Eén van de redenen waarom ik de laatste tijd wat beter voor mijn lijf aan het zorgen ben, is ongetwijfeld omdat ik over een paar jaar veertig word. En vraag me niet exact waarom, maar dat doet me beseffen dat dit leven niet eeuwig gaat duren. Ja, blijkbaar moet ik dus bijna veertig worden om mijn eigen vergankelijkheid onder ogen te komen.

Veertig is zeker niet het einde. Nope. Helemaal niet. Ik hoop dat het eerder de helft is en dat ik dan nog een hele mooie tweede helft tegemoet mag gaan. Of misschien zelfs nog wat langer. Wie weet.

En uiteraard zou ik niet ik zijn moest ik geen lijstje maken met dingen die ik nog wil doen voor ik die nieuwe voordeur krijg. Uiteraard. Op mijn 37ste verjaardag op vakantie in het bloedhete Frankrijk, pende ik een 40 before 40 neer in mijn notitieboekje. Ik heb lang getwijfeld om de volledige lijst hier te delen, maar er staan een aantal zaken op die persoonlijk zijn en die het hele internet niet moet weten. Zo eenvoudig is het.

Dus hieronder de puntjes die ik wel wereldwijd wil delen. Puntjes in het vet zijn work in progress of heb ik al kunnen schrappen.

1. Naar Disneyland gaan: meteen een geweldig puntje één, kwestie van de prioriteiten juist te stellen 😁)
2. Een quilt maken en niet ééntje uit gewoon vierkantjes.
3. Een kinderboek schrijven, illustreren en publiceren. Dat puntje staat ook al lang genoeg op de life list.
4. Een fictieschrijfsel delen met de wereld. Hoe? Wat? Waar? Ik weet het niet.
5. Bladerdeeg maken. Een puntje dat ik mee heb overgenomen in mijn doelstellingen voor dit jaar.
6. Melocakes maken. Nog zo’n puntje dat ik heb overgenomen in mijn doelstellingen voor dit jaar.
7. Op een Polaroid avontuur gaan. Een daguitstap maken en enkel foto’s maken met mijn Polaroidcamera.
8. Een rok op maat maken.
9. Een bloes op maat maken.
10. Een jurk op maat maken.
11. Zelf lingerie maken. Als we dan toch bezig zijn.
12. 100 boeken lezen. Ik zou eens moeten tellen hoeveel ik er nu al heb gelezen. Blijkbaar las ik sinds mijn 37ste verjaardag al twintig boeken. Dus we hebben er al 1/5de opzitten. Hoera!
13. 100 films kijken. Niet dat ik dat al ergens aan het bijhouden ben of zo, maar ik kijk gemiddeld één film per week, dus dat moet wel lukken.
14. Een fitness routine vinden die bij me past. Daar ben ik dus volop mee bezig. Go team!
15. Een skincare routine vinden. Als die stomme prikkertjes lukken, dan lukt het misschien ook wel om iedere avond een zalfke op mijn gezicht te smeren. En anders accepteer ik de rimpels wel.
16. Een rugzak naaien.
17. Een weekendje weg met Het Vriendje zonder zoonlief.
18. Een weekendje weg met de zus. Dag zus! *zwaai*
19. Bloed doneren. Volgens mij staat dit ook op mijn life list.
20. Een paar maanden niet werken om op adem te komen en tijd te maken voor creativiteit. Een puntje dat de laatste tijd behoorlijk bovenaan de lijst staat.
21. Verblijven in een tiny house. Tiny house obsession, still going strong.
22. Een tattoo laten zetten. Check.
23. Een keer iets zots doen met mijn haar. Dertig centimeter er af laten knippen, telt dat als iets zots doen? Ja hé? Check.
24. Onze slaapkamer herinrichten.
25. De slaapkamer van zoonlief herinrichten. Veel herinricht werk op deze lijst.
26. Mijn bureau een make over geven. Nog ééntje dat mijn lijstje voor dit jaar heeft gehaald.
27. Beginnen beleggen: ik heb zo het gevoel dat dat iets is wat je moet doen eens je een bepaalde leeftijd hebt. Iets met financiële zekerheid en de toekomst en zo.
28. Een kaartspel ontwerpen bv. een kwartet of een memory.
29. Terug wat meer tekenen & illustreren omdat het leuk is.
30. Project Brooddoos terug oppikken.
31. De zolder verbouwen en dat verbouwproject zonder al te veel kleerscheuren door komen. U mag gerust een kaarske branden.
32. Inbouwkasten voorzien in de woonkamer of toch iets meer opslagruimte voorzien in de woonkamer. Dat is zelfs al een check! Ha!
33. Alleen op reis gaan naar het buitenland. Dat moet zeker niet ver zijn: nog eens naar Amsterdam of Londen of zo.
34. Iets memorabel doen voor mijn veertigste verjaardag. Die valt toevallig op een zaterdag. Ideaal om een leuk feestje te organiseren of zo.

In juli dit jaar word ik 38, dus dat geeft me nu nog twee jaar en een klets om dit lijstje verder af te werken. En zoals altijd is deze lijst geen moetje, maar een leidraad voor de komende jaren.

Sowieso to be continued.

Een paar weken geleden was het buitenspeeldag en de gemeente waar we wonen had daarvoor een heus buitenspeelfestival georganiseerd. Zo ééntje met springkastelen, klimmuren en tal van andere activiteiten. Het was mooi weer en het was druk.

Nu is Het Meneertje zo iemand die het niet heeft op drukte. Dat heeft hij van geen vreemden. Uiteraard wil hij wel even op zo’n springkasteel, want springkastelen zijn nu eenmaal de max, maar na een tijdje zie je hem altijd op zoek gaan naar een rustpuntje. Een activiteit die wat rustiger is of gewoon even aan de kant zitten en observeren. Zo was het ook op die buitenspeeldag.

Hij had even genoeg van de drukte en terwijl we door de rest van het “festival” liepen, kwamen we uit bij een blauwe party tent. Een meneer vertelde ons over Kapitein Plakbaard die zijn schat ergens aan de vijver waar we bij stonden, had verstopt. Of we die schat wilden zoeken? Dat zag zoonlief wel zitten. Dus kregen we een schatkaart, een plattegrond van het park, met daarop een aantal kruisjes. Bij ieder kruisje moesten we een opdracht uitvoeren. Eens wie die allemaal tot een goed einde hadden gebracht, moesten we terug naar de blauwe party tent en kreeg hij een verrassing.

Wat bleek, Het Meneertje was dolenthousiast over de schattenjacht. We hadden goed gezelschap, hij kreeg een rommeltje en een lekstok op het einde en meer was er niet nodig. Terwijl we die schattenjacht aan het doen waren, bedacht ik me dat het niet zo heel veel anders was dan geocaching. Geocaching is wanneer je op zoek gaat naar geocaches. Je krijgt ofwel de gps coördinaten door ofwel ga je aan de slag met de app om de locatie van zo’n cache te vinden. Eens je bij de locatie bent, moet je ergens een buisje of een kistje vinden. Meestal zit er in zo’n buisje of kistje een piepklein notitieboekje waarin je je naam kan achterlaten en de datum waarop je de cache hebt gevonden.

Dit weekend deden we dan voor het eerst een kleine geocaching hier in de buurt. Het was een korte wandeling en we vonden de cache vrij snel, maar we waren er even uit. Soms is dat gewoon even nodig.

Toen het gisteren prachtig weer bleek te zijn, vroeg ik aan Het Meneertje: “Zullen we straks die geocache aan het station zoeken?” was zijn reactie niet gemopper en gezeur. Nope. Zijn reactie was: “Dat mag”. Het Meneertje gaf zijn toestemming. Aangezien hij het hele verlengde weekend een serieuze moppersmurf was geweest, kan je die “dat mag” beschouwen als een dolenthousiaste “Ja, mama! Ik wil niets liever! Let’s go!”.

En zo vertrokken we. We vonden de cache aan het station vrij snel, maar er bleken nog veel meer caches verstopt te zijn aan de fietsostrade die Brussel met Leuven verbindt. Dus wandelden we verder, langs die fietsostrade en vonden nog een cache en nog een cache en nog één. Op een bepaald moment zei ik dat we nu écht wel moesten terugkeren, want we hadden al een serieus eind gestapt. Ongetwijfeld zou _iemand_ laten weten dat hij bijzonder moe was op de terugweg. Ahum. Dus we zochten nog één laatste cache, wat dan de moeilijkste van de dag bleek te zijn en gingen terug naar huis.

Onderweg speelden we het spelletje: als we een bank tegenkomen, dan rusten we even. Traag, maar gestaag zijn we zo terug thuis geraakt (met het nodige gezeur en gemopper). Ik had even schrik dat Het Meneertje nu niet meer zou willen geocachen, want uuuugh… zoveel wandelen, maar nee hoor. Nope. Integendeel. Hij vroeg al of we dit weekend nog ééntje kunnen doen.

Niets zo leuk als een echte schattenjacht. Voorlopig hebben we alleen geocaches gedaan waarbij je je naam in een miniboekje moest opschrijven, maar ik ga op zoek naar een multicache waarbij er op het einde een schatkist is vol rommeltjes waar Het Meneertje er dan ééntje uit mag kiezen. Als iemand zo’n multicache voor kinderen kent, let me know. Het Meneertje en ikzelf danken u.

Ik moet eerlijk toegeven dat het bij mij nu ook kriebelt om zelf zo’n geocache in elkaar te steken. Het plaatselijke bos ziet er nog bijzonder maagdelijk uit op de kaart in de app. Dus wie weet, wie weet.

Een paar weken geleden stond ik te praten met een andere mama aan een buitenschoolse activiteit van zoonlief. Ze vertelde over de drukke agenda die ze heeft door de hobby’s van haar kinderen en dat ze zo blij was dat ze een nieuwe poetshulp had gevonden.

Deze tekst verstuurde ik afgelopen vrijdag naar mijn mailinglijst. Die is was meer gericht op ondernemers, vandaar de verwijzing naar de ondernemerswereld. Maar ik vond dit schrijfsel goed genoeg om hier ook te delen en ik kus nog steeds mijn pollekes voor de poetshulp. De dubbele oorontsteking is intussen bijna weg dankzij een antibioticakuur. Oef.

“Dat staat ook al lang op mijn lijstje, zo’n poetshulp” zei ik. Volgens mij ben ik al zeker vier, vijf jaar tegen Het Vriendje aan het zeggen dat ik graag een poetshulp zou willen, want bekentenis van de dag: ik ben geen poetswonder. Alles behalve zelfs. Ahum. Mijn talenten liggen ergens anders en met een gezin, een zaak, redelijk drukke weekends en af en toe ook eens willen rusten, is het niet altijd evident om aan de grondige poetsbeurten toe te komen. De ene moment lukt het dus wat beter om het huishouden onder controle te houden dan de andere.

De mama waarmee ik aan het praten was, liet meteen weten dat haar poetshulp vanaf april nieuwe opdrachten zocht. Dat moest ze geen twee keer zeggen. De volgende werkdag stond ik bij het plaatselijke huishoudhulpkantoor waar de poetshulp in kwestie bij was aan gesloten en liet daar weten dat ik haar diensten wel kon gebruiken.

Afgelopen dinsdag kwam ze voor de eerste keer. In vier uur tijd poetste ze het hele huis, van boven tot onder. Stof dat al maanden aan het verzamelen was, werd eindelijk weggeveegd. Kranen fonkelden. De vloer was zo proper dat je er waarschijnlijk van kon eten. Vensterbanken die nét niet bedolven waren onder dorre blaadjes van kamerplanten, werden weer zichtbaar (ok, misschien lichtjes overdreven).

“Ik wist zelfs niet dat die parket kon blinken” was de uitspraak van  Het Vriendje.

Was het omdat ik volop aan het pms’en was, omdat ik stikkapot ben door te vechten tegen een dubbele oorontsteking of gewoon omdat ik een last van mijn schouders voelde vallen? Ik weet het niet, maar ik heb in ieder geval een stevig potje gejankt bij het zien van mijn propere huis.

Als je al een tijdje het online ondernemersveld volgt, dan zal je ongetwijfeld al een keertje op een coach of een guru gestoten zijn die het heeft over vrijheid. Blijkbaar is dat dé reden bij uitstek om aan het ondernemerschap te beginnen, omdat je meer vrijheid wil. Ik weet niet of dat bij jou zo is, maar bij mij is dat nooit de hoofdreden geweest. Ik wil gewoon mooie, converterende websites maken die andere mensen helpen om hun doelen te bereiken. En soms wil ik gewoon mooie dingen maken. Punt.

Maar ik ben ook altijd op zoek naar rust in deze ietwat onrustige wereld. Rust en vrijheid zijn niet zo heel anders. De term “financiële vrijheid” betekent uiteindelijk niet zoveel meer dan gemoedsrust vinden in je financiën. Toch? Of “de vrijheid hebben je eigen tijdsindeling te kunnen maken” is vrijwel synoniem aan “het wat rustiger aan kunnen doen wanneer jij het nodig acht”.

Voor de één betekent het dat je kan werken op verre, exotische locaties. Voor de ander betekent het dat je iedere middag aan de schoolpoort kan staan om je kroost op te pikken. Voor iemand anders betekent die vrijheid misschien dat je maar vier uur per week moet werken. Nog anderen vinden een heel team getalenteerde medewerkers hebben dan weer het summum van vrijheid.

En voor iemand anders kan het dan weer betekenen dat je na jaren en jaren en jaren ein-de-lijk een huishoudhulp kan inschakelen. Ein-de-lijk. Huishoudelijke vrijheid. Huishoudelijke rust. Hoe je het ook wil noemen, ik kus mijn twee pollekes.

Nu nog van die dubbele oorontsteking af geraken en ik ben de gelukkigste mens ter wereld.