Zadie jumpsuit met libellen

De Zadie jumpsuit met libellen

Oorspronkelijk was het idee om een prachtige jurk te naaien voor het trouwfeest van M. & Y. Zo ééntje met veel tierlantijntjes. Beetje in de stijl van Teuta Matoshi die de bekende strawberry dress maakte. Maar toen hoorde ik de voice of reason en die vroeg zich af of het niet beter was iets te maken wat ik daarna ook nog zou kunnen dragen.

Rond diezelfde tijd zag ik op de Instagram van Budgetstoffen een prachtige viscose met libellen passeren. Het gaf me de nodige art deco, Great Gatsby, boho vibes en laat het thema van het trouwfeest nu net boho chic zijn. Het was pas toen ik de viscose zag passeren, dat ik me het patroon voor de Zadie Jumpsuit van Paper Theory herinnerde. Dat patroon had ik al jaren geleden aangeschaft, maar ik had me er nog nooit aan gezet. Die stof in combinatie met dat patroon… Ja, dat leek me wel een match made in heaven.

Op één maart bestelde ik de stof. Enkele dagen later zat die hier in de bus. Het trouwfeest was 26 mei, dus ik wist dat ik nog tijd zat had. Je hebt mensen die dan al op hun gemak beginnen aan hun naaiproject om het zeker op tijd af te hebben. En dan heb je mensen die anderhalve week voor het feest in kwestie het patroon uitprinten en er dan maar eens aan beginnen. Drie keer raden in welke categorie ik val. Ahum. Kuch.

Gedurende anderhalve week nam ik iedere dag ‘s avonds een uurtje (en soms ook langer) de tijd om bezig te zijn aan dit project. De ene avond plakte ik het patroon en knipte de patroondelen uit, de volgende avond knipte ik de stof, nog een andere avond focuste ik mij op het bovenstuk,… Doordat ik in mijn hoofd een lijst had van alle taken die moesten gedaan worden, ging het vlotjes. Dat in combinatie met de MerPeople documentaire van Netflix op de achtergrond zorgde ervoor dat ik alles op tijd afgewerkt kreeg.

Wat ook ontzettend hielp, was dat er tal van sewalong video’s te vinden zijn van dit patroon op YouTube. Als ik even vast zat met een bepaalde stap, kon ik er één van die sewalongs bij nemen en gewoon kijken naar hoe de andere persoon het aanpakte. Voor iemand die zo visueel is ingesteld als mij, zijn zulke video’s een godsgeschenk.

Natuurlijk ging er hier en daar ook iets mis. Dat spreekt voor zich. Ik had geprobeerd mijn stof economisch te knippen, maar daardoor had ik één van de zakdelen verkeerd geknipt. Oeps. Ik heb een dik halfuur (als het al niet langer was) zitten kijken waarom de zak langs de ene kant wel juist uitkwam met de markeringen en de zak langs de andere kant niet. En de libellen vliegen een andere kant uit op één van de zakken. Jawel. Oeps. Details en al.

Oh ja, en ik knipte ook nog ergens een piepklein gaatje in de stof. Ergens ter hoogte van een been. In zo’n dunne viscose is dat niet ideaal, want een piepklein gaatje kan al snel een veel groter gat worden. Ik heb was vlieseline over het minigaatje gestreken om te voorkomen dat het groter zou worden en voorlopig ziet het er redelijk uit.

Ik besloot maat 16 en 18 af te printen, maar na wat research en nameten bleek dat het patroon ruim viel en besloot ik maat 16 te maken. Achteraf gezien had een maat 14 zelfs nog beter geweest. Niet dat de afgewerkte jumpsuit niet past, maar hij valt nogal ruim waardoor er een vreemde plooi ontstaat ter hoogte van mijn rechterbovenbeen/kruis. Dus de volgende keer dat ik deze jumpsuit maak, ga ik maat 14 uitproberen. Het voordeel van de maat 16 is wel dat de 7/8ste broek bij mij een volwaardige broek is. Ha!

En zijt maar zeker dat er een volgende keer komt, want wat een heerlijk kledingstuk! De viscose is heerlijk licht en soepel, waardoor je het gevoel hebt een pyjama te dragen. Of een zakdoek. Of zo. Het is luchtig en ideaal voor de warmere dagen, zo blijkt. De jumpsuit zelf is supercomfortabel en zit gewoon goed. Meer heb ik niet nodig in een kledingstuk. Het is dus grote liefde. Sinds ik het op 26 mei droeg voor het trouwfeest van M. en Y. is het al twee keer gewassen geweest en al vele dagen gedragen geweest. Ik zou eens in mijn stoffenvoorraad moeten duiken om te zien of ik ergens nog een geschikt stuk stof heb om nog een Zadie te maken, want dit smaakt naar meer.

En ooit, ooit maak ik zo’n zotte jurk met veel tierlantijntjes, een echte prinsessenjurk, gewoon voor mezelf. Geen idee waar of wanneer ik die zal dragen, maar het kriebelt gewoon te hard om zoiets in elkaar te steken. Aangezien deze jumpsuit naaien me redelijk goed af ging, kriebelt het om terug wat vaker te naaien voor mezelf. Dus wie weet komt die prinsessenjurk er ooit wel. Ooit.

Hierbij mag ik dan puntje twee van de 10 van 2023 schrappen. Dat puntje was: “Een jurk naaien voor het trouwfeest van een vriendin eind mei.” en ja, het oorspronkelijke plan was dus om een jurk te naaien, maar plannen zijn er om lichtjes te wijzigen. Jumpsuit. Jurk. Bijna hetzelfde, toch?

1
Pizzadeeg uit de broodmachine

Pizzadeeg uit de broodmachine

Terwijl iedereen tijdens de eerste lockdown obsessief bezig was met brood bakken, was ik obsessief aan het experimenteren met pizzadeeg. Het ging zelfs zover dat Het Vriendje en ik tijdens de middagdutjes van Het Meneertje (waar is de tijd dat Het Meneertje middagdutjes deed) allerhande pizzadeeg recepten samen keken op YouTube. Good times.

En ik leerde veel over pizza maken tijdens die maanden. Zo bleek dat je nooit een perfecte pizza uit een gewone oven kan krijgen, omdat die gewoon niet warm genoeg worden in vergelijking met een steenoven. Maar er waren wel wat trucjes die je kon toepassen om het allemaal wat beter te krijgen. Zo kan je je deeg een nachtje laten staan in de koelkast voor je het gebruikt en kan je je grillstand aanzetten tegen het einde van de baktijd om toch wat meer kleur te krijgen op de bovenkant van je pizza.

Mijn deeg maak ik nog steeds in mijn broodmachine. Iedere Italiaanse mama krijgt waarschijnlijk een zenuwinzinking als ze dat leest, maar kijk.

Benodigdheden voor het deeg

  • 245ml water
  • 2,5 eetlepel olijfolie
  • 3/4 theelepel zout
  • 1,5 eetlepel suiker
  • 490g witte broodbloem
  • 1,5 theelepel instantgist

Benodigdheden voor de tomatensaus

  • Een blik gepelde tomaten
  • Een ajuintje
  • Een teentje of twee, drie knoflook
  • Basilicum
  • Oregano
  • Balsamico-azijn
  • Optioneel: paprikapoeder

Werkwijze

  • Doe eerst het water, de olijfolie, suiker en zout in de mengbak van de broodmachine.
  • Voeg vervolgens de bloem toe en maak daarna een kuiltje in de bloem waar je de gist in doet.
  • Zet je broodmachine op deegstand en laat de machine het boeltje kneden. Mijn machine doet er ongeveer anderhalf uur over, dus je hebt nog even tijd om een boek te lezen of zo.
  • Na een dik uur is het tijd om terug in actie te schieten. Leg je boek opzij en neem er een kleine pot bij. Hak de ajuin en knoflook fijn. Doe wat olijfolie in de pot en fruit de ajuin en knoflook.
  • Voeg vervolgens de gepelde tomaten toe samen met de kruiden en een scheutje balsamico-azijn. Je kan ook nog wat zout en peper toevoegen als dat je ding is. Zelf voeg ik vaak een snuifje paprikapoeder toe, maar dat is waarschijnlijk omdat ik overal paprikapoeder aan toevoeg.
  • Laat dat allemaal maar lekker doorpruttelen op een laag vuur. Roer er af en toe een keer in zodat het niet begint aan te branden. Hoe langer je de saus laat pruttelen, hoe meer die indikt natuurlijk. Je wil nog wel een beetje vloeibaarheid, maar niet te veel anders maakt de saus je deeg te nat.
  • Ondertussen kan je de toppings voor je pizza al beginnen voorbereiden en de oven voorverwarmen op 225°C (of het hoogste wat je oven kan). En leg ook al wat bakpapier op een ovenplaat, tenzij je van plan bent om een ovensteen te gebruiken. Als je een ovensteen gebruikt, zet die dan in je oven van zodra je die aanzet.
  • Eens je deeg klaar is, kan je dat verdelen in bolletjes. Wij maken van deze hoeveelheid deeg twee grote en één kleine pizza voor Het Meneertje, maar wij zijn dan ook grote pizzafans. Je kan er vermoedelijk ook vier gemiddelde pizza’s uit krijgen.
  • Het moeilijkste aan het maken van een pizza vind ik het deeg uitrekken. Ik heb het heel lang met een deegrol gedaan, maar dat is eigenlijk absoluut not done in de pizzawereld. Oeps. Maar het is wel makkelijker, dus you do you. Ik krijg mijn eigen uitrektechniek even niet uitgelegd. Mea culpa.
  • Leg je deeg nu op je voorbereidde ovenplaat en begin de pizza te beleggen. Eerst een laag saus, maar zeker niet overdrijven met de saus. Daarna al de toppings en hierbij geldt ook less is more.
  • Knal de pizza’s in de oven en wacht ongeveer tien minuten. Zet na ongeveer vijf à zes minuten de grill ook aan, maar hou alles goed in het oog. Eens de grill mee begint te doen, kan het snel gaan en we willen geen aangebrande pizza. Nope. Als de korst van je pizza en de kaas bovenop goudbruin is, dan is hij klaar en mag hij uit de oven.
  • Je kan je pizza vervolgens nog afwerken naar keuze: wat basilicumblaadjes, wat olie, wat gedroogde basilicum en/of oregano,… You do you. Hoe je je pizza ook afwerkt, laat het je smaken.
0
Team Poepie maakt een podcast

Team Poepie maakt nog eens een podcast

Weet je nog, hoe Het Vriendje en ik in ver vervlogen tijden ons waagden aan een podcast? Dat was ergens in maart vorig jaar. De eerste lockdown was net begonnen en we zagen het allemaal nog wel zitten. We dachten dat we van de tijd gebruik konden maken om een podcast te maken.

En toen was negen maanden stil.

Nee, ik ga hier niets aankondigen. Nee. Nope. Alleen dan misschien dat we ein-de-lijk een tweede aflevering hebben opgenomen. Komt dat tegen, begot!

Het Vriendje kwam gisteren de lijst van 36 vragen tegen die tot liefde zouden leiden tegen. Hij stelde voor om elkaar een aantal van deze vragen te stellen in willekeurige volgorde. En zo geschiedde.

Aan dit tempo mag je de derde aflevering van deze podcast ergens tegen de zomer van dit jaar verwachten. Of misschien eerder. Of misschien toch wat later. Wie zal het zeggen. We leggen de lat in ieder geval zéér laag. Nah!

1