Het zat er al eventjes aan te komen. De combinatie voltijds werken met een bijberoep, waar ik toch wel wat tijd in steek, werd te zwaar. Toen ik terug kwam van vakantie en ik blikte terug op de afgelopen maanden, begon ik een beetje te panikeren. Het was allemaal te veel. Te veel werk. Te veel druk. Te veel moeten. Het was ook allemaal te weinig. Te weinig slaap en rust. Te weinig energie. Te weinig tijd om te prutsen en te spelen. Te weinig tijd om de dingen te doen die ik wil doen en maken. Ik wilde niet terug na twee weken een zombie-versie van mezelf worden. Nope. Dat was duidelijk.

De maandag na mijn vakantie ging ik aankloppen bij de baas om te vragen of ik de zomermaanden vier vijfde mocht werken. Ik had hem begin dit jaar al een keertje gemeld dat die vraag er zat aan te komen. Een hele grote verrassing was het waarschijnlijk niet. Plus, mijn baas is een fijn mens die daar niet zo heel moeilijk over doet. Een luxe, ik weet het. Ik kus hierbij mijn twee pollekes. Juni, juli en augustus kreeg ik. September is meestal een drukke maand op het werk, dus daar wordt later over beslist als er wat meer zicht is op die periode. Maar hey, juni, juli en augustus, mij ga je niet horen klagen.

Dus deze zomer heb ik iedere woensdag een dagje voor mezelf en voor Fanny&Laura. Om de dingen te maken die ik wil maken. Om me honderd procent te storten op de grafische opdrachten die nog open staan. Om te rusten en mijn batterij op te laden als dat nodig is. Om mijn fiets op te springen en doelloos rond te rijden, gewoon omdat dat kan. Om op het terras bij de mama een ijskoude Ice Tea te gaan drinken. Om te spelen. Om te spelen met stofjes, met naald en draad, met mijn computer, met papier en inkt en verfjes en met al die andere materialen die ik ter beschikking heb.

Mijn eerste vrije woensdag zit er intussen al op. En aaaah… #zuchtvanverlichting. Een week waarin die vervloekte woensdag geen werkdag is, dat doet deugd. Woensdagen zijn altijd mijn moeilijkste dagen. Daar waar de gemiddelde mens het meeste moeite heeft op een maandag, zit ik met de woensdag. Waarschijnlijk omdat we vroeger altijd woensdagmiddag vrij hadden. Conditionering. Nergens goed voor.

Ik zie deze vrije woensdagen deze zomer als een kado aan mezelf en ik ga daar van genieten. Ik ga daar zo hard van genieten, daar zijn geen woorden voor.

0

Ik liet er geen gras over groeien. Nadat ik een bezoekje bracht aan het hoofdkwartier van Marie Jo, trok ik naar de dichtstbijzijnde lingeriewinkel die de fameuze Lingerie Styling aanbood en wierp ik me in de professionele handen van de verkoopster. Beha’s passen, het blijft absoluut niet mijn ding, hoe goed de service ook moge zijn. Er zijn van die dingen die ik toch liever niet doe. Beha’s passen staat blijkbaar vrij hoog op dat lijstje.

De verkoopster deed dat allemaal goed, het opmeten en uitleggen en zo, daar niet van, maar zo langer als tien seconden naar je eigen borsten staren en de rest van je lichaam in een spiegel… nee. Niet mijn ding. Een keer heb ik mezelf moet inhouden om mezelf niet te hard uit te lachen. Ik mocht wat modellen passen en een van die modellen zorgde ervoor dat mijn borsten plots drie keer groter leken. Ik ken iemand die dat niet erg zou vinden *kuch*Het Vriendje*kuch*, maar ik voelde me er alleen maar ongemakkelijk bij. Uiteindelijk wist ik welk model er geschikt was voor mij, welke Marie Jo lijn mij het meeste lag (l’Aventure) en ook welke maat ik heb (een cup groter dan wat ik dacht, ha!).

Er werden twee beha’s besteld, omdat die modellen net niet in mijn maat aanwezig waren. Maar vorige week kreeg ik telefoon dat ze binnen waren gekomen. U weet wel, professioneel en zo. Ik ging ze ophalen en loop nu al even rond met de beste beha die ik al ooit in mijn leven gedragen heb. Man, oh, man. En vanaf nu is het alleen nog maar quality beha’s voor mij, want man, oh, man, het is een wereld van verschil tussen de Marie Jo beha’s en de beha’s van Hunkemöller. Dat is vrij duidelijk! Ik doe het dan misschien niet graag, beha’s passen, maar in dit geval was het het meer dan waard!

0

Ja, ik blog graag. Valt het op? Ik blog ook al heel lang. Voor Verbeelding waren er nog een paar blogs. Ok, je kon ze niet op je twee handen tellen, maar laten we het daar niet over hebben. De ene maand wordt er al wat meer geschreven als de andere. Natuurlijk is het nogal moeilijk om iedere dag een leuk stukje te schrijven als je fulltime werkt, een bijberoep hebt, een sociaal leven probeert te onderhouden en nog tienduizend andere dingen wil doen. Maar toch, schrijven, ik doe dat graag.

En er zijn natuurlijk trucjes om op regelmatige basis een stukje te kunnen plaatsen. Zelf gebruik ik WordPress om mee te bloggen. WordPress heeft een hele reeks interessante plugins onder andere de Editorial Calendar plugin. Dat is een kalender waarin je rechtstreeks je berichten kan plannen. Dus een keer per week, meestal ergens in het weekend, zet ik me neer en denk ik na over wat ik kan gaan bloggen en vul ik mijn kalendertje aan. Dit bericht werd stiekem bijvoorbeeld al op 17 mei geschreven, maar dat weten jullie nu alleen maar doordat ik het jullie vertel. Anders hadden jullie het nooit geweten. Ha! Snoodaard die ik ben.

Intussen heb ik ook voor mezelf besloten dat ik zeker drie keer in de week een nieuw stukje wil plaatsen: eentje op maandag, eentje op woensdag en eentje op vrijdag. De andere dagen zijn optioneel. En zo heb ik weer een systeem om iets te onderhouden wat ik graag doe, zonder er over te moeten stressen. En zo hebben jullie af en toe toch weer iets leuks om te lezen! En iedereen leefde nog lang en gelukkig. 😉

0