Een groot deel van mijn woensdagavonden heb ik tijdens mijn middelbare schoolcarrière, doorgebracht op de tekenacademie. Die avonden bestonden voornamelijk uit “hier is ecoline/verf/houtskool/potloden/wasco’s/een zeer scherp mesje waarmee je elkaar gevaarlijk kan verwonden maar dat je moet gebruiken om te etsen/…” en “teken die appel/je lotgenoten in profiel of vooraanzicht/je lievelingsdier/…”. Ik heb fijne herinneringen aan die woensdagavonden. Zo raakten we al eens opgesloten in de nabij gelegen kerk en werd er al eens van CopaCobana gezongen. Al bij al werd er ons niet veel geleerd. We deden maar wat, maar eigenlijk vond ik dat op zich zalig.

Dus toen ik bedacht dat ik eigenlijk terug wat meer zou willen tekenen, voor mezelf, toen besloot ik dat ik eigenlijk gewoon maar wat moest doen. Er werd een oud schetsboek bovengehaald, mijn mechanisch potlood werd opnieuw gevuld nadat het meer als twee maanden vullingloos was geweest en ik ging aan de slag. De eerste dagen kwam er niet veel uit. Maar het begint te beteren. En kijk, vandaag deed ik maar wat met waterverf die ik ooit ergens voor een paar euro’s op de kop heb getikt.

Het zal nooit in het Louvre komen te hangen, maar hey, ik teken teminste terug een beetje. Dat is al veel, want het is veel te lang stil geweest op dat gebied.

0