Mijn haat krijgen jullie niet

Het is zo’n beetje de zomer van de graphic novel geweest voor mij. Ik denk dat ik in totaal maar twee of drie échte romans las. Sja. Lezen. Het staat nu eenmaal op een laag pitje momenteel. Eén van die drie boeken die ik las, was waarschijnlijk meteen ook het dunste boek dat ik las dit jaar en het boek waarmee ik gejankt heb als een klein kind. 

Dit blogbericht bevat affiliate links. Dat wil zeggen dat ik daarvoor een miniscuul bedrag krijg als jij via een link iets koopt. Op die manier kan ik na een aantal maanden weer een nieuw boek kopen om te recenseren. Yuy!

Op 13 november 2015 vindt in Parijs een terroristische aanslag in de Bataclan plaats. Antoine zijn vrouw, Hélène is die avond aanwezig op het concert samen met een vriend. Hij is thuis gebleven met hun zoontje van anderhalf. Het duurt een kleine eeuwigheid voor hij te horen krijgt wat er met zijn vrouw is gebeurd. Enkele dagen later schrijft hij een brief aan de terroristen en publiceert deze op Facebook. De brief doet als een lopend vuurtje de ronde. 

Het boek trok mijn aandacht in de bibliotheek omdat het een bijzonder dun boek is. Zodra ik las dat het over de aanslag in de Bataclan ging en geschreven was door de man van wie ook ik, zoals vele anderen, de online brief had gelezen, wist ik dat ik het moest lezen. Het is een heel aangrijpend verslag dat vlot weg leest, deels doordat het zo dun is, maar ook omdat het een ontzettend knap is geschreven. 

Dit boek is een soort van vervolg of verlengde op die brief. Antoine gaat dieper in op wat er de dagen na de aanslag in zijn leven gebeurde, hoe hij probeerde om te gaan met het plotse verlies van zijn vrouw en hoe hij dat probeerde over te brengen aan zijn piepjonge zoontje. Diegene die dit boek kan lezen zonder met momenten in hysterisch huilen uit te barsten, die heeft ongetwijfeld geen hart, want mijn goede god, wat een tragisch verhaal. 

Antoine Leiris weet zijn verdriet heel mooi te verwoorden. Het verbaasde me dan ook niet dat de man een professionele schrijver en journalist is. De manier waarop hij zo ingetogen en toch vol gevoel kan schrijven en situaties kan schetsen, dat was ontzettend bijzonder. Het lijkt me absoluut geen makkelijke situatie om opeens alleen voor een jong kindje te moeten zorgen, hetzij door omstandigheden als deze of door andere omstandigheden. En hij doet het toch maar op een hele knappe manier. 

Dus als je ooit nood hebt aan een ugly cry of desondanks alles wat er misloopt in de wereld, een hoopvol bericht, dan kan ik dit boek van harte aanraden. Het is een pareltje, maar hou de zakdoeken wel binnen handbereik. Een gewaarschuwd man/vrouw en al… 

Mijn haat krijgen jullie niet kan je blijkbaar vinden in je plaatselijke bibliotheek, want daar vond ik mijn exemplaar. Maar je kan het natuurlijk ook kopen in de betere boekhandel. Of je kan het online vinden bij Bol. Daar kost de papieren versie €14,99 en de digitale versie €9,99.  

0

#Statusupdate

Ja zoonlief, de nacht dat we switchen naar zomeruur is écht de ideale moment om 1/ een nachtelijke monoloog af te steken 2/ uw broek vol te kakken 3/ een extra fles te vragen (want lege buik/darmen, dus honger) 4/ om 6u30 wakker te zijn en aan je dag te willen beginnen. Ge hebt sjans […]

8

Allerliefste NMBS

Stiekem had ik gehoopt dat je aan het begin van de nieuwe jaar goede voornemens had gemaakt net zoals een hele hoop anderen. Na zo’n dramatisch einde van het vorige jaar kon je bijna niet anders dan even stil te staan bij je daden en je te herpakken. Die wekelijkse stakingen brachten mijn ochtendroutine danig in de war, liefste NMBS. Dus ik hoopte met heel mijn hart dat het beter zou worden, maar helaas.

Kijk, ik ben een grote fan van treinen. Misschien komt dat omdat ik zelf geen rijbewijs heb en de trein mij een vals gevoel van vrijheid geeft. Wie weet. Of misschien komt het gewoon omdat ik zorgeloos kan lezen terwijl ik van punt A naar punt B ga. Of misschien komt het door dat heerlijk kedeng kedeng ritme. Plus treinen, die zijn best ok voor het milieu heb ik mij laten wijsmaken. Echt. Reizen met de trein, ik ben fan.

En om eerlijk te zijn vond ik het helemaal niet erg dat je eind vorig jaar heel de dienstregeling over hoop gooide. Ik sta nu een halfuur vroeger op, maar voor mij maakt dat niet veel uit. Ik ben een ochtendmens. Mijn lichaam heeft zich intussen helemaal aangepast aan deze wijziging. Het voordeel van de trein vroeger te nemen is ook dat ik vroeger thuis zou zijn. Om vijf uur al. Stel je voor! Dat is een uur vroeger als daarvoor. Dat was mooi meegenomen. Dus nee, ik ben niet een van die mensen die steen en been klaagt over de nieuwe dienstregeling.

Maar ik wil het toch even over één klein puntje hebben. Laat ik daarvoor even terug komen op die goede voornemens. Ik had gehoopt dat jullie wat minder vertragingen zouden hebben, hoewel ik intussen perfect heb leren leven met vertragingen van vijf, tien minuten en zelfs een kwartier. Dat geeft mij meer leestijd en meer leestijd is altijd welkom. Waar ik het echter nog steeds heel moeilijk mee heb zijn afgeschafte treinen. De afgelopen twee dagen heb ik maar liefst drie afgeschafte treinen gehad en dat is gewoon op mijn pendelroute van en naar het werk. Ik moest zelfs een keer de bus nemen omdat twee treinen na elkaar werden afgeschaft. Dat, mijn allerliefste NMBS, is werkelijk onaanvaardbaar. Daar kan ik helaas niet mee leven.

Moest ik nu voor iedere afgeschafte trein die ik eigenlijk zou willen nemen een sorry-pass krijgen, je weet wel, die pass die je een paar jaar geleden introduceerde na een vierentwintiguur staking (waar waren die passen trouwens eind vorig jaar?), dan zou ik perfect met al deze drama’s kunnen leven. Ik snap dat er moet bespaart worden en dat die sorry-passen misschien niet meer zo evident zijn om zomaar uit te delen. Dat snap ik. Maar drie treinen die afgeschaft werden op twee dagen tijdens de tweede werkweek van het jaar? Dat maakt mij niet bepaald goed gezind. Alles behalve zelfs. Een welgemeende “sorry” al dan niet in de vorm van een sorry-pass zou niet mis staan.

Ik weet dat je je best doet. Echt waar. Ik besef dat. Het leven is niet makkelijk vooral niet als de leveranciers van je treinstellen er zelfs niet voor kunnen zorgen dat de deuren zich goed sluiten. Want ja, mijn trein werd daarnet afgeschaft wegens een deur die niet wilde sluiten. En ik begrijp dat je je weg zoekt in het leven, net als iedereen. We moeten allemaal besparen en we moeten allemaal ons best doen. En nee, goede voornemens zijn niet evident. Ik weet dat ik op het einde van het jaar net als vele anderen waarschijnlijk nog steeds hetzelfde cijfer zal zien op de weegschaal. Zo gaat dat met goede voornemens.

Maar, allerliefste NMBS, ik hoop uit het allerdiepste van mijn hart dat jij je goede voornemens dit jaar serieus zal nemen en ze allemaal zal verwezenlijken, want ik zie het momenteel nog even niet zitten om met mijn stalen ros iedere dag 36km te doen. Vooral niet in de smeltende sneeuw die ze volgende week voorspellen. Daar ben ik mentaal gewoon niet klaar voor. Zullen we dus afspreken dat je toch nog wat meer je best probeert te doen de komende tijd en afgeschafte treinen probeert te vermijden? Alsjeblieft?

Dank bij voorbaat,
Uw trouwste pendelaar0