Hoewel het perfect doenbaar is om tijdens de middagpauze even over huis te gaan, kies ik er toch voor om regelmatig mijn brooddoos mee naar het werk te nemen. De eerste weken gebruikte ik een brooddoos van zoonlief, maar intussen heb ik toch geïnvesteerd in een nieuwe brooddoos. Of twee. Ahum.

Back in the day, ergens in het jaar onzes heeren 2013, probeerde ik wat minder boterhammen te eten (en vooral wat minder choco) en begon ik dus te experimenteren met de inhoud van mijn brooddoos onder de noemer “Project Brooddoos”. De ene keer waren dat wraps, de andere keer een slaatje en nog een andere keer waren het gewoon overschotjes van de avond ervoor. Na een tijdje stopte ik er weer mee, maar het is zo’n projectje dat ik van tijd tot tijd probeer terug op te pikken, want het deed mijn lijf deugd.

De brooddoos die ik toen gebruikte, heb ik nog steeds, maar ik mis de inzetstukken en die waren cruciaal. Zo kon ik in de grote bak een slaatje maken en dan in een kleiner inzetstuk kipjes steken. Dat inzetstuk kon ik dan alleen opwarmen in de microgolfoven. Zo had ik warme kipjes in een slaatje. En het kleinste inzetstuk gebruikte ik voor een zelfgemaakte vinaigrette. Ideaal. Zonder die inzetstukjes was de brooddoos eigenlijk gewoon een grote bak. Niets mis mee natuurlijk, maar niet helemaal wat ik nodig had.

Na wat rond kijken kwam ik uiteindelijk uit bij Mepal, een Nederlands merk dat voorraaddozen, drinkflessen, yoghurtbekers en dus ook brooddozen in alle vormen en maten maakt. Ik vond hun Bento lunchbowl Mepal Vita “brooddoos” het meest aansluiten bij wat ik allemaal nodig had. Het is een grote doos met genoeg onderverdelingen: een klein potje voor sausjes (of nootjes), een bordje dat in twee gedeeld is, een grote kom met daarin nog een apart inzetstuk met deksel. En het mag allemaal in de microgolfoven én in de vaatwasmachine. Ook niet onbelangrijk.

Daarnaast vond ik nog een gewonere brooddoos, de Lunchbox Ellipse duo. Het is op zich ook een grote doos, maar minder kom-vormig dan de lunchbowl. Voorlopig heb ik deze alleen gebruikt voor boterhammen, maar je kan deze lunchbox zeker ook gebruiken voor slaatjes. Of wraps. Ik wil er zelf alleen geen zaken in meenemen die moeten opgewarmd worden, want het compartiment mag niet in de microgolfoven. Mezelf kennende knal ik die volledig lunchbox in de microgolfoven en ontploft het hele ding. Oeps.

Maar dus… Brooddozen is één ding natuurlijk. Nu de inhoud nog. En daar wringt het een beetje. Boterhammen maken ‘s ochtends, dat valt nog relatief goed mee, maar ik geraak niet in het ritme om de avond voordien een uitgebreidere lunch voor te bereiden zoals ik ten tijde van Project Brooddoos deed. Inspiratie genoeg met dank aan de vele bento-reels die ik voorgeschoteld krijg op Instagram. Alleen is de energie wat verder te zoeken. Sja. Zoals met alles zal het waarschijnlijk neerkomen op voorbereiding en tijd maken.

Voorlopig doe ik het dus nog even met boterhammenlunches, maar over een paar weken of maanden wil ik toch die lunchbowl ten volle gaan benutten. Het plan is er, de brooddozen zijn er, nu de inhoud nog. En ongetwijfeld maak ik het weer moeilijker dan dat het eigenlijk is. 😅

0

In een niet zo ver verleden vertelde ik hier over mijn pennencollectie en mijn fascinatie met pennen. Ik verwees toen naar een vulpen die ik nét had ontdekt: een prachtige regenboogvulpen. Officieel een TWSBi Diamond 580 Iris. Het was liefde op het eerste gezicht.

Ik heb mij proberen in te houden om ze niet meteen te kopen, want het was in mijn ogen een vrij prijzige pen. Maar toen was het opeens de internationale dag van de vulpen. Of iets dergelijks. En uiteraard werden daarvoor de nodige kortingen gegeven. Ik maakte me ook de bedenking dat, wanneer je ergens stopt met werken, je een afscheidskado krijgt. Dat kan gaan van een kadobon tot een dure Rolex (Ha! Da’s niet meer van deze tijd, lijkt me). Aangezien ik geen collega’s had omdat ik zelfstandige was, besloot ik dat die pen wel een heel mooi afscheidskado voor mezelf zou zijn.

En zo geschiedde.

Intussen ben ik al een paar maanden de trotse eigenaar van deze vulpen en de liefde is nog altijd even groot. Ze ligt vlak voor mijn neus, onder mijn computerscherm. De laatste weken schrijf ik wat minder in mijn dagboek wegens stikkapot aan het einde van de dag, maar als ik schrijf, dan is het altijd met de regenboogvulpen. Want ze schrijft echt heerlijk. Ze glijdt over het papier. Zoals ik eerder al een keer schreef, is mijn dagboek een spotgoedkoop notitieboekje van de The Flying Tiger, maar de pen heeft absoluut geen probleem met het papier. Doodgewoon printerpapier is een ander paar mouwen, maar bon.

Ik kocht samen met de pen ook een flesje inkt. Zo snel als ik de pen had gekozen, zo lang duurde het om een kleur inkt te kiezen. De hoeveelheid keuze is echt absurd. En blijkbaar moet je ook rekening houden met hoe snel de inkt droogt en hoe vloeibaar die is. Soit. Ik koos uiteindelijk Aurora Borealis van Diamine omdat ik dat een mooie kleur vond. En ook een mooie naam. Ahum. Er zou een rodige schijn kunnen doorkomen bij de inkt, maar volgens mij is dat vooral als je een vulpen gebruikt met een dikkere penpunt. Ik koos zelf voor een extra fijne penpunt omdat ik dat het aangenaamst vind om mee te schrijven.

Het was even prutsen en sukkelen om de inkt in de pen te krijgen. Er is een draaimechanisme waarmee je de inkt opzuigt in het reservoir van de pen, maar het lukte me de eerste keren niet. Vraag me niet exact wat ik verkeerd deed. Uiteindelijk is het me gelukt en kon ik ervoor zorgen dat de inkt er vlotjes uitvloeide, zodat ik zonder problemen kon schrijven. Oef.

Ergens had ik schrik dat ik niet blij zou zijn met deze pen. Dat ze toch niet helemaal zou schrijven zoals ik wilde. Dat het daardoor weggegooid geld zou zijn. Of erger nog, dat ik meteen een andere pen zou willen. Maar niets is minder waar. Ik zou de hele dag kunnen schrijven met de regenboogvulpen. Ze ligt goed in de hand en schrijft heel vlotjes. Plus ze is ontzettend mooi om naar te kijken. Ha! Ook niet onbelangrijk.

Ik begrijp nu trouwens waarom mensen vroeger precies allemaal zo’n mooi handschrift hadden. Hoe meer je schrijft, hoe mooier je handschrift wordt, maar een pen van kwaliteit zal daar ook wel bij helpen. Echt, ik heb intussen al overwogen om tien andere notitieboekjes te beginnen naast mijn dagboek, maar opnieuw: ik probeer me in te houden. Een commonplace book lijkt me nog wel interessant, maar dat is voor wanneer er terug wat meer tijd en vooral ruimte is in mijn bovenkamer. Of misschien is mijn dagboek eigenlijk al een soort van commonplace boek? Wie zal het zeggen.

0

We hebben een vrij beperkte hoeveelheid potten en pannen, maar daarmee komen we toe. Eén van die potten en pannen was heel lang een IKEA wok. Die deed hier heel trouw dienst, maar uiteindelijk begon zijn antiaanbaklaag te verliezen. Dus was het tijd om een vervanger te zoeken. Zelf was ik perfect tevreden geweest met een nieuwe IKEA wok, maar Het Vriendje wilde eens kijken wat er nog op de markt was.

Hij beet zich vast in de research en kwam uiteindelijk met een aantal opties op de proppen. Aangezien ik de chef kok in huis ben en dus het meest zou bezig zijn met de pot in kwestie, legde hij die opties voor en haalde de plus- en minpunten aan van ieder alternatief dat hij had gevonden voor de wok. Hij maakte nét geen PowerPoint presentatie. Nét niet.

Na veel wikken en wegen werd de knoop doorgehakt en gingen we voor een zwarte geëmailleerde pot met een blauwe binnenkant, een stoofpot van het Nederlandse BK. Een grote. Eéntje met 36cm doorsnede. In eerste instantie leek met dat een beetje overdreven, maar de IKEA wok was uiteindelijk ook 32cm in doorsnede.

Het enige dat ik kan zeggen, was dat het liefde op het eerste zicht was.

De pot was best wel wat zwaarder dan wat ik gewend was, maar hij stond er. Niet te veel tierlantijntjes, gewoon een grote zwarte pot en een deksel. Meer moet dat niet zijn.

Ik denk dat de pot technisch gezien een “stoofpot” is, hoewel ik het op sommige sites een “braadpan” genoemd zie worden, maar ik gebruik hem voor allerhande doeleinde. Pastasauzen? Check. Braden? Uiteraard check. Stoofpotjes? Jawel. Noedelsoep? Been there, done that. Wokken? Ja hoor. Van die dikke Amerikaanse pancakes? Check. Dingen in maken die achteraf nog in de oven moeten? Zeker check, want die pot mag gewoon de oven in. En zelfs lichtjes frituren heb ik er al in gedaan. Ha!

De pot blijkt ook ideaal te zijn voor als er bezoek mee komt eten. Ik ben sowieso gewend om grote porties te maken, zodat we er twee of zelfs drie keer van kunnen eten. Ofwel twee dagen na elkaar hetzelfde ofwel gaat er een deel de diepvries in voor later. Maar als er bezoek komt, is er niets zo gezellig als één grote pot op tafel te zetten en te zeggen: “Tast toe!”. Het maakt niet uit of het spaghetti is, gebakken rijst met groentjes of iets anders, je ziet dan altijd wat ogen oplichten als de pot op tafel wordt gezet.

Doorgaans wordt er eerst lachend een opmerking gemaakt over de grootte, want ja, het is een vrij gigantisch ding. Een tijdje later, meestal als iedereen zijn buikje rond heeft gegeten, volgt toch altijd de opmerking: “Da’s eigenlijk wel handig hé, zo’n grote pot”. En ja, da’s eigenlijk wel handig. Ik zou niet meer zonder kunnen, dat staat vast. Het is een workout om hem uit de schuif te halen of om hem van de keuken naar de tafel te zeulen, maar het is mijn favoriete pot.

En stiekem, heel stiekem, ben ik al aan het kijken geweest naar de andere potten en pannen van hetzelfde merk. Als de andere potten en pannen in onze keukenkasten het begeven, dan zie ik het zeker zitten om ze te vervangen met nog meer van dit merk. Voorlopig houdt alles nog stand, maar ooit… Ooit!

Dus ja, ik denk dat ik eindelijk volwassen ben geworden. Welke niet-volwassene weet een goede, degelijke kookpot zo te appreciëren? Kijk. Ein-de-lijk volwassen. Wie had gedacht dat dat ooit nog ging gebeuren?

Even een foto van de pot van de website geplukt, want hij zit in de vaatwas momenteel en ik kan er dus geen foto van maken. Ahum.

0