te weten appreciëren? Wie weet.

Je kan dit boek momenteel overal vinden: in je plaatselijke boekhandel, de bibliotheek en vermoedelijk ook online bij Bol en aanverwanten. Het is vertaald naar het Nederlands, maar ze hebben dezelfde titel behouden. Het enige verschil is dat “The” vertaald is naar “Het”. Ha!

0

Uiteraard had ik gehoord over de Kickstarter die Brandon Sanderson op poten had gezet. Uiteraard. In het geheim had hij tijdens de lockdowns vier boeken geschreven en via een Kickstarter campagne heeft hij hiervoor geld in gezameld om de boeken uiteindelijk uit te geven. Eén van die boeken is Tress of the Emerald Sea.

Tress woont op een piepkleine eiland in de Emerald Sea (Smaragdgroene Zee). Haar leven gaat het normale gangetje: ze verzamelt theekopjes die ze krijgt van bemanningsleden van boten die aanmeren en luistert met veel plezier naar de verhalen van haar vriend Charlie. Wanneer Charlie verdwijnt, besluit ze hem te zoeken. Zo komt ze terecht op de Crow’s Song, een piratenschip met een bijzonder kleurrijke bemanning. Tress probeert hen te overtuigen om naar de Sorceress te varen, want zij houdt Charlie gegijzeld. Om bij de Sorceress te geraken moeten ze niet alleen over de gevaarlijke Emerald Sea varen, maar ook over de Crimson Sea en uiteindelijk de Midnight Sea.

In het nawoord vertelt Brandon Sanderson dat hij zijn inspiratie haalde bij The Princess Bride. Zelf heb ik dat boek nooit gelezen, maar de film heb ik meerdere malen gekeken en staat hoog in mijn top tien met favoriete films. Ik snap heel goed dat dat verhaal aan de basis ligt van dit boek, maar toch is dit boek iets helemaal anders.

Zo is het systeem met de zeeën en de sporen iets heel unieks. Laat een magic system uitwerken nu één van de supertalenten zijn van Sanderson. Het zorgt ervoor dat de wereld desondanks die vreemde magie, toch heel echt aanvoelt. Hij gebruikt een paar elementen die heel eigen zijn aan sprookjes, wat voor een heel herkenbare en vertrouwde opbouw van het verhaal zorgt.

Maar ook zijn personages zijn helemaal geweldig. Tress is waarschijnlijk het enige ietwat normale personage. Alle andere piraten op het schip hebben allemaal wel zo hun specifieke trekjes. Je hebt Ann, die heel graag met kanonnen wil schieten, maar niet zo heel goed kan richten (oeps). Je hebt Ulaam, de scheepsdokter, die bijzonder geïnteresseerd is in de hersenen en andere ledematen van Tress. Een beetje té geïnteresseerd, zeg maar. Om nog maar te zwijgen van Huck, de pratende rat. Ik kom tegenwoordig precies heel wat pratende ratten tegen in boeken.

En dan heb je nog Hoid. Good ol’ Hoid.

Hoid was voor mij de ster van dit verhaal. Ja, Tress is het hoofdpersonages, maar Hoid is fantastisch. Hij is niet alleen een personage, maar ook de alwetende verteller wat een zeer interessante combinatie is. Vooral zijn vertelstijl is hilarisch en heeft me meerdere keren luidop doen grinniken. Ik ben doorgaans niet iemand die luidop lacht met boeken. Een keertje glimlachen hier en daar ok, maar luidop lachen? Nope. Brandon Sanderson is er met dit boek dus meermaals in geslaagd mij luidop te laten grinniken. Dat zegt genoeg.

Het is gewoon een topboek. Helemaal mijn ding. Een sprookje voor volwassenen, piraten, magie, een vleugje romantiek, humor, kleurrijke personages,… Heerlijk gewoon. Een dikke aanrader dus.

0