Gisteren vond ik een briefje in de bus. Zo eentje waarop staat dat de postbode is komen aanbellen, maar dat er niemand thuis was en dat er nu dus een zending op mij ligt te wachten op het postkantoor. Ik keek er even verbaasd naar.

“Maar jij was toch thuis?” vroeg ik aan Het Vriendje die inderdaad de hele dag was thuis geweest. Muren schuren en zo. Dat moet ook gebeuren. Meteen nadat ik de vraag had gesteld, viel mijn frank. Excuseer, eurocent. We hebben namelijk tijdelijk geen bel meer. Toen ik vorige week thuis kwam van het Leuvens Stiksel was het behoorlijk hard aan het waaien en de bel lag voor de deur op de stoep, want die bel was natuurlijk alleen maar vastgeplakt met dubbelzijdige tape. Hoe kan het ook anders? Alles is hier vastgeplakt met fokking dubbelzijdige tape. Soit. Die bel plakt dus nog niet terug op z’n plaats en daardoor kon de postbode niet aanbellen. Zo gaat dat dan. Grommel.

“Maar ik heb helemaal niets besteld,” was mijn volgende reactie. Ik heb ook echt niets besteld. Eerlijk waar. Of misschien ben ik het helemaal vergeten, maar dan ben ik waarschijnlijk ook helemaal vergeten te betalen voor mijn pakje. Hmm… Dat zou behoorlijk genant zijn. Toen ging ik er van uit dat het de swap van Jessi zou zijn, want die had ik nog niet gekregen. Tot ik vandaag een briefomslag van Jessi in de bus vond. Hmm… Mysterie.

Gelukkig heb ik intussen genoeg pakjes verstuurd om te weten dat er een e-tracker is van de post waarmee je pakjes kan volgen. Omgekeerd gaat het natuurlijk ook, want door de nummer van de zending kan je al een beetje te weten komen over het pakje. Zo ontdekte ik dat het uit Jemelle komt. Jemelle. Hoort u het ook donderen in Keulen? Want dat was bij mij alvast het geval. Google maps vertelde me dat het vlakbij Rochefort ligt. U weet wel, Rochefort, in Wallonië. Rochefort, van het bier. Rochefort, waar ik geen kat ken. Laat staan een hond. Of een mens.

Heb ik jullie al eens verteld dat ik verdomd nieuwsgierig ben? Nee? Wel, ik ben verdomd nieuwsgierig. En ik moet nu dus wachten tot zaterdagochtend voor ik te weten kan komen wat voor zending (bier?) er op mij ligt te wachten bij de post. Ah ja, want het kantoor sluit om 17u en ik kom pas ongeveer een uur later thuis. Soit. Ik ben nu van alles aan het bedenken. Het kan een leuk kadootje zijn: mooi papier of een leuk stofje, het kan ook bier zijn natuurlijk. Of een middeleeuws geschrift van een abt met het geheime recept voor het bier. Of een dode rat. Of het hart van een koe. Of zo. Ik heb te veel Broodje Aap gelezen, vroeger. Dat staat vast.

To be continued.

Edit// En oh wee, als er nu een van jullie, lieve lezertjes, geheimzinnig begint te giechelen. Ik hou jullie in het oog. *staart*

Woensdag hadden we twee afspraken om huizen te bezichtigen (een bekende titel en een bekende openingszin, niet?). Het zit zo, die huizenjacht van ons, die lag een beetje stil. In de buurt van Leuven iets betaalbaars vinden, bleek moeilijk en eigenlijk hadden we niet zoveel zin in “moeilijk”. Dus focusten we ons even op andere dingen. Maar toen begon plots de zotste week van ons leven.

Zondag 16 september
‘s Avonds krijg ik een mailtje van vriendin S. met daarin een verwijzing naar twee listings op Immoweb bij hen in de buurt. Het Vriendje en ik besluiten beide huizen eens te bekijken. Huis 1 had onze voorkeur. Een oud huis, waar wel wat werk in leek te zijn, maar een huis met zoveel potentieel. Het andere huis, laten we dat makkelijkheidshalve Huis 2 noemen, zouden we gewoon even bekijken omdat het in dezelfde straat lag. De foto’s spraken ons niet zo aan, hoewel de beschrijving toch wel interessant was.

Maandag 17 september
We maken een afspraak bij het immokantoor voor Huis 2. Woensdag om 18u mogen we een kijkje nemen, maar we willen vooral een afspraak proberen vast te krijgen voor Huis 1.

Dinsdag 18 september 
Telefoon van de eigenares van Huis 1. Of we woensdag kunnen komen. Ja, hoor. We plannen de afspraak aaneensluitend aan de andere afspraak. En dan beginnen de zenuwen toch een beetje.

Woensdag 19 september
We rijden na het werk naar de twee huizen. Naar goede gewoonte zijn we iets te vroeg bij Huis 2, het eerste huis dat we gaan bekijken die avond. Geen spoor te bekennen van de Immoman, maar we bellen toch alvast aan. De eigenares van het huis laat ons binnen en we babbelen een beetje over koetjes en kalfjes: de buurt, waarom ze gaan verhuizen, etc. Na tien minuten stelt ze voor om alvast aan de rondleiding te beginnen. Op dat moment komt de Immoman binnen met nog een koppel. Hij neemt dat koppel voor z’n rekening, wij gaan verder met de eigenares. En het huis is in het echt een pak groter dan het op de foto’s leek. En gezelliger. En beter afgewerkt. En… interessant.

Daarna trekken we naar Huis 1, onze favoriet. Al snel blijkt dat onze favoriet héél veel onderhoud nodig heeft: volledig nieuwe elektriciteit, dubbele ramen, nieuwe verwarming,… Vriend M. (echtgenoot van vriendin S.) hadden we opgetrommeld om mee naar dit huis te komen kijken omdat we hier echt in geïnteresseerd waren. Hij bevestigt ons vermoeden en zegt dat er écht véél te veel werk in is en dat we het beter kunnen laten voor wat het is. Intussen hebben we hem natuurlijk verteld over Huis 2.

We trekken onze stoute schoenen aan en bellen opnieuw aan bij Huis 2. We vragen aan de eigenares of we nog eens mogen kijken, dit keer met vriend M. Ze heeft hier geen bezwaar tegen. Vriend M. laat weten dat het een goed huis is en dat we er geen spijt van zullen hebben als we er een bod op zouden doen.

Moest het aan mijn buikgevoel hebben gelegen, ik had die avond nog een bod gedaan, maar alleen op buikgevoel afgaan is soms een beetje gevaarlijk. Het Vriendje en ik bespraken de hele situatie met vriendin S. en vriend M. en we stelden een plan van aanpak op. We zouden proberen vrijdag nog eens te gaan kijken met de mama van Het Vriendje en haar man. Die laatste heeft heel lang in de bouwsector gewerkt en heeft dus verdomd veel ervaring heeft met huizen. Ik bel die avond met de immoman om een afspraak vast te leggen voor vrijdag, maar helaas heeft hij een feestje vrijdagavond. Hij zou wel proberen via de eigenaars zelf iets te regelen.

Donderdag 20 september
Donderdagochtend heb ik belachelijk veel getelefoneerd, meer dan ik ooit in heel mijn leven op een ochtend heb getelefoneerd. Het begon met een telefoontje van de eigenares van Huis 2. Ze had mijn nummer via de Immoman en ze liet weten dat vrijdag paste. En oh ja, dat een ander koppel een bod had gedaan, maar dat dat veel te laag was en dat ze daar niet verder op in gegaan waren. Interessante info en de druk om snel te beslissen werd daardoor ook een beetje verhoogd. Jikes.

Vervolgens werden er afspraken gemaakt tussen ons en de mama van Het Vriendje. Het Vriendje en ik besloten dan dat het misschien ook geen slecht idee was om nog eens te horen bij de bank hoeveel we konden lenen zodat we een gestaafd bod konden maken. Aangezien het zo druk was op het werk voor mij, ging Het Vriendje alleen naar de bank en briefde mij die avond. We hadden een goed budget en we konden een aantrekkelijk bod doen, hetzij niet de vraagprijs van het huis.

Vrijdag 21 september
Voor de derde keer naar Huis 2 gaan kijken en beseffen dat het echt een goed huis is in een rustige buurt met winkels binnen wandelafstand en een goede verbinding met het openbaar vervoer richting Leuven. Als ik mijn benen goed insmeer zou ik zelfs met de fiets naar het werk kunnen gaan. De mama van Het Vriendje en haar man bekeken het huis, stelden vragen en toen we daarna alles bespraken bij pot en pint, gaven ze ons hun zegen.

Een uur na onze derde bezichtiging van Huis 2 deden we ons bod. De eigenares zei ons dat ze binnen de vijf minuten ging terug bellen.

Na de vijf langste minuten van mijn leven en een zeer intensieve staarwedstrijd met mijn gsm, kwam dan het verlossende telefoontje.

Het bod was aanvaard. Jawel.

Soms gaat het gewoon snel

En toen moest ik even wachten met het heugelijke nieuws op mijn blogje te zetten omdat de mama en de papa op reis waren en ik het hen liever persoonlijk wilde vertellen, dan dat ze het hier moesten lezen. Vandaar dus. 😀