In een niet zo ver verleden vertelde ik hier over mijn pennencollectie en mijn fascinatie met pennen. Ik verwees toen naar een vulpen die ik nét had ontdekt: een prachtige regenboogvulpen. Officieel een TWSBi Diamond 580 Iris. Het was liefde op het eerste gezicht.

Ik heb mij proberen in te houden om ze niet meteen te kopen, want het was in mijn ogen een vrij prijzige pen. Maar toen was het opeens de internationale dag van de vulpen. Of iets dergelijks. En uiteraard werden daarvoor de nodige kortingen gegeven. Ik maakte me ook de bedenking dat, wanneer je ergens stopt met werken, je een afscheidskado krijgt. Dat kan gaan van een kadobon tot een dure Rolex (Ha! Da’s niet meer van deze tijd, lijkt me). Aangezien ik geen collega’s had omdat ik zelfstandige was, besloot ik dat die pen wel een heel mooi afscheidskado voor mezelf zou zijn.

En zo geschiedde.

Intussen ben ik al een paar maanden de trotse eigenaar van deze vulpen en de liefde is nog altijd even groot. Ze ligt vlak voor mijn neus, onder mijn computerscherm. De laatste weken schrijf ik wat minder in mijn dagboek wegens stikkapot aan het einde van de dag, maar als ik schrijf, dan is het altijd met de regenboogvulpen. Want ze schrijft echt heerlijk. Ze glijdt over het papier. Zoals ik eerder al een keer schreef, is mijn dagboek een spotgoedkoop notitieboekje van de The Flying Tiger, maar de pen heeft absoluut geen probleem met het papier. Doodgewoon printerpapier is een ander paar mouwen, maar bon.

Ik kocht samen met de pen ook een flesje inkt. Zo snel als ik de pen had gekozen, zo lang duurde het om een kleur inkt te kiezen. De hoeveelheid keuze is echt absurd. En blijkbaar moet je ook rekening houden met hoe snel de inkt droogt en hoe vloeibaar die is. Soit. Ik koos uiteindelijk Aurora Borealis van Diamine omdat ik dat een mooie kleur vond. En ook een mooie naam. Ahum. Er zou een rodige schijn kunnen doorkomen bij de inkt, maar volgens mij is dat vooral als je een vulpen gebruikt met een dikkere penpunt. Ik koos zelf voor een extra fijne penpunt omdat ik dat het aangenaamst vind om mee te schrijven.

Het was even prutsen en sukkelen om de inkt in de pen te krijgen. Er is een draaimechanisme waarmee je de inkt opzuigt in het reservoir van de pen, maar het lukte me de eerste keren niet. Vraag me niet exact wat ik verkeerd deed. Uiteindelijk is het me gelukt en kon ik ervoor zorgen dat de inkt er vlotjes uitvloeide, zodat ik zonder problemen kon schrijven. Oef.

Ergens had ik schrik dat ik niet blij zou zijn met deze pen. Dat ze toch niet helemaal zou schrijven zoals ik wilde. Dat het daardoor weggegooid geld zou zijn. Of erger nog, dat ik meteen een andere pen zou willen. Maar niets is minder waar. Ik zou de hele dag kunnen schrijven met de regenboogvulpen. Ze ligt goed in de hand en schrijft heel vlotjes. Plus ze is ontzettend mooi om naar te kijken. Ha! Ook niet onbelangrijk.

Ik begrijp nu trouwens waarom mensen vroeger precies allemaal zo’n mooi handschrift hadden. Hoe meer je schrijft, hoe mooier je handschrift wordt, maar een pen van kwaliteit zal daar ook wel bij helpen. Echt, ik heb intussen al overwogen om tien andere notitieboekjes te beginnen naast mijn dagboek, maar opnieuw: ik probeer me in te houden. Een commonplace book lijkt me nog wel interessant, maar dat is voor wanneer er terug wat meer tijd en vooral ruimte is in mijn bovenkamer. Of misschien is mijn dagboek eigenlijk al een soort van commonplace boek? Wie zal het zeggen.

0

We hebben een vrij beperkte hoeveelheid potten en pannen, maar daarmee komen we toe. Eén van die potten en pannen was heel lang een IKEA wok. Die deed hier heel trouw dienst, maar uiteindelijk begon zijn antiaanbaklaag te verliezen. Dus was het tijd om een vervanger te zoeken. Zelf was ik perfect tevreden geweest met een nieuwe IKEA wok, maar Het Vriendje wilde eens kijken wat er nog op de markt was.

Hij beet zich vast in de research en kwam uiteindelijk met een aantal opties op de proppen. Aangezien ik de chef kok in huis ben en dus het meest zou bezig zijn met de pot in kwestie, legde hij die opties voor en haalde de plus- en minpunten aan van ieder alternatief dat hij had gevonden voor de wok. Hij maakte nét geen PowerPoint presentatie. Nét niet.

Na veel wikken en wegen werd de knoop doorgehakt en gingen we voor een zwarte geëmailleerde pot met een blauwe binnenkant, een stoofpot van het Nederlandse BK. Een grote. Eéntje met 36cm doorsnede. In eerste instantie leek met dat een beetje overdreven, maar de IKEA wok was uiteindelijk ook 32cm in doorsnede.

Het enige dat ik kan zeggen, was dat het liefde op het eerste zicht was.

De pot was best wel wat zwaarder dan wat ik gewend was, maar hij stond er. Niet te veel tierlantijntjes, gewoon een grote zwarte pot en een deksel. Meer moet dat niet zijn.

Ik denk dat de pot technisch gezien een “stoofpot” is, hoewel ik het op sommige sites een “braadpan” genoemd zie worden, maar ik gebruik hem voor allerhande doeleinde. Pastasauzen? Check. Braden? Uiteraard check. Stoofpotjes? Jawel. Noedelsoep? Been there, done that. Wokken? Ja hoor. Van die dikke Amerikaanse pancakes? Check. Dingen in maken die achteraf nog in de oven moeten? Zeker check, want die pot mag gewoon de oven in. En zelfs lichtjes frituren heb ik er al in gedaan. Ha!

De pot blijkt ook ideaal te zijn voor als er bezoek mee komt eten. Ik ben sowieso gewend om grote porties te maken, zodat we er twee of zelfs drie keer van kunnen eten. Ofwel twee dagen na elkaar hetzelfde ofwel gaat er een deel de diepvries in voor later. Maar als er bezoek komt, is er niets zo gezellig als één grote pot op tafel te zetten en te zeggen: “Tast toe!”. Het maakt niet uit of het spaghetti is, gebakken rijst met groentjes of iets anders, je ziet dan altijd wat ogen oplichten als de pot op tafel wordt gezet.

Doorgaans wordt er eerst lachend een opmerking gemaakt over de grootte, want ja, het is een vrij gigantisch ding. Een tijdje later, meestal als iedereen zijn buikje rond heeft gegeten, volgt toch altijd de opmerking: “Da’s eigenlijk wel handig hé, zo’n grote pot”. En ja, da’s eigenlijk wel handig. Ik zou niet meer zonder kunnen, dat staat vast. Het is een workout om hem uit de schuif te halen of om hem van de keuken naar de tafel te zeulen, maar het is mijn favoriete pot.

En stiekem, heel stiekem, ben ik al aan het kijken geweest naar de andere potten en pannen van hetzelfde merk. Als de andere potten en pannen in onze keukenkasten het begeven, dan zie ik het zeker zitten om ze te vervangen met nog meer van dit merk. Voorlopig houdt alles nog stand, maar ooit… Ooit!

Dus ja, ik denk dat ik eindelijk volwassen ben geworden. Welke niet-volwassene weet een goede, degelijke kookpot zo te appreciëren? Kijk. Ein-de-lijk volwassen. Wie had gedacht dat dat ooit nog ging gebeuren?

Even een foto van de pot van de website geplukt, want hij zit in de vaatwas momenteel en ik kan er dus geen foto van maken. Ahum.

0

In een ver, ver, ver verleden schreef ik behoorlijk lange verhalen met pen en papier. Ik gebruikte daarvoor allerhande pennen: een vulpen, balpennen in alle kleuren van de regenboog, een paar fine liners, een fancy rollerpen,… Het ging zelfs zover dat ik voor kerstmis inktvullingen voor mijn vulpen kreeg in alle mogelijke kleuren. Yup.

Mijn grote droom was dan ook om ooit te mogen schrijven met een hele mooie, elegante vulpen. Een Montblanc bijvoorbeeld. Die pennen zijn behoorlijk prijzig en de kans dat ik er ooit een zou bemachtigen als puber was eerder klein, maar kijk, dromen kan geen kwaad.

Intussen zijn we zoveel jaren verder en schrijf ik voornamelijk op mijn computer. Toch als het aankomt op verhalen en artikels en zo. Er slingeren nog steeds heel wat pennen rond op mijn bureau en in mijn nabije omgeving, de ene al wat luxueuzer dan de andere. Zo ben ik fan van de 123inkt balpennen die heerlijk fijn schrijven en heb ik al tientallen Uni-Ball Eye fine liners leeg geschreven de afgelopen jaren. Met een de hele fijne 0.38 Muji gelpennen heb ik mij ook al serieus geamuseerd. Ideaal om piepklein mee te schrijven.

Ook de Frixion rollerpennen worden hier veelvuldig gebruikt en daarvoor kan je gelukkig nieuwe vullingen kopen. Het grote voordeel van die pennen is dat je de inkt kan uitgommen. Maar dat is meteen ook het grootste nadeel, want wat als je in een dagboek schrijft? Dan wil je dat je schrijfsels niet opeens zomaar kunnen verdwijnen (blijkbaar zou de inkt terugkomen als je het papier in de diepvries legt, nooit getest en ik wil dat precies ook nooit moeten testen).

Vorig jaar ergens toen we in de AVA waren, stootte ik op een rollerpen van het merk Online. Het was een zeemeerminpen met glitter. Mijn innerlijke zesjarige ekster was uiteraard instant verliefd. Aangezien ik een voorkeur bleek te hebben voor rollerpennen zoals de Frixion pennen en de Uni-Balls besloot ik er zo ééntje te kopen. Deze pen werkt net zoals de Frixion pennen met vullingen, alleen is de inkt van de zeemeerminpen wél permanent.

En de zeemeerminpen schrijft ligt lekker in de hand. Blijkbaar is het merk gekend om ergonomische pennen te maken voor kinderen die leren schrijven. Alleen vind ik dat ze net dat tikkeltje te dik schrijft. Ik schrijf eerder langs de kleine kant en mijn voorkeur gaat dus uit naar dunnere pennen. Jawel.

Long story short. Door al het schrijven in die journal de laatste tijd, kriebelt het om te investeren in een echte, mooie pen. Zo ééntje waar je de rest van je leven mee verder kan. Je weet wel, een Montblanc of zo. Montblancs zijn nog altijd de duur voor mij. Het is en blijft een luxe merk. Gelukkig zijn er tal van andere merken die ook interessante pennen maken.

Zo kwam ik onlangs de TWSBi Diamond 580 Iris tegen en dat was liefde op het eerste zicht. Het is een doorzichtige pen waarin je dus de inkt kan zien, maar er zijn ook stukjes voorzien van regenboogkleurige metalen onderdelen. Dat geeft de pen kleur en een hele unieke uitstraling. Helemaal mijn ding, zeg maar. Alleen dat prijskaartje is wel even slikken. Pfoeh. Ja, het is een pen waar ik ongetwijfeld de rest van mijn leven mee kan doen, maar toch…

Soit. Het komt er op neer dat ik de laatste tijd dus heel veel bezig ben met pennen. Ik ben pennen aan het uittesten in mijn journal, ik ben naar pennen aan het kijken online, ik ben aan het dromen van pennen en… Blijkbaar ben ik dus nog altijd een puber die droomt van een hele mooie, elegante vulpen. Sommige dingen veranderen nooit. Ha!

1