Enkele weken geleden organiseerden we een barbecue met het werk. In de keuken hielp in met het maken van de tiramisu, een dessert dat ik zéér graag eet, maar nog nooit zelf had gemaakt. Nu is het zo dat ik heel goed ben in visueel leren. Doe me een keer voor hoe ik iets moet doen en ik kan het waarschijnlijk nadoen, tenzij er enige vorm van ritmisch bewegen bij komt kijken. Dus ik zag hoe collega Kim te werk ging, hielp haar waar ik kon en nam me intussen voor deze vakantie zélf tiramisu te maken, want ik ben er behoorlijk verzot op.
En zo geschiedde. Samen met Het Vriendje gingen we deze ochtend aan de slag. Even was er paniek toen het eiwit niet wilde opstijven, maar gelukkig kwam alles in orde door de mixer op turbospeed te zetten. Ha! We proefden van het beslag nadat we alles in een glazen schaal hadden gegoten en besloten dat het wel eens heel erg lekkere tiramisu zou kunnen worden. Toch kraaiden we nog geen victorie. Eerst moesten we het eindproduct nog proeven.
Na het avondeten (wat ook een experiment was, wat tevens ook vrij geslaagd was) haalden we de tiramisu tevoorschijn en sneden er voor elk een vrij groot stuk af. En dat stuk verdween in no time achter de kiezen. Ik heb al lekkere tiramisu gegeten en ik heb ook al minder lekkere tiramisu gegeten, maar deze behoorde toch eerder tot de eerste categorie. Het Vriendje en ik stonden er allebei nogal van te kijken dat wij zoiets lekkers hadden gemaakt. Dus ja, weer iets dat ik van die lijst mag schrappen (nummer 92 – tiramisu leren maken)
