Out on a Limb

Out on a LimbIedere keer wanneer ik in Leuven kom, ga ik even naar de kelder van de Standaard Boekhandel. Daar hebben ze nu al enige tijd een Young Adult kelder, maar je kan er zoveel meer vinden dan enkel Young Adult. Ook de fantasyboeken en de romcommetjes zijn verbannen naar de kelder. Geen wonder dat dat dan ook in sneltempo mijn favoriete plekje van de winkel is geworden.

De afgelopen paar keren dat ik er was, waren er steeds een paar boeken die mijn aandacht trokken. Uiteraard. Normaal gezien zijn het iedere keer andere boeken, maar deze keer was er ééntje waar ik bleef naar grijpen: Out on a Limb van Hannah Bonam-Young. Was het de cover? Was het de korte inhoud? Wie zal het zeggen, maar het kriebelde om het te lezen. Dus zo geschiedde.

Wanneer Winnifred “Win” McNulty verkleed als piraat naar het halloweenfeestje van haar beste vriendin gaat, verwacht ze niet dat ze daar nog een piraat zal tegenkomen. En vooral geen piraat die ook een échte beperking heeft. Zij heeft een hand dat kleiner is dan haar andere hand en de vingers zijn niet helemaal gevormd zoals haar andere vingers. Hij heeft een beenprothese. De vonken slaan over en het halloweenfeestje eindigt in een one night stand. En die one night stand eindigt in een zwangerschap. Shit happens en al. Win besluit het kindje te houden en wanneer ze de piraat, Bo, hierover inlicht, besluit hij dat het beter is dat zij bij hem intrekt zodat ze zich voor de rest niet teveel moet aantrekken van financiën en aanverwanten.

Het boek had zijn charmes, maar tegelijk heb ik mij best wel wat vragen gesteld. Het gaat allemaal nogal snel. Zou jij zomaar gaan samenwonen met een wildvreemde omdat je zijn kind draagt? Hij mag het dan nog zo lief vragen, ik zou er wel twee keer over nadenken. Eens Win bij hem woont, blijkt hij een hele fijne man te zijn en valt ze voor zijn charmes. Hij zorgt ervoor dat ze zich geen financiële zorgen moet maken, hij kookt, hij laat een bad plaatsen omdat hij weet dat zij dat mist,… Ik kreeg met momenten een beetje Stockholmsyndroom vibes. Normaal gezien zitten zulke vibes me niet dwars, Belle en het Beest is per slot van rekening mijn favoriete sprookje, maar ik weet niet, het klopte niet helemaal voor mij. Het was te mooi om waar te zijn.

Het laatste hoofdstuk heb ik diagonaal gelezen. Spoiler alert incoming. Als je het einde niet wil weten skip dan alvast naar de volgende paragraaf. Ik weet niet waarom, maar ik heb een bloedhekel aan hoofdstukken die zich x aantal tijd later afspelen waarbij de hoofdpersonages trouwen. Uuugh. Het verhaal is af wanneer het af is. Het kan mij niet schelen of ze trouwen of niet. In mijn hoofd leven ze sowieso nog lang en gelukkig (definitely teveel sprookjes gelezen).

Wat ik wel interessant vond, is dat de auteur van dit boek dezelfde beperking heeft als het hoofdpersonage. Af en toe twijfelt Win over haar zwangerschap en vooral het moederschap. Gaat ze alles kunnen doen als één van haar twee handen niet helemaal naar behoren werkt? De auteur schrijft in het voorwoord dat ze het boek vooral voor zichzelf heeft geschreven nadat ze zelf door een zwangerschap is gegaan. En de stukken waarin Win twijfelt of werkt aan haar droomproject, dat vond ik zelf de sterkste stukken van het boek, de stukken die me zullen bijblijven. Die stukken klopten.

Soit. Het boek is zeker niet slecht. Het is lief en heel wat mannelijke romcom personages kunnen nog heel wat leren van Bo. Ik vond het alleen met momenten wat saai. Wat ik wel zag is dat er een tweede boek in deze reeks is, waarin je de beste vriendin van Win volgt. Zij is al een kleine eeuwigheid samen met haar echtgenoot en in dat tweede boek ligt de focus op hun relatie die even door een moeilijkere periode gaat. Daarom gaan ze samen een lange wandeltrektocht maken en dat klinkt dan wel weer als meer mijn ding. Misschien dat ik dat boek toch ook lees, want op zich was Out on a Limb geen slecht boek. Gewoon niet helemaal mijn ding, denk ik dan.

0
Safariquilt

De safariquilt terug oppikken

Eind 2023 begon ik aan de safariquilt, maar die legde ik al snel opzij. Ik werd gevraagd om meter te worden van het dochtertje van mijn broer en wilde voor haar een mooie quilt maken om haar te verwelkomen in de wereld. Nadat die quilt af was, pikte ik de safariquilt niet meteen terug op.

Maar onlangs had ik vier uur helemaal voor mezelf. Het Vriendje was op stap met kameraden en Het Meneertje was naar een verjaardagsfeestje. Vier heerlijke en vooral rustige uren voor mezelf. Alleen thuis. Dat was ook weer een kleine eeuwigheid geleden. Ik had kunnen gaan wandelen of kunnen afspreken met iemand, maar ik besloot mijn innerlijke introvert te voeden door gewoon thuis te blijven en te genieten van de stilte. Al snel besloot ik dat ik iets wilde naaien. Alleen wist ik niet helemaal wat en ik wilde geen kostbare tijd verspillen aan nadenken over wat ik wilde maken.

Dus diepte ik de schoendoos waarin ik alle lapjes van de safariquilt had verzameld op. Ik haalde het plan dat ik had uitgewerkt op mijn computer boven en zette me achter mijn naaimachine. Het was heerlijk om nergens over te moeten nadenken. Ik kon gewoon beginnen. Er moest niets meer geknipt worden, er moest niet meer nagedacht worden over “welke maat moet ik maken?” en er moest geen stof meer gekozen worden. Nope. Alles lag al klaar. Al het denkwerk en voorbereidend werk was al gebeurd. Zalig!

Ik wist perfect welke zaken ik nog moest uitwerken en volgde gestaag het plan waardoor ik aan het einde van die vier uur weer wat dichter bij een afgewerkte quilt stond. Er is nog altijd veel werk (uiteraard), maar het voordeel aan een quilt is dat je dat in stapjes kan doen. Je kan één rijtje of blok per keer aan elkaar naaien en dat moet maar een paar minuten duren. Belangrijk is wel dat je redelijk wakker bent en je hoofd erbij kan houden. Afgelopen vrijdagavond wilde ik graag verder werken en naaide ik een aantal blokken verkeerd aan elkaar, waardoor het een avondje in het goede gezelschap van het tornmesje werd. Oeps.

Wie weet raakt deze quilt nog wel af dit jaar, idealiter zelfs deze zomer. Stiekem wil ik de quilt gebruiken om onder te slapen tijdens de warme zomernachten. Het plan is om te werken met een natuurlijke, ademende voering, waardoor het een quilt wordt die voldoende ademt. Ik slaap graag met iets over mij, zelfs tijdens warme zomernachten. Liefst iets met wat gewicht, dus niet enkel een laken, maar dat wordt dan snel nogal warm. Nu nog even uitzoeken welke tussenvoering daarvoor dus het best kan dienen.

Maar het deed deugd om te naaien en niet te veel te moeten nadenken. Blijkbaar is dat hetgeen wat mij het meest tegenhoudt bij het naaien: het voorbereidend werk. Ik wil gewoon kunnen naaien. Verstand op nul en gaan. Heerlijk vind ik dat. Dus de komende tijd ga ik verder werken aan die safariquilt en daarna zien we wel weer.

0

Dit is de allereerste keer: elektrisch fietsen

Ergens in het jaar onzes heeren 2014 kocht ik een nieuwe fiets en het was meteen grote liefde. Intussen is die uiteraard niet meer zo nieuw, maar de liefde voor die fiets is nog steeds zeer groot. Zo groot zelfs dat toen er tijdens het intakegesprek op het nieuwe werk werd gerept over de mogelijkheid om een fiets aan te kopen via het werk, ik dat aanbod meteen afwimpelde. Mijn stalen ros is een topper van formaat. Die is niet meteen aan vervanging toe.

Daar waar heel wat mensen al overstapten op een elektrische fiets, ging ik dus met veel plezier niet-elektrisch door het leven. Laat die beentjes maar knallen! Langs de andere kant moet ik er eerlijk aan toevoegen dat ik lang niet zoveel fiets als ik zou willen. Iedere keer als ik even heb gefietst, denk ik achteraf: “Dat zou ik toch echt meer moeten doen!”, maar er zijn zoveel zaken die ik graag meer zou willen doen die er niet van komen.

Het komt er dus op neer dat ik nog nooit elektrisch heb gefietst.

Tot gisteren. We hebben op het werk een elektrische dienstfiets die je kan reserveren als je even ergens naartoe moet. Een collega moest me uitleggen hoe ik een extern scherm moest heropstarten en dat moest manueel ter plaatste gebeuren (mijn takenpakket is bijzonder gevarieerd, ahum). Hij was zelf met zijn long tail fiets op het werk en ik was zoals altijd te voet. De elektrische dienstfiets werd snel gereserveerd en even later reden we gezwind door de straten op weg naar dat scherm dat wat extra liefde nodig had.

Ik heb aan geen enkele knopjes op de fiets geprutst, dus vraag me niet met welke instellingen ik aan het fietsen was, maar het ging serieus vooruit en ik moest nauwelijks trappen. Ha! Heerlijk! Heel misschien heb ik even van “wiiiiiih” gedaan gevolgd door een enthousiast raceje met de collega in kwestie door een rustige straat. Misschien. Maar we hebben wel goed gelet op voorrangen van rechts, dat wel.

Zo’n elektrische fiets, dat heeft zo zijn voordelen. Ik begin te snappen waarom mensen daarvoor kiezen, maar waarschijnlijk zou ik heel de tijd vergeten die batterij op te laden en zou ik daardoor toch constant niet-elektrisch fietsen. Zelfkennis en zo.

Bon. Fietsen. Elektrisch of niet-elektrisch. Ik zou dat toch echt wat meer moeten doen.

0