Ik heb een running joke met een goede vriendin dat ik nooit van z’n leven shampoo voor meer volume nodig zal hebben. Zeg natuurlijk nooit nooit, want ik merk dat mijn haar wel wat dunner is geworden met het ouder worden en na mijn zwangerschap van zoonlief, maar ik heb nog steeds een flinke bos gezond haar.

Doorheen de jaren heb ik veel complimenten gekregen over mijn haar: de kleur, de dikte, de hoeveelheid, hoe snel het groeit zonder te splitsen,… Blijkbaar heb ik daar wel één of andere genetische loterij gewonnen. Het feit dat ik door de kleur als kind gepest ben geweest, dat laten we even terzijde. Ahum. Ros zijn heeft zo zijn voor- en nadelen.

Langs de andere kant doe ik bijzonder weinig met mijn haar, want ugh… Kappers. De laatste jaren ga ik dan ook maar één keer om de twee à drie jaren naar de kapper en dan doneer ik mijn haar aan een goed doel dat er pruiken van maakt voor mensen die door omstandigheden of ziekte te maken krijgen met haarverlies.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik geen idee heb hoe je haargroei kan stimuleren of hoe je je haar gezond kan houden. Waarschijnlijk zijn er daar de nodige shampoo’s en dergelijken voor te vinden, maar bij mij werkt het om het allemaal zo eenvoudig mogelijk te houden. Dat ziet er bij mij als volgt uit:

• Ik was mijn haar maar twee keer week. Drie keer als het echt vuil is geworden of begint te jeuken. Doorgaans wordt mijn haar minder snel vuil en vettig als ik het minder vaak was.
• Ik gebruik Wondr shampoobars. Daarvoor gebruikte ik lang een vloeibare shampoo zonder parabenen, maar ik vind de Wondr bars lekker ruiken (vooral de Sweet Melon) en ze zijn handig om mee te nemen. Plus een Belgisch merk. Hoera!
• Naast die shampoobars gebruik ik nog een conditioner en meestal is dat gewoon een conditioner van het huismerk van Kruidvat. Daarnaast gebruik ik eigenlijk niets op mijn haar. Ik heb het nooit gekleurd, ik gebruik geen stylingproducten,… Het doet gewoon z’n eigen ding.
• Ik gebruik geen haardroger. Meestal ga ik met nat haar slapen. Yuuup. Iedere kapper die meeleest, krijgt nu een zenuwinkzinking, I know. Ik probeer mijn haar zo droog mogelijk te krijgen met een handdoek en doe vervolgens mijn haar gewoon in een dot of in een vlecht en ga zo slapen. Ik haat haardrogers en dat is tevens één van de redenen waarom ik niet graag naar de kapper ga. Dat is te warm én te luid. Blijf ermee uit mijn buurt. Punt.

Ongetwijfeld zijn er nog een aantal redenen waarom ik haar heb dat zo goed groeit. Zo heb ik eigenlijk nog nooit een ijzertekort gehad, wat blijkbaar ook een rol speelt in haargroei en de groei van je nagels. What can I say? Genetische loterij of zo.

Maar ik kan er wel inkomen dat plots te maken krijgen met haarverlies niet fijn is. Ik herinner me toen ik aankondigde dat ik zwanger was, een vriendin zei dat ze hoopte dat mijn haar zo mooi dik zou blijven. Ik had er niet bij stilgestaan dat hormonen ook een grote rol spelen in haarverlies. Net als stress. Dus misschien zit ik hier wel te verkondigen dat ik de genetische loterij heb gewonnen voor mijn haar, maar wie weet komt daar in de toekomst verandering in door omstandigheden: ziekte, menopauze,…

En sowieso is er geen reden tot schaamte bij haarverlies. Shit happens en er zijn tal van oplossingen. Pruiken vind ik een fantastische manier om te experimenteren met haar als je te maken krijgt met haarverlies. Vandaar dat ik met veel plezier mijn eigen haar doneer. En je kan ook altijd een haartransplantatie overwegen. Blijkbaar staat haartransplantatie in België bekend om de kwalitatief hoogwaardige behandelingen en relatief betaalbare prijzen. Kijk. Het is natuurlijk nog altijd belangrijk om even wat research te doen en een ervaren kliniek te kiezen als je ervoor kiest om die stap te zetten.

Voorlopig kus ik mijn twee pollekes voor mijn haar en hoop ik dat het nog lang gewoon zijn ding kan doen, want het doet dat goed. Ha!

De afgelopen week hadden zoonlief en ik al enkele dode Aziatische hoornaars gespot tijdens onze wandeling van/naar school. Een drietal lijken lagen relatief dicht bij elkaar, maar uiteraard had ik me er voor de rest geen vragen bij gesteld. Waarschijnlijk kreeg ik de kans niet om me vragen te stellen, want zoonlief kan een behoorlijke spraakwaterval zijn als we samen naar school/huis wandelen. Amaai mijn oren.

Toen ik deze ochtend naar de fitness wandelde langs diezelfde weg, werd het duidelijk waarom we die dode hoornaars hadden gespot. Er staat een hele grote boom in de tuin van een huis op onze schoolroute. Een hele mooie, grote esdoorn (als ik het goed heb). Uiteraard begint die boom met de komst van de herfst en het koudere weer al wat bladeren te verliezen. In de ochtendzon viel mijn oog dan ook meteen op een groot nest dat bijna in de top van de boom hing.

Ik nam er snel een foto van en wandelde verder naar mijn eindbestemming. Daar aangekomen stuurde ik de foto door naar Het Vriendje want hij is bezig met natuur en beestjes en zo. Hij weet er dus nét iets meer van dan mij, laten we het zo zeggen. Wetende dat er vlakbij die boom enkele dode Aziatische hoornaars waren, wist hij me wat tips te geven waar ik dat nest moest melden.

En zo geschiedde. Onderweg naar huis, maakte ik nog een paar foto’s van de hoornaarkadavers en zette al mijn bevindingen op waarnemingen.be. Vervolgens gaf ik de info ook door aan iemand die lokaal bezig is met Aziatische hoornaars. Hij liet weten dat het nest in het weekend al gespot was door andere buurtbewoners. De eigenaars van de tuin waar de boom staat waren intussen al verwittigd en er werden al plannen gesmeed om het nest te verdelgen.

Eigenlijk wel zot hoe groot zo’n nest is en hoe hard het opvalt, maar daarvoor moet je dus wel omhoog kijken, anders ga je zo’n nest niet meteen spotten.