De metiquilt

Op zaterdag 2 december gingen we op bezoek bij mijn broer, schoonzus en neefje. Dat er daar een nieuwe telg werd verwacht, dat wisten we al. Het zou een kerstkindje worden en het zou ongetwijfeld niet meer lang op zich laten wachten. Dat ik zou gevraagd worden als meter, daar had ik stiekem op gehoopt, maar ik had het niet meer verwacht omdat het nog maar een paar weken tot de geboorte was.

Opeens was daar een prachtig cakeje en de vraag of ik meter wilde worden. Uiteraard zei ik volmondig “ja”, want meter zijn is de max. Tegelijk overviel mij een klein paniekske, want drie weken om nog allerlei zaken van onder mijn naaimachine te toveren, dat was best weinig. Op de koop toe was ik ook nog eens ziek (weken snot, wé-ken) en had ik nog een paar stevige deadlines voor de kerstvakantie.

Het spreekt voor zich dat de Safariquilt meteen on hold werd gezet en dat er plannen werden gesmeed voor andere maaksels. Een dekentje voor die kleine pruts bijvoorbeeld. Een quilt misschien zelfs. Ik bracht zoveel tijd door op Pinterest en aanverwanten, zoekend naar het ultieme handgemaakte geboortegeschenk, dat ik ondertussen word achtervolgd door advertenties voor zwangerschapstesten en luiers. Top. Helemaal top.

Uiteindelijk besloot ik het mezelf niet te moeilijk te maken. Ik koos voor een aantal eenvoudige vormen (driehoekjes, stroken en volle vierkanten) en hoewel ik verschillende stofjes had gekocht bij Pauli, besloot ik met slechts twee stofjes te werken: wit en oudroze met daarin een rasterpatroon. Ooit maak ik een hele drukke quilt met felle kleuren, want daar word ik zelf altijd heel hard door aangetrokken, maar ik weet dat dat absoluut niet de stijl is van broer en schoonzus. Ha!

Op maandag 18 december schoot ik eindelijk in gang. Ahum. Kuch. Ik maakte de nodige berekeningen, tekende het patroon uit in Illustrator, sneed de stofjes en begon gaandeweg alles aan elkaar te naaien. Daarbij hield ik een comment die Emmely onlangs had achtergelaten in gedachten. Zij had me er op gewezen dat het soms makkelijker is om bepaalde zaken in bulk te naaien en daarna te snijden. Dus zo geschiedde. Op die manier waren mijn vierkantjes bijzonder snel klaar (hoewel ik nog wat moest bijsnijden, want mijn berekeningen waren toch niet zo nauwkeurig… geen wiskundewonder hier, vrees ik) en kon ik mijn grotere blokken beginnen samenstellen.

Ook dat ging vrij vlot, waarschijnlijk omdat ik al even aan het oefenen was geweest met de Safariquilt. Het heeft iets heel rustgevend, zo vierkantjes aan elkaar naaien in de juiste volgorde. Alleen maar rechte naden, geen speciallekes. En met een pasvorm moest ik al helemaal geen rekening houden. Ideaal!

Uiteindelijk werkte ik het volledige dekentje af op vrijdag 29 december. Het was nog even worstelen met de biaislint en kijk, de afwerking is niet helemaal perfect, maar dat zijn de charmes van handgemaakte items, toch? Toch?! Maar het is het zachtste en mooiste dekentje dat ik ooit heb gemaakt. Even heb ik overwogen het voor mezelf te houden. Héél even. Een milliseconde of zo. Het zou heel mooi passen bij mijn gele zetel, maar het past ongetwijfeld ook heel mooi bij de baby waarvoor ik het initieel maakte.

Ik had al een paar keer al lachend een berichtje gestuurd naar broer en schoonzus dat ze hun buikbewoner moesten laten weten dat ze nog even moest wachten, omdat meti nog niet klaar was met haar naaisels. En ze heeft goed geluisterd. Uiteindelijk kwam ze op 1 januari ter wereld. Geen kerstkindje, maar een nieuwjaarskindje dus. Heel gemakkelijk om te onthouden voor mij. Ik ben nu meter van een neefje dat een dag na mij verjaart en een nichtje die op de eerste dag van het nieuwe jaar verjaart. Een verjaardag vergeten, zit er dus niet in!

Afgelopen zondag kon ik het dekentje én heel wat meer moois overhandigen in een grote doos. De kleine meid werd er meteen in gewikkeld en deed een heerlijk dutje. Dekentjes die met heel veel liefde gemaakt zijn en die ook nog eens superzacht zijn, wie houdt daar nu niet van hé?

3
De Safariquilt - het plan

Safariquilt // Het plan

Ik kan hier in cirkeltjes blijven gaan over hoe ik te weinig tijd en energie heb om dingen te maken of ik kan er iets aan doen. Zelf ben ik niet zo’n fan van zagers en klagers en net iets meer fan van doeners. Dus dit weekend zat ik even neer, nam er een notitieboekje bij en schreef een aantal volgende stappen neer voor zaken die ik graag wil maken. Eéntje van die zaken is een quilt.

Back in the day heb ik een aantal miniquilts gemaakt voor Little Quilts of Love, een project dat kleine troostdekentjes maakt voor doodgeboren kindjes. Ik weet eerlijkgezegd niet of dat project nog loopt, maar in 2011 maakten we met het Leuvens Stiksel een aantal van die dekentjes (de foto’s bij die blogberichten zijn blijkbaar verdwenen 🤷‍♀️). En sindsdien was er een fascinatie voor quilts. Met eenvoudige geometrische vormen een grafisch geheel maken, ja, dat sprak me wel aan. Het deed me wat denken aan zo’n tangram puzzel waar je allerhande figuren kan maken uit een paar driehoeken, een vierkant en een parallelogram.

Dus te pas en te onpas denk ik: “Ik ga een quilt maken!”. En ergens heb ik er zelfs nog een onafgewerkt exemplaar rondslingeren dat ik begon te maken tijdens een naaiweekend toen ik vijf weken zwanger was van zoonlief. Ahum. Kuch.

Toen ik een paar weken geleden terug de kriebel kreeg om een quilt te maken, bedacht ik me dat ik een tijd terug op een Stoffenspektakel een aantal katoenen lappen had gekocht bij een lappenkraam. Je koopt daar een aantal voorgeknipte lappen met een bepaalde afmeting voor een bepaalde prijs en natuurlijk is er altijd wel een korting. Als je vijf lappen koopt, krijg je er ééntje gratis. Dat soort kortingen. Je weet wel.

Ik vond de lappen in kwestie nogal snel terug en vond het nog altijd een leuke combinatie van kleuren en motiefjes. Het thema was duidelijk “safari”. Vraag me niet hoe ik er bij kwam om dat thema te kiezen, maar ik vermoed dat ik oorspronkelijk iets wilde maken dat ik kado wilde geven aan iemand. Een geboortekado misschien? Wie zal het zeggen. Er werd nooit een plan gemaakt, vermoed ik.

Afgelopen weekend werden de stoffen gewassen en gestreken zodat ze klaar zijn om mee aan de slag te gaan. Daarna werden ze nog eens opgemeten (50cm op 140cm en niet 150cm zoals ik dacht, boe) en kon ik beginnen puzzelen aan een ontwerp. Ja, ik zou gewoon op Pinterest een quiltontwerp kunnen zoeken en dat gebruik, maar where’s the fun in that?! Dus rekende ik, puzzelde ik en maakte een ruwe schets van de quilt in Illustrator. Ik twijfelde even tussen de linkse optie en de rechtse optie, maar uiteindelijk werd de knoop doorgehakt en besloot ik voor de rechtse optie te gaan.

Dus nu is er een plan. Dat is al een goed begin, lijkt me. Stap twee is tienduust vierkantjes snijden uit die lappen stof. Dat kan ik vermoedelijk wel een keer op een avond (of twee, drie) doen met een serieke of film in de achtergrond. To be continued!

4
Zadie jumpsuit met libellen

De Zadie jumpsuit met libellen

Oorspronkelijk was het idee om een prachtige jurk te naaien voor het trouwfeest van M. & Y. Zo ééntje met veel tierlantijntjes. Beetje in de stijl van Teuta Matoshi die de bekende strawberry dress maakte. Maar toen hoorde ik de voice of reason en die vroeg zich af of het niet beter was iets te maken wat ik daarna ook nog zou kunnen dragen.

Rond diezelfde tijd zag ik op de Instagram van Budgetstoffen een prachtige viscose met libellen passeren. Het gaf me de nodige art deco, Great Gatsby, boho vibes en laat het thema van het trouwfeest nu net boho chic zijn. Het was pas toen ik de viscose zag passeren, dat ik me het patroon voor de Zadie Jumpsuit van Paper Theory herinnerde. Dat patroon had ik al jaren geleden aangeschaft, maar ik had me er nog nooit aan gezet. Die stof in combinatie met dat patroon… Ja, dat leek me wel een match made in heaven.

Op één maart bestelde ik de stof. Enkele dagen later zat die hier in de bus. Het trouwfeest was 26 mei, dus ik wist dat ik nog tijd zat had. Je hebt mensen die dan al op hun gemak beginnen aan hun naaiproject om het zeker op tijd af te hebben. En dan heb je mensen die anderhalve week voor het feest in kwestie het patroon uitprinten en er dan maar eens aan beginnen. Drie keer raden in welke categorie ik val. Ahum. Kuch.

Gedurende anderhalve week nam ik iedere dag ‘s avonds een uurtje (en soms ook langer) de tijd om bezig te zijn aan dit project. De ene avond plakte ik het patroon en knipte de patroondelen uit, de volgende avond knipte ik de stof, nog een andere avond focuste ik mij op het bovenstuk,… Doordat ik in mijn hoofd een lijst had van alle taken die moesten gedaan worden, ging het vlotjes. Dat in combinatie met de MerPeople documentaire van Netflix op de achtergrond zorgde ervoor dat ik alles op tijd afgewerkt kreeg.

Wat ook ontzettend hielp, was dat er tal van sewalong video’s te vinden zijn van dit patroon op YouTube. Als ik even vast zat met een bepaalde stap, kon ik er één van die sewalongs bij nemen en gewoon kijken naar hoe de andere persoon het aanpakte. Voor iemand die zo visueel is ingesteld als mij, zijn zulke video’s een godsgeschenk.

Natuurlijk ging er hier en daar ook iets mis. Dat spreekt voor zich. Ik had geprobeerd mijn stof economisch te knippen, maar daardoor had ik één van de zakdelen verkeerd geknipt. Oeps. Ik heb een dik halfuur (als het al niet langer was) zitten kijken waarom de zak langs de ene kant wel juist uitkwam met de markeringen en de zak langs de andere kant niet. En de libellen vliegen een andere kant uit op één van de zakken. Jawel. Oeps. Details en al.

Oh ja, en ik knipte ook nog ergens een piepklein gaatje in de stof. Ergens ter hoogte van een been. In zo’n dunne viscose is dat niet ideaal, want een piepklein gaatje kan al snel een veel groter gat worden. Ik heb was vlieseline over het minigaatje gestreken om te voorkomen dat het groter zou worden en voorlopig ziet het er redelijk uit.

Ik besloot maat 16 en 18 af te printen, maar na wat research en nameten bleek dat het patroon ruim viel en besloot ik maat 16 te maken. Achteraf gezien had een maat 14 zelfs nog beter geweest. Niet dat de afgewerkte jumpsuit niet past, maar hij valt nogal ruim waardoor er een vreemde plooi ontstaat ter hoogte van mijn rechterbovenbeen/kruis. Dus de volgende keer dat ik deze jumpsuit maak, ga ik maat 14 uitproberen. Het voordeel van de maat 16 is wel dat de 7/8ste broek bij mij een volwaardige broek is. Ha!

En zijt maar zeker dat er een volgende keer komt, want wat een heerlijk kledingstuk! De viscose is heerlijk licht en soepel, waardoor je het gevoel hebt een pyjama te dragen. Of een zakdoek. Of zo. Het is luchtig en ideaal voor de warmere dagen, zo blijkt. De jumpsuit zelf is supercomfortabel en zit gewoon goed. Meer heb ik niet nodig in een kledingstuk. Het is dus grote liefde. Sinds ik het op 26 mei droeg voor het trouwfeest van M. en Y. is het al twee keer gewassen geweest en al vele dagen gedragen geweest. Ik zou eens in mijn stoffenvoorraad moeten duiken om te zien of ik ergens nog een geschikt stuk stof heb om nog een Zadie te maken, want dit smaakt naar meer.

En ooit, ooit maak ik zo’n zotte jurk met veel tierlantijntjes, een echte prinsessenjurk, gewoon voor mezelf. Geen idee waar of wanneer ik die zal dragen, maar het kriebelt gewoon te hard om zoiets in elkaar te steken. Aangezien deze jumpsuit naaien me redelijk goed af ging, kriebelt het om terug wat vaker te naaien voor mezelf. Dus wie weet komt die prinsessenjurk er ooit wel. Ooit.

Hierbij mag ik dan puntje twee van de 10 van 2023 schrappen. Dat puntje was: “Een jurk naaien voor het trouwfeest van een vriendin eind mei.” en ja, het oorspronkelijke plan was dus om een jurk te naaien, maar plannen zijn er om lichtjes te wijzigen. Jumpsuit. Jurk. Bijna hetzelfde, toch?

1