Gemaakt

De Zadie jumpsuit met libellen

Zadie jumpsuit met libellen

Oorspronkelijk was het idee om een prachtige jurk te naaien voor het trouwfeest van M. & Y. Zo ééntje met veel tierlantijntjes. Beetje in de stijl van Teuta Matoshi die de bekende strawberry dress maakte. Maar toen hoorde ik de voice of reason en die vroeg zich af of het niet beter was iets te maken wat ik daarna ook nog zou kunnen dragen.

Rond diezelfde tijd zag ik op de Instagram van Budgetstoffen een prachtige viscose met libellen passeren. Het gaf me de nodige art deco, Great Gatsby, boho vibes en laat het thema van het trouwfeest nu net boho chic zijn. Het was pas toen ik de viscose zag passeren, dat ik me het patroon voor de Zadie Jumpsuit van Paper Theory herinnerde. Dat patroon had ik al jaren geleden aangeschaft, maar ik had me er nog nooit aan gezet. Die stof in combinatie met dat patroon… Ja, dat leek me wel een match made in heaven.

Op één maart bestelde ik de stof. Enkele dagen later zat die hier in de bus. Het trouwfeest was 26 mei, dus ik wist dat ik nog tijd zat had. Je hebt mensen die dan al op hun gemak beginnen aan hun naaiproject om het zeker op tijd af te hebben. En dan heb je mensen die anderhalve week voor het feest in kwestie het patroon uitprinten en er dan maar eens aan beginnen. Drie keer raden in welke categorie ik val. Ahum. Kuch.

Gedurende anderhalve week nam ik iedere dag ‘s avonds een uurtje (en soms ook langer) de tijd om bezig te zijn aan dit project. De ene avond plakte ik het patroon en knipte de patroondelen uit, de volgende avond knipte ik de stof, nog een andere avond focuste ik mij op het bovenstuk,… Doordat ik in mijn hoofd een lijst had van alle taken die moesten gedaan worden, ging het vlotjes. Dat in combinatie met de MerPeople documentaire van Netflix op de achtergrond zorgde ervoor dat ik alles op tijd afgewerkt kreeg.

Wat ook ontzettend hielp, was dat er tal van sewalong video’s te vinden zijn van dit patroon op YouTube. Als ik even vast zat met een bepaalde stap, kon ik er één van die sewalongs bij nemen en gewoon kijken naar hoe de andere persoon het aanpakte. Voor iemand die zo visueel is ingesteld als mij, zijn zulke video’s een godsgeschenk.

Natuurlijk ging er hier en daar ook iets mis. Dat spreekt voor zich. Ik had geprobeerd mijn stof economisch te knippen, maar daardoor had ik één van de zakdelen verkeerd geknipt. Oeps. Ik heb een dik halfuur (als het al niet langer was) zitten kijken waarom de zak langs de ene kant wel juist uitkwam met de markeringen en de zak langs de andere kant niet. En de libellen vliegen een andere kant uit op één van de zakken. Jawel. Oeps. Details en al.

Oh ja, en ik knipte ook nog ergens een piepklein gaatje in de stof. Ergens ter hoogte van een been. In zo’n dunne viscose is dat niet ideaal, want een piepklein gaatje kan al snel een veel groter gat worden. Ik heb was vlieseline over het minigaatje gestreken om te voorkomen dat het groter zou worden en voorlopig ziet het er redelijk uit.

Ik besloot maat 16 en 18 af te printen, maar na wat research en nameten bleek dat het patroon ruim viel en besloot ik maat 16 te maken. Achteraf gezien had een maat 14 zelfs nog beter geweest. Niet dat de afgewerkte jumpsuit niet past, maar hij valt nogal ruim waardoor er een vreemde plooi ontstaat ter hoogte van mijn rechterbovenbeen/kruis. Dus de volgende keer dat ik deze jumpsuit maak, ga ik maat 14 uitproberen. Het voordeel van de maat 16 is wel dat de 7/8ste broek bij mij een volwaardige broek is. Ha!

En zijt maar zeker dat er een volgende keer komt, want wat een heerlijk kledingstuk! De viscose is heerlijk licht en soepel, waardoor je het gevoel hebt een pyjama te dragen. Of een zakdoek. Of zo. Het is luchtig en ideaal voor de warmere dagen, zo blijkt. De jumpsuit zelf is supercomfortabel en zit gewoon goed. Meer heb ik niet nodig in een kledingstuk. Het is dus grote liefde. Sinds ik het op 26 mei droeg voor het trouwfeest van M. en Y. is het al twee keer gewassen geweest en al vele dagen gedragen geweest. Ik zou eens in mijn stoffenvoorraad moeten duiken om te zien of ik ergens nog een geschikt stuk stof heb om nog een Zadie te maken, want dit smaakt naar meer.

En ooit, ooit maak ik zo’n zotte jurk met veel tierlantijntjes, een echte prinsessenjurk, gewoon voor mezelf. Geen idee waar of wanneer ik die zal dragen, maar het kriebelt gewoon te hard om zoiets in elkaar te steken. Aangezien deze jumpsuit naaien me redelijk goed af ging, kriebelt het om terug wat vaker te naaien voor mezelf. Dus wie weet komt die prinsessenjurk er ooit wel. Ooit.

Hierbij mag ik dan puntje twee van de 10 van 2023 schrappen. Dat puntje was: “Een jurk naaien voor het trouwfeest van een vriendin eind mei.” en ja, het oorspronkelijke plan was dus om een jurk te naaien, maar plannen zijn er om lichtjes te wijzigen. Jumpsuit. Jurk. Bijna hetzelfde, toch?

Gebeurd

40 before 40

40 Before 40

Eén van de redenen waarom ik de laatste tijd wat beter voor mijn lijf aan het zorgen ben, is ongetwijfeld omdat ik over een paar jaar veertig word. En vraag me niet exact waarom, maar dat doet me beseffen dat dit leven niet eeuwig gaat duren. Ja, blijkbaar moet ik dus bijna veertig worden om mijn eigen vergankelijkheid onder ogen te komen.

Veertig is zeker niet het einde. Nope. Helemaal niet. Ik hoop dat het eerder de helft is en dat ik dan nog een hele mooie tweede helft tegemoet mag gaan. Of misschien zelfs nog wat langer. Wie weet.

En uiteraard zou ik niet ik zijn moest ik geen lijstje maken met dingen die ik nog wil doen voor ik die nieuwe voordeur krijg. Uiteraard. Op mijn 37ste verjaardag op vakantie in het bloedhete Frankrijk, pende ik een 40 before 40 neer in mijn notitieboekje. Ik heb lang getwijfeld om de volledige lijst hier te delen, maar er staan een aantal zaken op die persoonlijk zijn en die het hele internet niet moet weten. Zo eenvoudig is het.

Dus hieronder de puntjes die ik wel wereldwijd wil delen. Puntjes in het vet zijn work in progress of heb ik al kunnen schrappen.

  1. Naar Disneyland gaan: meteen een geweldig puntje één, kwestie van de prioriteiten juist te stellen 😁)
  2. Een quilt maken en niet ééntje uit gewoon vierkantjes.
  3. Een kinderboek schrijven, illustreren en publiceren. Dat puntje staat ook al lang genoeg op de life list.
  4. Een fictieschrijfsel delen met de wereld. Hoe? Wat? Waar? Ik weet het niet.
  5. Bladerdeeg maken. Een puntje dat ik mee heb overgenomen in mijn doelstellingen voor dit jaar.
  6. Melocakes maken. Nog zo’n puntje dat ik heb overgenomen in mijn doelstellingen voor dit jaar.
  7. Op een Polaroid avontuur gaan. Een daguitstap maken en enkel foto’s maken met mijn Polaroidcamera.
  8. Een rok op maat maken.
  9. Een bloes op maat maken.
  10. Een jurk op maat maken.
  11. Zelf lingerie maken. Als we dan toch bezig zijn.
  12. 100 boeken lezen. Ik zou eens moeten tellen hoeveel ik er nu al heb gelezen. Blijkbaar las ik sinds mijn 37ste verjaardag al twintig boeken. Dus we hebben er al 1/5de opzitten. Hoera!
  13. 100 films kijken. Niet dat ik dat al ergens aan het bijhouden ben of zo, maar ik kijk gemiddeld één film per week, dus dat moet wel lukken.
  14. Een fitness routine vinden die bij me past. Daar ben ik dus volop mee bezig. Go team!
  15. Een skincare routine vinden. Als die stomme prikkertjes lukken, dan lukt het misschien ook wel om iedere avond een zalfke op mijn gezicht te smeren. En anders accepteer ik de rimpels wel.
  16. Een rugzak naaien.
  17. Een weekendje weg met Het Vriendje zonder zoonlief.
  18. Een weekendje weg met de zus. Dag zus! *zwaai*
  19. Bloed doneren. Volgens mij staat dit ook op mijn life list.
  20. Een paar maanden niet werken om op adem te komen en tijd te maken voor creativiteit. Een puntje dat de laatste tijd behoorlijk bovenaan de lijst staat.
  21. Verblijven in een tiny house. Tiny house obsession, still going strong.
  22. Een tattoo laten zetten. Check.
  23. Een keer iets zots doen met mijn haar. Dertig centimeter er af laten knippen, telt dat als iets zots doen? Ja hé? Check.
  24. Onze slaapkamer herinrichten.
  25. De slaapkamer van zoonlief herinrichten. Veel herinricht werk op deze lijst.
  26. Mijn bureau een make over geven. Nog ééntje dat mijn lijstje voor dit jaar heeft gehaald.
  27. Beginnen beleggen: ik heb zo het gevoel dat dat iets is wat je moet doen eens je een bepaalde leeftijd hebt. Iets met financiële zekerheid en de toekomst en zo.
  28. Een kaartspel ontwerpen bv. een kwartet of een memory.
  29. Terug wat meer tekenen & illustreren omdat het leuk is.
  30. Project Brooddoos terug oppikken.
  31. De zolder verbouwen en dat verbouwproject zonder al te veel kleerscheuren door komen. U mag gerust een kaarske branden.
  32. Inbouwkasten voorzien in de woonkamer of toch iets meer opslagruimte voorzien in de woonkamer. Dat is zelfs al een check! Ha!
  33. Alleen op reis gaan naar het buitenland. Dat moet zeker niet ver zijn: nog eens naar Amsterdam of Londen of zo.
  34. Iets memorabel doen voor mijn veertigste verjaardag. Die valt toevallig op een zaterdag. Ideaal om een leuk feestje te organiseren of zo.

In juli dit jaar word ik 38, dus dat geeft me nu nog twee jaar en een klets om dit lijstje verder af te werken. En zoals altijd is deze lijst geen moetje, maar een leidraad voor de komende jaren.

Sowieso to be continued.

Gebeurd

Geocaching op woensdag met Het Meneertje

Geocaching op woensdag met Het Meneertje

Een paar weken geleden was het buitenspeeldag en de gemeente waar we wonen had daarvoor een heus buitenspeelfestival georganiseerd. Zo ééntje met springkastelen, klimmuren en tal van andere activiteiten. Het was mooi weer en het was druk.

Nu is Het Meneertje zo iemand die het niet heeft op drukte. Dat heeft hij van geen vreemden. Uiteraard wil hij wel even op zo’n springkasteel, want springkastelen zijn nu eenmaal de max, maar na een tijdje zie je hem altijd op zoek gaan naar een rustpuntje. Een activiteit die wat rustiger is of gewoon even aan de kant zitten en observeren. Zo was het ook op die buitenspeeldag.

Hij had even genoeg van de drukte en terwijl we door de rest van het “festival” liepen, kwamen we uit bij een blauwe party tent. Een meneer vertelde ons over Kapitein Plakbaard die zijn schat ergens aan de vijver waar we bij stonden, had verstopt. Of we die schat wilden zoeken? Dat zag zoonlief wel zitten. Dus kregen we een schatkaart, een plattegrond van het park, met daarop een aantal kruisjes. Bij ieder kruisje moesten we een opdracht uitvoeren. Eens wie die allemaal tot een goed einde hadden gebracht, moesten we terug naar de blauwe party tent en kreeg hij een verrassing.

Wat bleek, Het Meneertje was dolenthousiast over de schattenjacht. We hadden goed gezelschap, hij kreeg een rommeltje en een lekstok op het einde en meer was er niet nodig. Terwijl we die schattenjacht aan het doen waren, bedacht ik me dat het niet zo heel veel anders was dan geocaching. Geocaching is wanneer je op zoek gaat naar geocaches. Je krijgt ofwel de gps coördinaten door ofwel ga je aan de slag met de app om de locatie van zo’n cache te vinden. Eens je bij de locatie bent, moet je ergens een buisje of een kistje vinden. Meestal zit er in zo’n buisje of kistje een piepklein notitieboekje waarin je je naam kan achterlaten en de datum waarop je de cache hebt gevonden.

Dit weekend deden we dan voor het eerst een kleine geocaching hier in de buurt. Het was een korte wandeling en we vonden de cache vrij snel, maar we waren er even uit. Soms is dat gewoon even nodig.

Toen het gisteren prachtig weer bleek te zijn, vroeg ik aan Het Meneertje: “Zullen we straks die geocache aan het station zoeken?” was zijn reactie niet gemopper en gezeur. Nope. Zijn reactie was: “Dat mag”. Het Meneertje gaf zijn toestemming. Aangezien hij het hele verlengde weekend een serieuze moppersmurf was geweest, kan je die “dat mag” beschouwen als een dolenthousiaste “Ja, mama! Ik wil niets liever! Let’s go!”.

En zo vertrokken we. We vonden de cache aan het station vrij snel, maar er bleken nog veel meer caches verstopt te zijn aan de fietsostrade die Brussel met Leuven verbindt. Dus wandelden we verder, langs die fietsostrade en vonden nog een cache en nog een cache en nog één. Op een bepaald moment zei ik dat we nu écht wel moesten terugkeren, want we hadden al een serieus eind gestapt. Ongetwijfeld zou _iemand_ laten weten dat hij bijzonder moe was op de terugweg. Ahum. Dus we zochten nog één laatste cache, wat dan de moeilijkste van de dag bleek te zijn en gingen terug naar huis.

Onderweg speelden we het spelletje: als we een bank tegenkomen, dan rusten we even. Traag, maar gestaag zijn we zo terug thuis geraakt (met het nodige gezeur en gemopper). Ik had even schrik dat Het Meneertje nu niet meer zou willen geocachen, want uuuugh… zoveel wandelen, maar nee hoor. Nope. Integendeel. Hij vroeg al of we dit weekend nog ééntje kunnen doen.

Niets zo leuk als een echte schattenjacht. Voorlopig hebben we alleen geocaches gedaan waarbij je je naam in een miniboekje moest opschrijven, maar ik ga op zoek naar een multicache waarbij er op het einde een schatkist is vol rommeltjes waar Het Meneertje er dan ééntje uit mag kiezen. Als iemand zo’n multicache voor kinderen kent, let me know. Het Meneertje en ikzelf danken u.

Ik moet eerlijk toegeven dat het bij mij nu ook kriebelt om zelf zo’n geocache in elkaar te steken. Het plaatselijke bos ziet er nog bijzonder maagdelijk uit op de kaart in de app. Dus wie weet, wie weet.

Pin It on Pinterest