Stiekem ben ik al heel lang gek op katten. Jammergenoeg is mijn vader allergisch aan katten en er is dus zelfs nooit maar een kat bij ons op bezoek geweest. Nope. Geen kat. Nada. Noppes. Jarenlang heb ik gezegd dat ik een kattenvrouwtje zou worden. Zo’n oud vrouwtje dat in een huis woont met minstens tachtig katten. Dat was alleszins toekomstbeeld dat ik van mezelf had voor ik Het Vriendje leren kennen. Nu ligt dat wat anders. Nu ga ik een kattenvrouwtje worden met minstens tachtig katten én een vriendje. Of zoiets. Er zal toch later sprake zijn van minstens een kat.

Maar nu heb ik een kat. Een lieve, speelse jonge kat met grote gele ogen. Ik ontmoette haar voor het eerst toen ik een tijd geleden aan het rondhangen was in de hangmat in onze tuin. Ze kwam bij me liggen terwijl ik las en even later huppelde ze achter een dikke bromvlieg aan. Af en toe zag ik haar op de koer zitten. Dan zat ze aan de plank waaronder ik ooit ratten heb ontdekt. Toen ik haar gadesloeg zag ik hoe ze haar pootje voorzichtig onder de plank stak of eronder snuffelde. Het was pas enkele weken geleden, toen Het Vriendje hier was, dat ik haar voor het eerst aaide. Ze begon onnoemelijk hard te spinnen. We doopten haar Ploppy, naar het personage in Black Adder (“Ploppy, son of Ploppy, mylord”). Een paar weekends later, toen Het Vriendje er ook weer bij was, stond ze weer op de koer. We aaiden haar, speelden met haar en uiteindelijk ging het zo ver dat ze verkocht was aan ons. En wij aan haar uiteraard. Ik kocht een doos kattenvoedsel en wachtte geduldig af tot ik haar weer eens zou zien. Dat was afgelopen dinsdag. Vandaag was ze weer van de partij voor een lekker hapje en een aaitje.

En voor een fotoshoot, maar daar was ze minder happig op, blijkbaar.

Ach ja, het is fijn om een kitteh te hebben die ik kan aaien en waarmee ik kan spelen op de koer als ze even op bezoek is. Ze moet alleen nog een beetje leren dat mijn been geen krabpaal is, maar voor de rest is het echt een lieveke en een zachteke ook.

0