Het is nogal moeilijk om naast AI te kijken tegenwoordig. Het is constant in het nieuws en als grafisch vormgeefster is het natuurlijk ook de vraag hoe ik artificiële intelligentie binnen mijn werk kan gebruiken. Dat wil dus zeggen dat er af en toe geprutst moet worden.

Adobe heeft een generatieve AI waarmee je beelden kan genereren, Firefly voor de vrienden. Dus op een druilerige woensdagmiddag gingen zoonlief en ik samen aan de slag. Hij weet ondertussen wat ChatGPT is, want we vragen er regelmatig een keertje iets aan. Ik vind het belangrijk dat hij weet wat het is, wat het doet en hoe je het kan gebruiken. Hij gaat opgroeien met AI. Vandaar dat ik hem wilde betrekken bij het genereren van beelden.

Het is eigenlijk echt zot hoe je op een paar tellen een beeld hebt dat helemaal aansluit bij je omschrijving. In no time hadden we twee katten met een zonnebril die aan het ronddobberen waren in een zwembad. Of een schattige kitten die aan het spelen was met een bolletje wol. Of een groep ruimtekatten die rondliepen in een met neon verlichtte ruimte. Valt het op dat zoonlief gek is op katten?

En ja, dat is best wel eng. Een beeld zoals dat hierboven, daar zou je als illustrator uren en uren en uren aan bezig zijn. Al naar gelang de prompt en de stijl die we kozen, was het resultaat beter. Sommige van de geeuwende katten die we genereerden hadden bijvoorbeeld zes hoektanden bovenaan. Sja. Zulke details zullen ongetwijfeld de komende maanden en jaren wel verbeteren. De lat van zoonlief lag uiteraard niet al te hoog. Hij vond het vooral geweldig om al die ideeën in zijn hoofd tot leven te zien komen op het computerscherm voor zijn neus.

Plus dit is ‘maar’ Firefly, met Dall-e of Midjourney kan je precies nog veel zottere beelden genereren. Het is echt zot.

Terwijl we daar de ene na de andere kattengerelateerde prompt loslieten op Firefly (en die ene paashaasprompt), bedacht ik me dat dit wel héél interessant is voor deze blog. Het gebeurt regelmatig dat ik over iets wil schrijven en geen begeleidende afbeelding heb bij het artikel. Niet dat dat persé moet, maar het is iets wat ik wel fijn vind. Dus nu kan ik een afbeelding laten genereren als ik niet meteen een foto vind. Ideaal.

Nadat de broer en schoonzus mij hadden gevraagd om meter te worden van hun toekomstige spruit, begon ik allerlei kadootjes te verzamelen. Ik moest me inhouden, want babykleertjes zijn zo schattig en vooral babykleertjes voor meisjes dat is een level van schattigheid dat zelfs ik niet aan kan.

Al die kleinere kadootjes verzamelde ik in een grote doos met flamingo’s er op. Gaandeweg raakte die doos meer en meer gevuld. Eens de metiquilt er in zat, leek het me wel voldoende, maar ik had bij de Zeeman een paar witte rompertjes gekocht waar niets op stond. Zo van die overslagrompertjes, want die zijn nu eenmaal het handigst.

Het plan was om die rompertjes te pimpen eens ik de naam wist. Op 1 januari kwamen we die naam uiteraard te weten, want toen werd ze geboren. Op 7 januari zouden we op bezoek gaan en moest de inhoud van de doos dus gefinaliseerd zijn.

Drie keer raden wanneer ik in actie schoot om die rompertjes af te werken? Juist, de ochtend van 7 januari. Deadlineridder Verhetsel strikes again. Maar het was een relatief drukke week geweest en ik voelde me niet honderd procent, dus dat speelde ook wel een beetje rond.

Soit. Ik werkte in sneltempo twee illustraties uit in Illustrator en selecteerde kleuren op basis van flexfolie die ik hier had liggen. De inhoud van de doos was algemeen gezien heel neutraal qua kleuren. Ik had vooral gewerkt met aardsekleuren, bohokleuren. Alles wat knalroos en glitter was, had ik vermeden omdat ik weet dat dat niet iedereen z’n stijl is.

Maar bij één van de rompertjes liet ik me dan toch gaan. Schoonzus maakt de lekkerste vegan gebakjes en taarten. Dus werkte ik een illustratie uit van een cupcake met Barbiekleuren én glitter. Voor het andere rompertje maakte ik een schaapje omdat de broer en Schoonzus schapen hebben rondhuppelen in hun achtertuin.

Ik merk zelf dat ik toch niet meer zo handig ben met mijn Silhouette Cameo als ik ooit was. Eigenlijk heb ik nooit heel veel met die machine gewerkt en als ik het al deed, dan waren het eerder eenvoudige zaken zoals stickers uitsnijden of zo. Een illustratie met meerdere kleuren maken met flexfolie, dat is al wat complexer en eigenlijk weet ik niet hoe je dat exact moet doen. Ik zorg dat de lagen juist bovenop elkaar komen te liggen en puzzel gaandeweg alles bij elkaar terwijl ik pers, wat dus absoluut niet de juiste werkwijze is. Ahum.

Maar soit, niemand die dat merkt aan het eindresultaat natuurlijk. Sowieso gaat er niets boven een gepersonaliseerd geboortekadootje. De kersverse ouders waren fan van de rompertjes en vooral die met de cupcake en de nodige glitter viel in de smaak. Lang leve glitter!

Zoonlief heeft intussen ook een bestelling geplaatst voor een t-shirt met een kitten met een zonnebril én glitter. Zoonlief zijn prioriteiten in het leven zitten helemaal goed.

Op zaterdag 2 december gingen we op bezoek bij mijn broer, schoonzus en neefje. Dat er daar een nieuwe telg werd verwacht, dat wisten we al. Het zou een kerstkindje worden en het zou ongetwijfeld niet meer lang op zich laten wachten. Dat ik zou gevraagd worden als meter, daar had ik stiekem op gehoopt, maar ik had het niet meer verwacht omdat het nog maar een paar weken tot de geboorte was.

Opeens was daar een prachtig cakeje en de vraag of ik meter wilde worden. Uiteraard zei ik volmondig “ja”, want meter zijn is de max. Tegelijk overviel mij een klein paniekske, want drie weken om nog allerlei zaken van onder mijn naaimachine te toveren, dat was best weinig. Op de koop toe was ik ook nog eens ziek (weken snot, wé-ken) en had ik nog een paar stevige deadlines voor de kerstvakantie.

Het spreekt voor zich dat de Safariquilt meteen on hold werd gezet en dat er plannen werden gesmeed voor andere maaksels. Een dekentje voor die kleine pruts bijvoorbeeld. Een quilt misschien zelfs. Ik bracht zoveel tijd door op Pinterest en aanverwanten, zoekend naar het ultieme handgemaakte geboortegeschenk, dat ik ondertussen word achtervolgd door advertenties voor zwangerschapstesten en luiers. Top. Helemaal top.

Uiteindelijk besloot ik het mezelf niet te moeilijk te maken. Ik koos voor een aantal eenvoudige vormen (driehoekjes, stroken en volle vierkanten) en hoewel ik verschillende stofjes had gekocht bij Pauli, besloot ik met slechts twee stofjes te werken: wit en oudroze met daarin een rasterpatroon. Ooit maak ik een hele drukke quilt met felle kleuren, want daar word ik zelf altijd heel hard door aangetrokken, maar ik weet dat dat absoluut niet de stijl is van broer en schoonzus. Ha!

Op maandag 18 december schoot ik eindelijk in gang. Ahum. Kuch. Ik maakte de nodige berekeningen, tekende het patroon uit in Illustrator, sneed de stofjes en begon gaandeweg alles aan elkaar te naaien. Daarbij hield ik een comment die Emmely onlangs had achtergelaten in gedachten. Zij had me er op gewezen dat het soms makkelijker is om bepaalde zaken in bulk te naaien en daarna te snijden. Dus zo geschiedde. Op die manier waren mijn vierkantjes bijzonder snel klaar (hoewel ik nog wat moest bijsnijden, want mijn berekeningen waren toch niet zo nauwkeurig… geen wiskundewonder hier, vrees ik) en kon ik mijn grotere blokken beginnen samenstellen.

Ook dat ging vrij vlot, waarschijnlijk omdat ik al even aan het oefenen was geweest met de Safariquilt. Het heeft iets heel rustgevend, zo vierkantjes aan elkaar naaien in de juiste volgorde. Alleen maar rechte naden, geen speciallekes. En met een pasvorm moest ik al helemaal geen rekening houden. Ideaal!

Uiteindelijk werkte ik het volledige dekentje af op vrijdag 29 december. Het was nog even worstelen met de biaislint en kijk, de afwerking is niet helemaal perfect, maar dat zijn de charmes van handgemaakte items, toch? Toch?! Maar het is het zachtste en mooiste dekentje dat ik ooit heb gemaakt. Even heb ik overwogen het voor mezelf te houden. Héél even. Een milliseconde of zo. Het zou heel mooi passen bij mijn gele zetel, maar het past ongetwijfeld ook heel mooi bij de baby waarvoor ik het initieel maakte.

Ik had al een paar keer al lachend een berichtje gestuurd naar broer en schoonzus dat ze hun buikbewoner moesten laten weten dat ze nog even moest wachten, omdat meti nog niet klaar was met haar naaisels. En ze heeft goed geluisterd. Uiteindelijk kwam ze op 1 januari ter wereld. Geen kerstkindje, maar een nieuwjaarskindje dus. Heel gemakkelijk om te onthouden voor mij. Ik ben nu meter van een neefje dat een dag na mij verjaart en een nichtje die op de eerste dag van het nieuwe jaar verjaart. Een verjaardag vergeten, zit er dus niet in!

Afgelopen zondag kon ik het dekentje én heel wat meer moois overhandigen in een grote doos. De kleine meid werd er meteen in gewikkeld en deed een heerlijk dutje. Dekentjes die met heel veel liefde gemaakt zijn en die ook nog eens superzacht zijn, wie houdt daar nu niet van hé?