Panda met ambities

Als het op make up aankomt, tsja, dan ben ik een volledige onbeholpen sukkelaar. Ik draag nooit make up. Ik heb schrik dat ik met het borsteltje van de mascara mijn ogen ga uitsteken. Daarnaast heb ik ook meer de neiging om met lippenstift te beginnen tekenen op gladde oppervlakken zoals, oh ik zeg maar, spiegels en zo. Dus ja, make up, niets voor mij.

Maar nu is het zo dat ik morgen naar Radio Modern ga ik Het Depot. Radio Modern is een Fiftees Soirée waar je je terug in de fifties kan wanen. Er wordt gerock’n’rolled, meisjes lopen er rond in prachtige fifties jurken en jongens zijn er voorzien van een stevige vetkuif. Oh ja, klein detail, meisjes hebben ook nogal vaak hun lippen knalrood gestift. Ja. Uiteraard wil ik niet onderdoen voor de rest van het publiek en daarom stapte ik gisteren de Hema binnen. Na lang twijfelen kocht ik knalrode lippenstift en ondertussen, while we were at it, nam ik ook maar wat mascara mee.

En toen sloot ik me op in de badkamer. Met de lippenstift. Met de mascara.

Ik stifte mijn lippen, merkte dat ik serieus buiten de lijntjes had gekleurd, waste het er allemaal af en begon opnieuw. Opnieuw kwam de helft van de lippenstift op mijn tanden in plaats van op mijn lippen terecht (komt er van als je van die dunne streepjes hebt die maar een zielig excuse voor lippen zijn). Ik waste het er opnieuw af en ondernam een derde poging. Ik bewonderde het resultaat in de spiegel en kon maar aan een ding denken. CLOWN. Misschien heb ik dat fashion artikel van Maddox net iets te vaak gelezen.

“Meh,” dacht ik toen en ging mezelf met de mascara te lijf. Beginnen met één oog leek me een goed idee. De bovenste rij wimpers was geen probleem. Niet dat ik een verschil merkte, maar soit. Daarna volgde de onderste rij wimpers. Veeg. Poging twee. Veeg. Poging drie. Veeg. Poging vier. Veeg. Na vijf pogingen zag ik er uit als een panda die ambities had om bij het circus te gaan werken als clown. Aan het tweede oog begon ik zelfs niet.

Maar koppig als ik ben moet en zal ik morgen die rode lippenstift op doen en moet en zal ik morgen die mascara op doen. Aan beide ogen. Dus als er morgen iemand toevallig een panda met ambities om bij het circus te gaan werken als clown in een ongelofelijk leuk rock’n’roll jurkje ziet… Dat ben ik waarschijnlijk.

Nabaztag

tagtag.jpgIk was net op zoek op Fnac.be naar een externe harde schijf. Ik heb hier toch nog wat geschenkbonnen liggen dus… Twee tellen later ben ik natuurlijk afgeleid. Geef toe, als je tussen alle hardware plots een schattig konijntje ziet, dan zou jij evenzeer zijn afgeleid. Geef het nu maar gewoon toe. Niet alleen ben ik een sucker voor alles wat schattig is, ik ben ook een sucker voor technologische snufjes. Als die twee elementen dan gecombineerd worden, tsja, dan begin ik spontaan te kwijlen.

Dit konijn, waarvan je waarschijnlijk de naam nooit zal kunnen uitspreken, wordt aangesloten op je WiFi. Als je een mailtje krijgt, zal hij dit melden. Je kan mp3’s uitwisselen met andere eigenaars van zulke konijnen. Hij kan gebruikt worden als wekker en hij leest dan ook nog eens de koppen van nieuwswebsites voor. Hij doet Tai-chi. En… en… en… Hij kan ook “Oooh… this is soooo bloody boring” zeggen met een pittig Brits accent. Alleen daarvoor al zou ik 135€ aan zo’n beest geven. Ik vrees dat de Fnac alleen de franstalige konijnen verkoopt. Blegh. Frans.

Ook zin om verder te kwijlen? Nabaztag.com. 😉

Heroes

heroes.jpgDeze post is het ultieme bewijs dat ik eigenlijk gewoon een doorsnee nerd ben. Lezen op eigen risico dus.

Superhelden zijn altijd helemaal mijn ding geweest. Als klein meisje zat ik me te vergapen op de Superman films met Christopher Reeves en enkele van de Batman films. Daarna volgden de Power Rangers (ik geef het grif toe, de gele was de coolste) en ook de tekenfilmreeksen van The X-Men, Spiderman en Batman op zaterdag- en zondagochtend. Ik stond speciaal op om The X-Men te kunnen zien, want van alle superhelden, waren zij mijn favorieten. Storm was mijn aller aller aller favorietste. Die kon het weer naar haar hand zetten én vliegen. Wie wil er nu niet kunnen vliegen? En wie wil er nu niet zijn aartsvijand even doodbliksemen? Komaan… 😀

Enkele jaren later volgde er de grote “we maken van elke stripfiguur die we maar kunnen vinden een film” hype: Hell Boy, The X-Men, Spiderman, Batman begins, Superman returns, Sin City, The Fantastic Four en de nodige sequels op een paar van die films natuurlijk. Sommige films zag ik, andere liet ik links liggen. Ik heb bijvoorbeeld de eerste X-Men film gezien (heb hem zelfs op video… mwaha), maar de twee sequels, daar had ik geen zin in. Bepaalde superhelden boeien met trouwens niet zo: The Fantastic Four *geeuw* en Spiderman *zucht*. Soit. En nu, nu komt er gewoonweg een superhelden dramareeks uit!

Ergens in oktober zag ik op YouTube de trailer van NBC voor hun nieuwe reeks Heroes. Ik werd meteen wild enthousiast. Helemaal in X-Men stijl: het menselijk ras evolueert en een paar mensen ontdekken dat ze nogal vreemde krachten hebben. Woohoo! Aangezien ik nogal een braaf meisje ben, download ik geen reeksen of films. Dus het lange wachten begon en stiekem was ik de reeks al een beetje vergeten. Tot ik deze ochtend CSI:Miami aan het kijken was dat ik gisteren had opgenomen. Ik was de reclame aan het doorspoelen toen mijn oog plots het voorfilmpje van Heroes spotte. WOooooooohooo! Heroes op VT4! Binnenkort! *dansje*

En toen drong het tot me door: “binnenkort” zit ik in Amsterdam. Nederland. Waar ze geen VT4 kennen en dus ook geen Heroes uitzenden. Gnah! Mag ik nog thuisblijven? Alsjeblieft? Heel alsjeblieft? Ach ja, ik laat een van mijn huisgenoten wel braafjes iedere week de reeks opnemen of anders koop ik gewoon de dvd box of zo.

Voor de nieuwsgierigen: NBC TrailerScène: The CopScène: The Clock Puncher