Tijdens één van mijn bezoeken aan de digitale bib viel mijn oog op Flessenpost uit Reykjavik van Laura Broekhuysen. Ik had er nog nooit van gehoord, maar de korte inhoud sprak me wel aan. Het boek ging over taal en identiteit, over iemand die in IJsland woonde, over je kinderen opvoeden in een taal die je niet kent,…
Voor zij die het niet weten: in een zeer ver verleden heb ik een jaar in IJsland gewoond als uitwisselingsstudent. En hoewel ik er maar één jaar heb gewoond, waren zoveel van de zaken die Laura Broekhuysen aanhaalde zo herkenbaar. Zij verhuisde vanuit Nederland naar IJsland waar ze nu woont met haar gezin. Ze hebben een huis aan een baai, maar in dit boek pendelen ze tussen dat huis en een studio in Reykjavik. Een heel andere situatie dan de mijne, dat wel, maar ik wist perfect wat ze bedoelde in verschillende van haar schrijfsels. Ik heb met momenten gelachen om de herkenbaarheid en ik heb zoveel flashbacks gehad naar situaties van bijna twintig jaar geleden (serieus, twintig jaar?! Hoe dan?!).
Taal is iets geks. Taal zorgt ervoor dat je je gedachten kan overmaken aan anderen en als je dan opeens in een land terecht komt waarvan je de taal niet helemaal machtig bent, dan neemt dat heel wat van je eigenheid weg. Ik denk dat veel mensen dat niet snappen tot ze zelf ergens “buitenlander” zijn en niet gewoon “toerist” die na twee weken terugkeert naar z’n land van afkomst. En dat gevoel van onrust dat dat met zich meebrengt, je niet kunnen uitdrukken zoals je zou willen, dat weet Broekhuysen heel goed te vatten.
Het is zo’n boek dat je op je gemak moet lezen. Er waren avonden dat ik een hoofdstuk las en er waren avonden dat ik een ander boek las. Het is zo’n boek dat je makkelijk even opzij kan leggen om er dan een paar avonden later opnieuw in te beginnen. Het bestaat uit heel wat korte hoofdstukken die je kan vergelijken met essays of blogberichten. De auteur zoemt in op één dagdagelijkse situatie in ieder hoofdstuk. Op een hele beeldende manier vertelt ze over die dagdagelijkse situatie en hoe zij zich er bij voelt als vreemde eend in de bijt, daar in het hoge Noorden en hoe taal daar een rol in speelt. Ik kan me inbeelden dat het voor iemand als haar, die speelt met haar eigen taal en die schrijft met de mooiste beeldende zinnen, niet makkelijk kan zijn om je woordenschat plots beperkt te zien worden in die nieuwe taal.
Dus ja, ik heb genoten van dit boek. Intussen zag ik dat de digitale bibliotheek haar andere boek, Winter-IJsland, ook heeft, dus daar zet ik binnenkort ook eens mijn tanden in.
