Op zaterdag 2 december gingen we op bezoek bij mijn broer, schoonzus en neefje. Dat er daar een nieuwe telg werd verwacht, dat wisten we al. Het zou een kerstkindje worden en het zou ongetwijfeld niet meer lang op zich laten wachten. Dat ik zou gevraagd worden als meter, daar had ik stiekem op gehoopt, maar ik had het niet meer verwacht omdat het nog maar een paar weken tot de geboorte was.

Opeens was daar een prachtig cakeje en de vraag of ik meter wilde worden. Uiteraard zei ik volmondig “ja”, want meter zijn is de max. Tegelijk overviel mij een klein paniekske, want drie weken om nog allerlei zaken van onder mijn naaimachine te toveren, dat was best weinig. Op de koop toe was ik ook nog eens ziek (weken snot, wé-ken) en had ik nog een paar stevige deadlines voor de kerstvakantie.

Het spreekt voor zich dat de Safariquilt meteen on hold werd gezet en dat er plannen werden gesmeed voor andere maaksels. Een dekentje voor die kleine pruts bijvoorbeeld. Een quilt misschien zelfs. Ik bracht zoveel tijd door op Pinterest en aanverwanten, zoekend naar het ultieme handgemaakte geboortegeschenk, dat ik ondertussen word achtervolgd door advertenties voor zwangerschapstesten en luiers. Top. Helemaal top.

Uiteindelijk besloot ik het mezelf niet te moeilijk te maken. Ik koos voor een aantal eenvoudige vormen (driehoekjes, stroken en volle vierkanten) en hoewel ik verschillende stofjes had gekocht bij Pauli, besloot ik met slechts twee stofjes te werken: wit en oudroze met daarin een rasterpatroon. Ooit maak ik een hele drukke quilt met felle kleuren, want daar word ik zelf altijd heel hard door aangetrokken, maar ik weet dat dat absoluut niet de stijl is van broer en schoonzus. Ha!

Op maandag 18 december schoot ik eindelijk in gang. Ahum. Kuch. Ik maakte de nodige berekeningen, tekende het patroon uit in Illustrator, sneed de stofjes en begon gaandeweg alles aan elkaar te naaien. Daarbij hield ik een comment die Emmely onlangs had achtergelaten in gedachten. Zij had me er op gewezen dat het soms makkelijker is om bepaalde zaken in bulk te naaien en daarna te snijden. Dus zo geschiedde. Op die manier waren mijn vierkantjes bijzonder snel klaar (hoewel ik nog wat moest bijsnijden, want mijn berekeningen waren toch niet zo nauwkeurig… geen wiskundewonder hier, vrees ik) en kon ik mijn grotere blokken beginnen samenstellen.

Ook dat ging vrij vlot, waarschijnlijk omdat ik al even aan het oefenen was geweest met de Safariquilt. Het heeft iets heel rustgevend, zo vierkantjes aan elkaar naaien in de juiste volgorde. Alleen maar rechte naden, geen speciallekes. En met een pasvorm moest ik al helemaal geen rekening houden. Ideaal!

Uiteindelijk werkte ik het volledige dekentje af op vrijdag 29 december. Het was nog even worstelen met de biaislint en kijk, de afwerking is niet helemaal perfect, maar dat zijn de charmes van handgemaakte items, toch? Toch?! Maar het is het zachtste en mooiste dekentje dat ik ooit heb gemaakt. Even heb ik overwogen het voor mezelf te houden. Héél even. Een milliseconde of zo. Het zou heel mooi passen bij mijn gele zetel, maar het past ongetwijfeld ook heel mooi bij de baby waarvoor ik het initieel maakte.

Ik had al een paar keer al lachend een berichtje gestuurd naar broer en schoonzus dat ze hun buikbewoner moesten laten weten dat ze nog even moest wachten, omdat meti nog niet klaar was met haar naaisels. En ze heeft goed geluisterd. Uiteindelijk kwam ze op 1 januari ter wereld. Geen kerstkindje, maar een nieuwjaarskindje dus. Heel gemakkelijk om te onthouden voor mij. Ik ben nu meter van een neefje dat een dag na mij verjaart en een nichtje die op de eerste dag van het nieuwe jaar verjaart. Een verjaardag vergeten, zit er dus niet in!

Afgelopen zondag kon ik het dekentje én heel wat meer moois overhandigen in een grote doos. De kleine meid werd er meteen in gewikkeld en deed een heerlijk dutje. Dekentjes die met heel veel liefde gemaakt zijn en die ook nog eens superzacht zijn, wie houdt daar nu niet van hé?