Tijdens mijn laatste bezoek aan de tandarts in oktober kreeg ik te horen dat mijn tandvlees nogal ontstoken was. Gaatjes heb ik doorgaans niet, maar ik heb al meerdere keren te horen gekregen dat mijn tandvlees makkelijk ontsteekt. Dus dat moest even opgevolgd worden.

Ik werd naar huis gestuurd met het advies om met van die prikkertjes tussen mijn tanden te steken. We maakten een nieuwe afspraak voor de eerste maandag na de Paasvakantie: 18 april. En waarschijnlijk is het voor veel mensen makkelijk: een arts geeft je een advies en je doet dat. Zo simpel is het. Toch? Voor mij is dat niet het geval. Alles wat met pillen slikken of zalfkes smeren te maken heeft, dat is een probleem. Vooral als ik het gedurende een langere tijd moet doen. Ik hou dat doorgaans een week vol en daarna vergeet ik het. Ik mag nog zoveel alarmen en reminders zetten, een nieuwe gewoonte toevoegen aan mijn routine en die dan nog eens lange tijd volhouden, is niet makkelijk.

Dus er werden een aantal pogingen ondernomen om met die prikkertjes aan de slag te gaan, maar na een week vergat ik het weer. Nochtans zag ik Het Vriendje iedere avond diezelfde prikkertjes gebruiken. Het was een duidelijke reminder en toch… Toch.

Het was pas tijdens mijn verblijf in Oostende dat ik ein-de-lijk de klik maakte. Het zit zo, als ik op vakantie ga, neem ik mijn elektrische tandenborstel niet mee. Dan kies ik voor een gewone tandenborstel omdat die minder plaats inneemt. Ik probeer zo licht mogelijk te reizen, vooral als ik alleen op pad ga en dan het openbaar vervoer neem. Maar die gewone tandenborstel die ik mee had, triggerde mijn tandvlees, waardoor ik iedere keer ik mijn tanden poetste een flinke hoeveelheid bloed uitspuwde. Jikes.

Eens thuis begon ik braafjes zo goed als iedere avond die prikkertjes te gebruiken. Zo goed als, want af en toe waren er nog momenten dat ik het gewoon vergat. Kijk. Perfect zal ik nooit zijn, vrees ik. Maar ik merkte al snel dat het bloeden stopte en wist dat ik goed bezig was.

En dat bleek inderdaad het geval te zijn. Ik kreeg gisteren een schouderklopje van de tandarts.

“Zo zie je maar, hard work pays off,” zei ze terwijl ik daar met mijn mond open lag. Had ik gekund, ik had gelachen, maar gezien de situatie was dat nogal moeilijk. Het klinkt zo cliché, die uitspraak, maar soms zijn er van die momenten dat je die clichés even moet horen om te beseffen dat het écht zo is. Ja, hard work pays off. Dat is zo bij tandvleesontstekingen, maar ook bij zoveel andere dingen.

Het was de ideale moment om dat cliché nog eens te horen voor mij en mij een extra duwtje in de rug te geven. Niet alleen om verder aan de slag te gaan met die prikkertjes, maar met zoveel andere dingen. Dus lang leve mijn tandarts en haar clichés. Het is een toffe.

Ik had nooit verwacht dat ik ooit een fitness zou binnen stappen. Wat zou ik met mijn maatje meer en de nodige rondingen daar in godsnaam gaan doen tussen al die afgetrainde lichamen en rollende spierballen? Iedereen zou waarschijnlijk naar mij staren omdat ik de vreemde eend in de bijt was.

Ik had al langer interesse in krachttraining en het lijf had nood aan beweging in het algemeen na bijna drie jaar thuis te hebben gezeten op mijn derrière. Thuis een work out routine opstarten, bleek een grotere uitdaging dan verwacht, want thuis heeft al te veel functies. Niet alleen is het mijn thuis, het is ook mijn werkplek. Er ook nog een keer een sportplek van maken, was te veel van het goeie. Dat kreeg ik er niet bij, noch fysiek, noch mentaal.

En ik vond ook niet echt mijn ding. Mijn doel was om iedere dag minstens tien minuten extra te bewegen bovenop het wandelen dat ik sowieso al deed. Ik probeerde yoga, pilates en verschillende random work out video’s op YouTube. Niets bleef plakken, buiten die overtollige kilo’s dan.

Het Vriendje ging al langer naar de plaatselijke fitness en ik had de afgelopen jaren al een paar keer hun website bezocht om zelf een eerste afspraak te boeken. Ik geef eerlijk toe dat ik een aantal keer heb moeten lachen met die website. Op de homepagina staat er bovenaan een foto van een zeer gespierde, zwetende dame, maar als je dan verder klikt naar de fotogalerij zie je vooral foto’s van kranige oudjes op de loopband of de crosstrainer. Dat contrast vond ik geweldig.

Die foto’s lieten ook uitschijnen dat iedereen welkom is in de fitness in kwestie, ongeacht de leeftijd, het conditieniveau en het al dan niet aanwezig zijn van rollende spierballen. Uiteindelijk maakte ik een afspraak voor een gratis proefbeurt op 21 maart. Er zijn genoeg mensen die hun fitnessavontuur starten op de eerste dag van het nieuwe jaar. Ik besloot de mijne te starten op de eerste dag van de lente.

Die dag trok ik mijn sportkleren aan en stond ik vijf minuten later bij de plaatselijke fitness, waar ik hartelijk werd onthaald door de uitbater. De man stelde een paar vragen, waarschijnlijk om even te achterhalen hoe het zat met mijn conditie. Ik liet hem weten dat ik momenteel de conditie van een tachtig-jarige had. “Dan toch niet een van die die hier komen,” lachte hij. Ik moest meteen terug aan de foto’s denken op de website en schoot net niet in een schaterlach.

Hij liet me opwarmen op een crosstrainer, wat vlotter ging dan verwacht. Daarna mocht ik een eerste oefening doen. Een oefening om mijn rugspieren te trainen. Ik leunde voorover over een soort van bankje en moest rechtop komen. Kont in de lucht, naar de zaal toe, maar ik had de stap gezet om naar hier te komen dus deed ik wat er gevraagd werd. En ik voelde de spieren in mijn rug werken. Pfoeh.

Het was pas na de derde rep dat ik voor me keek in de spiegel. Niet alleen zag ik mijn knalrode kop, maar achter mij, op een ander toestel, zat een papa van een kindje uit het klasje van zoonlief. Yup. Die had al die tijd recht op mijn kont gekeken. Top. Top. Helemaal top.

Dat hadden we dan ook weeral gehad. Erger kon het niet worden. Bye bye gène.

Tijdens de oefeningen kwamen er regelmatig nieuwe gezichten binnen en die kwamen iedere keer de uitbater begroeten. Hij deed hier en daar een kort praatje met iemand. Dan kon ik even rondom mij kijken. Ja, veel van de sporters waren mannen, maar op de hometrainer, zat een oudere dame die met ieder van hen een praatje deed. Ze leken elkaar allemaal te kennen en het maakte niet uit of je er enkel was voor cardio of voor de betere krachttraining, iedereen leek vriendelijk te zijn.

Zelfs ik werd een aantal keer begroet terwijl ik mij daar probeerde te focussen op een spiergroep die ik al zeker drie jaar niet meer zo intensief had gebruikt.

Dus deed ik de rest van de oefeningen en de afkoeling op de loopband, nam een abonnement voor drie maanden en sindsdien ben ik op regelmatige basis naar de fitness geweest. Na de eerste keer was ik bijzonder stijf, daarna heb ik er niets meer van gemerkt. Mijn conditie gaat er met rasse schreden op vooruit. Ik vermoed dat ik er nu ééntje heb van een actieve zestigplusser.

En een aantal momenten had ik de fitness zelfs helemaal voor mij alleen. Kont in de lucht zonder gène. Hoppa!

Ik geniet er van, zo blijkt. Ik geniet van mijn sportkleren aan te trekken, naar de fitness te wandelen, de juiste podcast te kiezen, mijn spieren op te warmen op die crosstrainer en mijn lichaam aan het werk te zetten. Ik vind het heerlijk om in mijn lichaam te gaan en te voelen welke spieren ik aan het gebruiken ben, of ik een oefening juist aan het doen ben. Het is eens iets anders dan heel de tijd in je hoofd te zitten.

Dus ja, ik had nooit verwacht dat ik een fitness zou binnen stappen en ik had al helemaal niet verwacht dat ik het ook nog eens leuk zou vinden. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, zo blijkt.