The People on Platform 5

The People on Platform 5Een nieuw boek kiezen is niet altijd even makkelijk, want er is zoveel keuze! Soms kan ik mezelf helemaal verliezen in het proces en soms verschijnt mijn volgende boek willekeurig op mijn pad. Meestal zijn het boeken die gewoon op mijn pad verschijnen, die ik het meest weet te appreciëren. Waarschijnlijk omdat mijn verwachtingen niet te hoog liggen omdat ik me op voorhand al zo heb verdiept in recensies en aanverwanten.

Toen Legends & Lattes bijna uit was, zag ik een stukje over The People on Platform 5 passeren op de blog van Koen. Ik las de korte inhoud op Goodreads, vond vervolgens het boek terug in de ebib en begon er meteen aan.

Iedere dag reist Iona met de trein naar haar werk en iedere dag ziet ze op die trein dezelfde medereizigers. Uiteraard heeft ze de nodige bijnamen voor hen en heeft ze verhalen verzonnen over hun levens. Op een dag stikt één van haar medereizigers in een druif en schiet Iona in actie. Het is het startschot voor een hoop mooie vriendschappen tussen heel wat medereizigers.

Ik heb zelf in een ver verleden dagelijks de trein genomen en het is inderdaad zo dat je iedere keer dezelfde mensen ziet. Volgens mij is het dan ook heel normaal dat je hele verhalen rond hun levens verzint en hen bijnamen geeft. Dat deed ik in ieder geval ook. Het was grappig om te zien dat iemand verder gebouwd heeft op iets wat heel wat pendelaars vermoedelijk doen en er een boek heeft rond geschreven.

Het was heerlijk om te zien hoe de personages van alle leeftijden en alle soorten achtergronden naar elkaar toegroeien en een mooie vriendschap vormen. Centraal in de vriendschapgroep staat de kleurrijke Iona die iedereen helpt met hun problemen. Alleen wordt het boek niet enkel vanuit haar perspectief verteld. Ieder hoofdstuk komt een ander personage aan bod en het wisselt af.

Dan is het een keer Sanjay, de verpleegkundige die paniekaanvallen krijgt. De andere keer is het Piers, de financiële adviseur die zijn job kwijt raakte, maar toch nog iedere dag zijn maatpak aantrekt en doet alsof hij naar kantoor gaat. Nog een andere keer is het Emmie. Of Martha. Het is niet makkelijk om een verhaal te vertellen aan de hand van meerdere perspectieven, maar net omdat de treinreizen en Iona het centraal punt zijn, was er altijd een rode draad.

Stiekem had ik ook graag een hoofdstuk vanuit het perspectief van Lulu, de hond van Iona, gelezen, want dat was ongetwijfeld hilarisch geweest. Maar kijk… Je kan niet alles hebben in het leven.

Het boek had alles wat ik nodig had (buiten dan misschien dat hoofdstuk van Lulu): kleurrijke personages, meerdere vertelperspectieven, een flinke dosis humor, een tikkeltje romantiek,… En treinen. Laten we de treinen vooral niet vergeten. Het is een perfect feelgood boek dat je kan lezen terwijl je zelf pendelt naar je werk, maar waar je evengoed van kan genieten in de zetel, onder een dekentje.

Ik heb alvast Clare Pooley’s nieuwste boek “How to Age Disgracefully” op mijn te lezen lijstje gezet, want dat leek in dezelfde lijn te liggen als dit en ja, ik wist dit wel te appreciëren.

Ik vond het boek in de ebib (het werd intussen terug ingeleverd, hint hint), maar je kan het ook online kopen. In het Engels heeft het twee verschillende titels, lekker verwarrend, maar het gaat om hetzelfde boek. Je hebt The People of Platform 5 (deze staat op de ebib) en Iona Iverson’s Rules for Commuting. Er is ook een nederlandstalige vertaling van het boek De reizigers op platform 5.

0
Ode aan het shortje

Ode aan het shortje

Vorig jaar toen de eerste warme dagen werden aangekondigd, besloot ik toch maar een shortje te kopen voor in de fitness. De plaatselijke fitness is namelijk niet voorzien van een airco. Er zijn enkele ventilators, maar dan nog is het nóg meer zweten en puffen dan anders als het wat warmer wordt.

Ik paste verschillende sportshortjes en aanverwanten om uiteindelijk te kiezen voor de biker short van de H&M. I know, fast fashion en al, maar het zat nu eenmaal het beste en ik zie mezelf niet meteen dit soort kledingstuk naaien.

De eerste keren dat ik het aandeed, voelde ik me nogal ongemakkelijk. Ik heb niet de mooiste benen. Ze zijn niet rank en slank of sterk afgelijnd. Laat staan dat ze lang zijn. Ze zijn kort en stevig. En wit. Oh zo wit. Doorgaans maak ik me er niet al te veel zorgen om, maar als je je zoontje moet afzetten in zo’n kort shortje omdat je daarna rechtstreeks doorgaat naar de fitness… Sja. Dan sta je toch even stil bij die twee bijzonder witte melkflessen die ik mijn benen noemen.

Maar het shortje en ik, wij begonnen steeds betere en betere vrienden te worden. Ik merkte al snel dat de legging die ik anders droeg ervoor zorgde dat ik oververhitte in de fitness (hallo, mijn naam is Kathleen en ik oververhit nogal snel). Nu de warmte makkelijk weg kon langs mijn benen, lukte het mij precies beter om te sporten. Ha! En het shortje was ook bijzonder fijn om tijdens lange wandelingen onder een kleedje of een rokje te dragen.

Deze zomer werd het shortje opnieuw boven gehaald. Er waren iets minder warme dagen dan vorig jaar, maar toch droeg ik het zoveel meer. Vaak trok ik het aan om een avondwandeling te maken en ook tijdens mijn langere wandelingen zoals de treinstapper van vorige week, droeg ik iedere keer opnieuw dat ene shortje. Of het tweede paar dat ik intussen kocht. Exact hetzelfde shortje. En ja, op mijn bovenbenen is een duidelijk zichtbare, bruinere lijn tot waar het shortje komt. Zo vaak werd het intussen buiten gedragen. Mijn benen zijn dan toch niet meer die extreem witte melkflessen die ze vorig jaar waren. Hoppa!

Af en toe krijg ik wel een keer een vreemde blik als ik op wandel ben in mijn shortje. Het is misschien niet de beste wandelbroek volgens de gemiddelde wandelaar, maar het werkt voor mij. Ik vind het leuk om de wind, het natte gras en zelfs de modder tegen mijn benen te voelen. Ik vind het fijn om mijn benen hard te zien werken tijdens een squat of god weet welke andere beenoefening (ik ken de oefeningen, maar vraag me de namen niet). Ik vind het interessant om de vorm van mijn benen te zien veranderen doorheen de afgelopen maanden. Ze zijn nog altijd kort en stevig, maar ze beginnen duidelijk wat afgelijnder te worden door als het wandelen en door die oefeningen waarvan ik de namen niet weet.

Nu de koudere maanden er zitten aan te komen, ga ik weer wat vaker de legging dragen, zowel naar de fitness als tijdens andere wandelingen. Het shortje gaat wat vaker in de kast blijven liggen en stiekem, heel stiekem, ga ik het toch een beetje missen.

2
Gris

Gris

Als mensen het hebben over gamen, wordt er vaak gedacht dat het over intense first person shooters gaat of over complexe rpg’s gaat. Als je denkt aan gamen, dan denk je misschien niet aan poëzie, maar Gris kan ik niet anders omschrijven dan pure poëzie. Het is visueel één van de mooiste spellen die ik tot nu toe heb gespeeld, maar je kan het spel ook op je eigen manier interpreteren.

In Gris ben je een meisje dat haar weg baant door verschillende werelden en daarbij kleine lichtjes moet verzamelen. Je krijgt die lichtjes door puzzels op te lossen en door je een weg door labyrinten te banen. Bij ieder nieuw hoofdstuk komt er een nieuwe kleur bij. In het begin speel je in grijstinten (gris), daarna komt er rood, blauw, groen en geel bij. Gaandeweg leer je ook nieuwe skills: springen, een sprong waarbij je verandert in een blok zodat je bepaalde zaken kapot kan doen, dubbel springen,… Al die skills moet je inzetten om de puzzels op te lossen.

Het klinkt misschien als een standaard game, maar je merkt al snel dat er meer is. Overal zie je kapotte beelden van een vrouwenlichaam opduiken. Je moet met je meisje vechten tegen de wind, maar ook tegen een grote vogel en wegvluchten van een aal. Zelf interpreteerde ik het spel als het meisje dat zichzelf kwijt was of iets ergs had meegemaakt en zichzelf en haar eigen stem terug moest vinden. Met dat in het achterhoofd was ik het meisje aan het aanmoedigen (en daarbij ook mezelf) om haar weg terug naar zichzelf te vinden. En uiteraard ging ik daardoor helemaal op in het spel.

Gris is dan ook een heel emotioneel geladen spel. Het is echt ongelofelijk hoe dit spel je meesleept als speler. Heb ik tranen met tuiten geweend op het einde van dit spel? Zijt maar zeker. En dat was ongetwijfeld de eerste keer dat ik heb moeten huilen bij een game.

De visuele stijl én de muziek draagt serieus bij aan dat emotionele aspect. Ik raakte niet uitgekeken op de prachtige decors en maakte bijzonder veel screenshots terwijl ik aan het spelen was. Jawel. Ik heb niet meteen plannen met die screenshots (buiten ze gebruiken in dit artikel), maar ik vermoed dat ik er af en toe nog eens naar zal kijken. Gewoon. Omdat het kan.

Nadat ik het spel uit had, heb ik even opgezocht wat de onderliggende boodschap is van het spel. Aangezien de hoofdstukken genoemd zijn naar de vijf stadia van rouw, gaat het wel degelijk om rouw en verlies, maar het blijft nog altijd wat open voor interpretatie. Er zijn stemmen online die zeggen dat het verhaal gaat over een dochter die haar moeder verliest of een moeder die haar dochter verliest, omdat er een geheim einde is waarin het meisje met haar moeder te zien is. Maar uiteindelijk kan iedereen het invullen zoals hij het ziet.

Ik ben zelf niet zo’n ervaren gamer (double jumpen is soms al een uitdaging voor mij… ahum), maar het lukte me om het spel te spelen. Sowieso leidt het spel de weg en kan je dus intuïtief altijd vooruit gaan zelfs al wordt er nooit uitdrukkelijk instructies gegeven of dialoog gebruikt. De puzzels waren uitdagend genoeg en sommige heb ik meerdere keren moeten proberen voor ik ze tot een goed einde wist te brengen. Sommige zelfs meer dan tien keer. Misschien zelfs twintig keer. Vooral de puzzels die op tijd stond vond ik moeilijk.

En soms waren er puzzels die ik absoluut niet opgelost kreeg. Dan legde ik het spel even opzij om het een week later terug op te pikken en loste ik de puzzels in kwestie op in een paar minuten tijd. Ha! Typisch. Ik nam dan ook mijn tijd om dit spel uit te spelen en deed er iets meer dan vijf uur over.

Gris

Op zich zijn er geen echt vijanden in het spel waarmee je moet vechten, maar hier en daar neemt het verdriet wel een fysieke vorm aan. Van deze vorm ga je dan moeten vluchten of je moet een puzzel oplossen om het te verslaan. Eén keer kwam zo’n vorm op een eerder onverwacht moment waardoor ik een gilletje sloeg. Er kwam een luide “aaargh!” uit mij. Zei ik al dat ik te hard opging in dit spel? Mjah. Misschien maar goed dat ik geen first person shooters speel. Ik zou hier heel het kot bij elkaar gillen.

Maar dit spel is zo’n dikke aanrader. Visueel, de muziek, de onderliggende boodschap,… Het is prachtig. Ik snap dat gamen niet altijd de beste reputatie heeft, maar spellen zoals Gris zouden iedereen z’n mening kunnen veranderen. Het is echt een meesterwerk en een must om te spelen.

Gris is verkrijgbaar op heel wat verschillende platformen van Nintendo tot Steam, maar ook via bijvoorbeeld Google Play zodat je het op je smartphone of tablet kan spelen.

Binnenkort komt het nieuwe spel van de studio achter Gris uit en ik kijk er alvast naar uit. Neva ziet er alvast even knap uit als Gris, dus de verwachtingen zijn bijzonder hoog.

1