Ik ging normaalgezien over iets anders schrijven, voor mijn “dit wijf heeft een mening”-bericht, maar toen wierp Facebook me deze foto en dit artikel toe. Drie topmodellen voor ze gephotoshopped worden en op de cover van een of andere glossy magazine verschijnen. Laten we eerlijk zijn: één heeft het lijf van een tienjarig meisje zonder borsten, de tweede heeft een dood-normaal vrouwenlichaam en de derde ziet er ook vrij normaal uit met wat vollere borsten.

Zelf lees ik geen glossy magazines. Die interesseren mij niet. Te veel reclame, te weinig inhoud. Ik kijk ook geen televisie, waardoor ik ook niet geconfronteerd wordt met reclames voor parfums en andere schoonheidsproducten die je beloven er als een ware Venus uit te zien. En toch, toch maak ik me druk om mijn lijf, mijn witte stompjes die ik mijn benen noem, mijn buikje, de bizarre vetopslagplaats op mijn bovenarmen, mijn schouders die breder zijn dan die van de gemiddelde vrouw,… Ik zie foto’s van modellen passeren op Pinterest en ik zie ze op sommige blogs verschijnen en ja, ik word daar op de een of andere manier door beïnvloed blijkbaar, hoe zeer ik ook mijn kop struisvogelsgewijs in het zand wil steken.

Langs de andere kant besef ik héél goed dat er héél veel Photoshop aan de pas komt bij het maken van die foto’s. Ik werk zelf gemiddeld acht uur per dag met dat programma, hetzij om websites te designen, maar ik ken de trukken van de foor ook wel. Ik weet de liquify tool te gebruiken om een paar extra kilootjes en vetrolletjes te doen verdwijnen of de clone tool om die puistjes weg te werken. Je kan iemand er helemaal anders doen uitzien: vollere borsten, smallere heupen, buikje weg, cellulitis gone, een bruiner velletje,… En dat is niet ok. Helemaal niet ok. Dat geeft een compleet vertekend beeld van de werkelijkheid enkel en alleen om een product, een image te verkopen.

Hoewel ik soms inzit met mijn lijf, kan ik heel goed plaatsen waar die irritationele nood om er ge-wel-dig uit te zien vandaan komt. Het wordt opgelegd door de boekskes die willen dat ik hopen make-up koop (epic fail, daar :P) en de bedrijven die crèmekes tegen de cellulitis en rimpels op de markt brengen. Ik ben me bewust van wat er met mij wordt gedaan door de media (thank god) en ik probeer me daar dus zo min mogelijk iets van aan te trekken. Soms lukt dat. Soms niet. Maar wat met die veertienjarige grietjes die zich uithongeren om er net zo uit te zien als die gephotoshopte modellen? Wat met die meisjes die opgroeien met de boodschap dat als ze er niet zo fantastisch uitzien ze nooit aan een man zullen geraken? Wat met die vrouwen die geen bikini aan durven te trekken omdat ze denken dat ze een dikke buik hebben terwijl ze potdekke drie kinderen op de wereld hebben gezet?

Van mij mogen ze al dat gephotoshop afschaffen en mij gewoon die supermodellen zo op de cover zetten. Het plusmodel in het midden (jawel, plusmodel, want ze heeft toevallig een maat 38/40 en geen maat 32) daarmee kan ik mij vergelijken. Die heeft mijn lijf, mijn rondingen. Ik zie tienduizend keer liever zo’n échte madam op de cover dan wat meneer de art director er van gaat maken met zijn liquify en clone tool. Die tools kan hij (waarschijnlijk een hij, ja) voor mijn part ergens steken waar de zon niet schijnt en ik denk dat deze mening door menig wijf wordt gedeeld. Dat hoop ik alleszins, anders weet ik even niet in wat voor vreemde wereld we leven.

By the way, het plusmodel in het midden heet Crystal Renn en heeft zelf een eetstoornis overwonnen. Toen ze pas begon als model heeft ze zich blijkbaar volledig uitgehongerd om het toch maar te kunnen maken. Ze heeft die eetstoornis overwonnen, maar doet nu nog altijd wat ze graag doet: model zijn. Zo mogen er ook meer zijn.

0

In eerste instantie dacht ik dat we met zo ongeveer alles mochten stoefen, op deze stoefdag van de wijvenweek. Ik wilde graag stoefen met mijn geweldige Vriendje die zoveel geduld heeft en me goed in de watten legt als ik weer compleet uitgeteld thuis kom. Maar blijkbaar is het dus de bedoeling om te stoefen over jezelf. Aha. Da’s een ander paar mouwen. “Eigen stoef stinkt,” werd er vroeger vaak gezegd bij ons thuis en ik heb dat dan ook goed in mijn oren geknoopt.

Maar als het dan toch écht moet… sja… dan moet het hé. Dus… Voor deze ene keer, wat eigen stoef:

• Ik ben fier op mezelf omdat ik de stap heb durven zetten om Fanny&Laura te starten.
• Ik ben trots op mijn creativiteit en wat ik er mee doe, is eigenlijk mijn grootste trots.
• Ook al ben ik van nature een introvert, toch doe ik mijn best om regelmatig uit mijn schelp te kruipen en een beetje de extravert uit te hangen.
• Ik ben blij met het feit dat ik van aanpakken weet, dat ik genoeg lef heb om voor mezelf te zeggen: “Dat werkt niet, dat moet anders en ik ga dat nu aanpakken,”.
• Ik ben trots op het feit dat ik mijn hart volg en dat het me vaak niet kan schelen wat anderen denken over mijn manier van doen en van zijn. Ik ben ik. Punt.
• En dan is er nog mijn nieuwsgierigheid. Sommige mensen zouden dat als een negatief puntje zien, ik vind dat net positief, want mijn nieuwsgierigheid gaat vaak over in leergierigheid. Die twee liggen dicht bij elkaar. Door die eigenschap heb ik mezelf héél wat dingen geleerd.

Eigenlijk ben ik wel een beetje fier op wie ik geworden ben en de weg die ik heb gekozen om te bewandelen. Had mij tien jaar geleden gezegd dat ik grote dromen zou waarmaken, een droomjob zou vinden, een zalige lief zou hebben en afgezien van de dipjes hier en daar, vrij stevig in mijn schoenen sta, dan zou mijn zestienjarige ik u waarschijnlijk hebben uitgelachen. Niet in uw gezicht natuurlijk, want daarvoor was mijn zestienjarige-ik vééls te verlegen voor, maar ze zou u wel hebben uitgelachen… in haar dagboek of zo. 😛

0

Zelfscensuur is iets wat ik heel lang geleden heb geleerd. Het is nodig als je wil bloggen en tegelijk andere mensen niet wil kwetsen of een verkeerde indruk geven van een bepaalde situatie. Hoewel jullie het niet weten, heb ik regeltjes voor mezelf opgesteld. Ik blog niet over mijn werk, ik blog niet over mijn familie en vrienden, ik blog niet over de donkere wolken die soms in mijn hoofd hangen, over mijn onzekerheden en rare hersenkronkels. Nee. Dit is een heppie blog, gevuld met grappige berichtjes van een energetische meid met kleurrijke foto’s om het geheel op te leuken. Zagen en klagen dat laat ik normaalgezien aan andere bloggers over. Maar voor die ene keer leg ik de zelfopgelegde censuurregeltjes naast me neer.

Ik vertel jullie bijvoorbeeld nooit over mijn drastische energietekort en hoe slechtgezind dat me vaak maakt omdat ik daardoor niet kan doen wat ik wil doen. Deze week was één van de ergste weken sinds lange tijd. De wallen zagen nog nooit zo paars en zoals jullie intussen weten, heb ik geen magisch middeltje uit een tubeke om die te camoufleren. Ik was moe. Uitgeput. Kapot. En ik kon het niet verbergen.

Maandagochtend had ik al moeite met op te staan en het weekend kon er niet snel genoeg zijn. Ik zag ergens zelfs een beetje op tegen die wijvenweek, want nee, ik had niet genoeg berichtjes kunnen voorbereiden, want nee, ik vond de licht-sarcastische ondertoon die bij wijvenweek-berichtjes hoort niet en ja, de thema’s waren toch wel een beetje… ingewikkeld.

Ik heb me door deze week gesleurd. Donderdag ging het even beter, dat merkte ik meteen op het werk toen ik in een recordtijd een design maakte waar ik zélf ontzettend tevreden over was, want ja, het werk dat ik lever is vaak een indicator van hoe ik me voel. Als ik zo ontzettend moe ben, dan lukt het gewoon niet om creatief uit de hoek te komen. Beetje ambetant als je een creatieve job hebt, natuurlijk.

Vandaag heb ik de uren en de minuten afgeteld tot het eindelijk weekend was. Eindelijk. Het Vriendje is twee dagen weg, wat wil zeggen dat ik twee dagen kan doen en kan laten wat ik zelf wil. Je zou dan misschien denken dat ik gezellig met vriendinnen heb afgesproken, maar nee, hoor. Ik zit in mijn bed, laptopje erbij en schrijf een blog. Ik vermoed dat ik nog een uurtje ga lezen en dan om half tien ga slapen. Omdat ik zo moe ben. Volledig uitgeput. Doodop. Kapot. ‘t Is dat of de rest van het weekend niets kunnen doen. En als ik dit weekend niets kan doen, dan verschijnt er hier volgende week niets boeiends op deze blog en dat kan ik jullie nu toch ook niet aandoen hé, mijn lieve lezertjes? 🙂

0